Σε μια στιγμή σε ντοκιμαντέρ που απαθανάτισε τις προσπάθειες του πληρώματος σκάφους του Λιμενικού Σώματος να σώσει ναυαγούς στα ταραγμένα νερά μεταξύ Τουρκίας και Λέσβου, στη μέση της προσφυγικής κρίσης του 2015, η κάμερα καταγράφει το βλέμμα του κυβερνήτη. Είναι σιωπηλός, τα μάτια του θλιμμένα. Μετά τις φωνές και την ένταση, μετά την επιβίβαση πανικόβλητων ανθρώπων, μετά την αγωνία της προσπάθειας να σώσει με τεχνητές αναπνοές ένα παιδί, ο υποπλοίαρχος Κυριάκος Παπαδόπουλος φαίνεται να σκέφτεται ότι τίποτα δεν αρκεί, ότι όσα και αν κάνουν –αυτός και το πλήρωμά του, και όλοι οι άλλοι που συμβάλλουν στη διάσωση προσφύγων και μεταναστών– η μάχη παραμένει άνιση. «Εφιάλτης – όπου πηγαίνουμε να βρίσκουμε ανθρώπους στη θάλασσα», λέει στο τέλος. «Και εύχομαι να μην υπάρχει κανείς αγνοούμενος».
Το 2015, περίπου 850.000 άνθρωποι πέρασαν προς την Ελλάδα μέσω θαλάσσης, ενώ 805 πνίγηκαν στην Ανατολική Μεσόγειο, σύμφωνα με στοιχεία του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης. Ο Κυριάκος Παπαδόπουλος υπολόγιζε ότι είχε συμβάλει στη διάσωση 5.000 ανθρώπων. Οι προσπάθειες του ιδίου και του πληρώματός του, στη σύντομη ταινία «4.1 Miles» της Δάφνης Ματζιαράκη για τους New York Times, που ήταν υποψήφια για Οσκαρ, αντιπροσωπεύουν την ηρωική αποστολή μελών του Λιμενικού Σώματος και άλλων σωμάτων ασφαλείας, των ψαράδων και άλλων κατοίκων των νησιών, των μη κυβερνητικών οργανώσεων και των εθελοντών από την Ελλάδα και τον υπόλοιπο κόσμο. Ο Κυριάκος Παπαδόπουλος –γεμάτος συμπάθεια για τους ανθρώπους, ρωμαλέα παρουσία με επαγγελματισμό και αποφασιστική δράση πέρα από τα όρια του καθήκοντος– έγινε σύμβολο για ό,τι καλύτερο έχουν να δείξουν στον κόσμο οι Ελληνες. Αυτό είναι το πρόσωπο της αλληλεγγύης και της συμπόνιας, της υπευθυνότητας, της κατανόησης ότι όλοι έχουμε δικαίωμα στη ζωή, στην ασφάλεια, στην ελπίδα.
Πόσα παιδιά και εγγόνια που δεν γεννήθηκαν ακόμη θα γνωρίζουν τι χρωστούν στον Κυριάκο Παπαδόπουλο και σε άλλους άνδρες και γυναίκες σαν αυτόν; Θα γνωρίζουν τη λύπη του Ελληνα υποπλοιάρχου για τις ζωές που χάθηκαν στα «ειρηνικά ελληνικά ύδατα», όπως ο ίδιος τα αποκαλούσε; Πόσοι θα μάθουν ότι ο άνθρωπος αυτός πέθανε την Τρίτη, στα 44 του χρόνια, αφήνοντας πίσω γυναίκα και δύο παιδιά; Και εμείς, που σκύβουμε το κεφάλι με συγκίνηση και σεβασμό, πώς ανεχόμαστε από τη μια να καμαρώνουμε αυτούς που μας τιμούν και από την άλλη να αδιαφορούμε για όσα τους ένοιαζαν; Πώς ανεχόμαστε τα άθλια «κέ-ντρα υποδοχής» στη Μόρια και αλλού; Ο Κυριάκος Παπαδόπουλος ανησυχούσε μη χαθεί ένας άνθρωπος στη θάλασσα. Οταν χάνονται στη στεριά, εμείς ανησυχούμε;