05.30 – 06.00
Ξυπνάω νωρίς το πρωί γιατί κοιμάμαι νωρίς το βράδυ. Με την πάροδο του χρόνου, μειώνεται και ο ύπνος. Το πρώτο που βλέπω είναι τα δυο λευκά γατιά που έρχονται στην τζαμόπορτα του σαλονιού. Περιμένουν να τα ταΐσω. Δεν είναι δικά μου, με υιοθέτησαν, μάνα και κόρη. Το πρωί δεν πίνω καφέ, δεν μου αρέσει, συνήθισα από τη Ρωσία το τσάι. Τρώω ένα φρούτο ή ένα γιαούρτι, τίποτα βαρύ. Ζώντας στην Κύπρο εδώ και 26 χρόνια, για να μη χάνω την επαφή με την ελληνική επικαιρότητα, το πρωί παρακολουθώ κάποια ελληνικά κανάλια, συνήθως τον ΣΚΑΪ.
10.00 – 13.00
Δύο με τρεις φορές την εβδομάδα πάω στην πισίνα για κολύμπι εξαιτίας κάποιων μυοσκελετικών προβλημάτων ή κάνω φυσιοθεραπεία με ειδικές ασκήσεις. Επειδή με τον σύντροφό μου ζούμε έξω από τη Λεμεσό σε ένα ωραίο χωριουδάκι, δεν είμαι δίπλα σε κάποιο σούπερ μάρκετ. Οπότε ως κανονικός άνθρωπος κάνω τα ψώνια για τις ανάγκες του σπιτιού.
14.00
Αν δεν συναντηθώ στο κέντρο με μια φίλη επιστρέφω σπίτι. Συνήθως τρώω μια σαλάτα. Οταν μου λείπει το επάγγελμά μου επιστρέφω στη σκηνή. Οπως τώρα, που ύστερα από τρία χρόνια εμφανίζομαι στον «Παρνασσό» (19 και 20/10). Στην Κύπρο δίνω παραστάσεις πιο συχνά. Πρόπερσι έκανα ραδιόφωνο. Δεν μου λείπει το τραγούδι. Από τα 17 μου έως τα 35 μου ήμουν διαρκώς παρούσα. Ετοιμάζω ένα πρόγραμμα για λίγες εμφανίσεις λόγω της ανάγκης μου να εκφραστώ και όχι για να φανώ στη σκηνή. Οταν με πλησιάζουν αυτές οι επιθυμίες το καταλαβαίνω, γιατί στο μυαλό μου σχηματίζεται σιγά σιγά η ιδέα μιας παράστασης. Ετσι προέκυψαν οι «Ιστορίες και τραγούδια». Είναι μικρά αφηγήματα, τα οποία γυρίζουν γύρω από την παιδική και νεανική μου ηλικία. Η ιστορία βρίσκει το κατάλληλο τραγούδι να ανταμώσει και εκείνο την ιστορία. Δεν γυρίζω στο παρελθόν, ωστόσο αυτή τη φορά μού συνέβη, ίσως για να κλείσουν κάποιοι κύκλοι. Τον περασμένο Μάιο παρουσίασα αυτή την παράσταση στην Κύπρο. Ξεκαθάρισαν πολλά, όπως το θέμα της ταυτότητας. Είπα στον εαυτό μου: «Είσαι Ελληνίδα και πατρίδα σου είναι η Ελλάδα». Στην παράσταση αυτή είναι σαν να απαντάω σε κάποιες ερωτήσεις του κοινού: γιατί ασχολήθηκα με τη μουσική, γιατί σπούδασα ισπανική φιλολογία στο Λομονόσοφ, υποκριτική στη δραματική του Εθνικού Θεάτρου, ποιοι ήταν οι γονείς μου, ο αδελφός, γιατί έγινα αυτό που έγινα. Ηταν μοιραίο.
17.00 – 22.00
Δουλεύω μια παράσταση όταν αισθάνομαι πως έχω κάτι καινούργιο να πω στο κοινό. Τέτοιες ημέρες δεν υπάρχει πρόγραμμα. Ξυπνάω τη νύχτα, πάω στο σαλόνι όπου έχω τα τετράδιά μου, σημειώνω ιδέες, γράφω ιστορίες, αναζητώ τα τραγούδια. Το μεσημέρι τα ξανακοιτάω. Το 80% των τραγουδιών που θα πω στον «Παρνασσό» δεν προέρχεται από τη δική μου δισκογραφία. Ακολουθούν πρόβες με την ορχήστρα σε ένα χώρο στην Κύπρο. Οταν τελειώνει ο κύκλος των παραστάσεων νιώθω γεμάτη, καλά. Δεν ξέρω πότε θα είναι η επόμενη φορά. Μπορεί σε τρία χρόνια όπως τώρα, ίσως και ποτέ. Είμαι προετοιμασμένη γι’ αυτό. Είχα κάποια θέματα με την υγεία μου και προετοίμασα τον εαυτό μου. Λένε ότι ο καλλιτέχνης δεν φεύγει ποτέ από τη σκηνή. Εγώ από 35 ετών είπα «θα φύγω από τον δρόμο της καθημερινής έκθεσης». Βγήκα από το επάγγελμα και πήγα στην Κύπρο. Ενιωσα ότι οι λόγοι για τους οποίους τραγουδούσα εξαφανίζονταν. Σαν να ξεπουλούσα το τραγούδι.
23.00 – 00.00
Διαβάζω ή βλέπω αστυνομικές σειρές, που τις λατρεύω. Συχνά μπαίνω στο Ιντερνετ, ακούω νέες φωνές και τραγούδια. Το καλοκαίρι που με κάλεσε ο Φοίβος Δεληβοριάς στην «Ταράτσα» του, συναντήθηκα με τη Μαρία Παπαγεωργίου. Ωραία φωνή, κορίτσι με μόρφωση. Είναι δύσκολο το επάγγελμά μας για τους νέους που έχουν κάτι να πουν. Τους εύχομαι τα καλύτερα, κυρίως δύναμη για να μην τους καταπιεί το σκοτάδι. Οταν δεν έχω μια παράσταση, κοιμάμαι τέτοια ώρα. Υπάρχουν βράδια που μαζευόμαστε παρέες μιλάμε και τραγουδάμε. Κανονικοί άνθρωποι.
«Ιστορίες και τραγούδια» στις 19 και 20/10 στον «Παρνασσό», πλατεία Αγίου Γεωργίου Καρύτση 8.