Ως εδώ, λένε. Ο κύκλος έκλεισε. Το έγραφαν ακόμη και τα αριστερά φύλλα που τύλιγαν τόσα χρόνια, διά της στοργής ή της σιωπής τους, τον Καμμένο. Το διεκήρυτταν ακόμη και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Οχι μόνο τα στελέχη της εσωκομματικής αντιπολίτευσης, αλλά κι εκείνα που δεν έχουν παραιτηθεί από την αξίωση να τύχουν της εύνοιας του Τσίπρα – όπως ο Νίκος Ξυδάκης. Ο Ξυδάκης ανακάλυψε ότι ο Καμμένος δεν διαθέτει «τον δωρικό τρόπο του statesman» (και κινδυνεύει πλέον μετά απ’ αυτό να ανακαλύψει κι άλλα, πιο οδυνηρά, δεινά, όπως, ας πούμε, ότι ο Πολάκης δεν διαθέτει θεσμική εμβρίθεια).
Το ρεύμα του ενδοκυβερνητικού κλυδωνισμού δεν διαπέρασε μόνο τους αριστερούς – που εδώ και καιρό κάνουν αντικαμμενικές επιδείξεις για το εκλογικό τους ακροατήριο. Διαπέρασε και την Αριστερά των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, όπως τον Θανάση Παπαχριστόπουλο, ο οποίος αναγκάστηκε να φέρει στην επιφάνεια, πρώτη φορά τόσο ηχηρά, τη μετάστασή του προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ψηφίζω πρόταση μομφής, είπε, σαν να επίκειτο κιόλας η κατάθεσή της. Σαν να ήταν όντως το τέλος κοντά.
Κι ύστερα; Υστερα αυτό που όλοι είχαν σπεύσει να αντιμετωπίσουν ως κυβερνητική κρίση, βγήκε ο ίδιος ο Τσίπρας και το προσπέρασε καλαμπουρίζοντας για τους αμερικανικούς τυφώνες. Δεν έβγαλε έτσι οφσάιντ μόνο τα δικά του στελέχη. Δεν εξέθεσε μόνο τις εφεδρείες του. Φάνηκε να εκποιεί και το όποιο πολιτικό γόητρο του έχει απομείνει, ανταμείβοντας με την ανοχή του τη γελοιοποίηση της πιο κορυφαίας επιλογής του: Η συμφωνία των Πρεσπών, η άξια ενός Νομπέλ, έγινε προεκλογικός χαρτοπόλεμος με τον οποίο ο υπουργός Αμυνας επιχείρησε να θαμπώσει την εγχώρια πελατεία του και τους εξωχώριους συνομιλητές του.
Δικαίως, ο Καμμένος εξέλαβε το μετεωρολογικό χιούμορ ως αδυναμία και αντεπιτέθηκε εναντίον όσων ο Τσίπρας άφησε εκτεθειμένους. Ομως, ακόμη και μετά τα χθεσινά, χολερικά τουίτ, μοιάζει δύσκολο να διαρραγεί ο συνεταιρισμός. Ο Τσίπρας έχει δείξει μέχρι στιγμής ότι είναι διατεθειμένος να ανεχθεί οτιδήποτε από τον εταίρο του – αντιμετωπίζοντάς τον περίπου ως μειωμένου πολιτικού καταλογισμού.
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο πρώτος πρωθυπουργός μετά τη χρεοκοπία που –εκτός συγκλονιστικού απροόπτου–θα καταφέρει να συμπληρώσει τετραετία στην εξουσία. Και θα είναι ο μόνος στη μεταπολιτευτική ιστορία που θα το καταφέρει έχοντας ψηφιστεί μόλις από το 36% του εκλογικού σώματος.
Το «επίτευγμα» αυτό δεν το οφείλει βέβαια στη στιβαρότητα, αλλά στην ελαστικότητά του. Ελαστικότητα που επιδεικνύει ακόμη κι όταν τα πολιτικά και λογικά αδιέξοδα της κυβέρνησής του παίρνουν διαστάσεις διεθνούς διασυρμού.
Ο Τσίπρας εννοεί να εξαντλήσει τον χρόνο του μέχρι τον Μάιο. Και για να φτάσει ώς εκεί θα κάνει, αν χρειαστεί, υπουργό Αμυνας και τον Παπαχριστόπουλο.