Οταν ένα κοράκι χτυπάει την πόρτα του σπιτιού

Οταν ένα κοράκι χτυπάει την πόρτα του σπιτιού

2' 18" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

ΜΑΞ ΠΟΡΤΕΡ

Η θλίψη είναι ένα πράγμα με φτερά

μτφρ. Ιωάννα Αβραμίδου

εκδ. Πόλις, σελ. 122

Οταν ένας νέος Αγγλος συγγραφέας και μελετητής του Τεντ Χιουζ χάνει τη γυναίκα του, ένα κοράκι εμφανίζεται στην πόρτα του. Αν και απρόσκλητο, δεν αργεί να αναλάβει όλους τους ρόλους που θεωρεί ότι χρειάζεται η ακόμα αποσβολωμένη από την απρόσμενη απώλεια οικογένεια.

Ψυχαναλυτής, πιστός σύντροφος στη μοναξιά αλλά και κυνικός σχολιαστής των πάντων, άλλοτε σκουπίζει τρυφερά τα δάκρυα των παιδιών κι άλλοτε διοχετεύει τη σιωπηλή οργή τους σε σκληρά παιχνίδια. Βρίσκει τους ανθρώπους βαρετούς «εκτός κι αν πενθούν», ενώ στα μάτια του τα ορφανά από μητέρα παιδιά «είναι μια γινωμένη, πλούσια και νόστιμη φωλιά, ό,τι πρέπει για λεηλασία».

Κι όποτε κάποιος τολμήσει να του καταλογίσει ευθύνες, αντλεί δικαιολογίες από το παρελθόν του: στη μακρά ιστορία του, έχει υπάρξει σύμβολο μυστηρίου και οιωνός θανάτου, αιώνιο πειραχτήρι και από μηχανής θεός, ένας φτερωτός βάρδος εμπνευσμένος εν μέρει από τη συλλογή του Τεντ Χιουζ «Κοράκι» (γραμμένη την περίοδο πένθους του ποιητή μετά τον θάνατο της Σίλβια Πλαθ), αλλά κι ένα κακοπροαίρετο πτηνό που αφήνει μαύρα φτερά στα μαξιλάρια και γεμίζει ακαθαρσίες τις γωνίες του σπιτιού.

Σπαρακτικό και σαρκαστικό, το βραβευμένο πρώτο μυθιστόρημα του Μαξ Πόρτερ (που δεν είναι ακριβώς μυθιστόρημα) ξεκινά σαν ένα σκοτεινό, ελαφρώς παραληρηματικό ποίημα, αλλά τα κομμάτια του παζλ δεν αργούν να μπουν στη θέση τους κι αυτός που τελικά γίνεται κομμάτια είναι ο αναγνώστης. Το ίδιο το κοράκι έχει πλήρη συναίσθηση του ρόλου του και ποτέ δεν διστάζει να εκφράσει τις σκέψεις του ή να καταφύγει στο αγαπημένο του μαύρο χιούμορ. Επιμένει να θυμίζει στον πενθούντα τις συνθήκες θανάτου της γυναίκας του, κι όταν παρασύρεται σε συναισθηματισμούς τον πληροφορεί πως ακούγεται σαν μαγνητάκι ψυγείου. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι τόσο παρεξηγημένο πτηνό όσο αυτό το «πράγμα με φτερά» που αποκαλούμε θλίψη ή πένθος (ο τίτλος παραπέμπει στον στίχο της Εμιλι Ντίκινσον «η ελπίδα είναι ένα πράγμα με φτερά»). Βυθίζει τους θλιμμένους στο σκοτάδι για να τους προφυλάξει από τις εκτυφλωτικές ακτίνες του ήλιου, κρατά τις πληγές τους ανοιχτές για να προλάβουν να επουλωθούν σωστά, κι όταν αντιλαμβάνεται πως έχει ολοκληρώσει την αποστολή του, φεύγει πριν προλάβουν να του το ζητήσουν αποχαιρετώντας τα παιδιά με τη φράση «να είστε φρόνιμοι και να ακούτε τα πουλιά».

Είναι ίσως μια παρηγοριά για τους αναγνώστες πως το βιβλίο δεν είναι ακριβώς αυτοβιογραφικό. Ο Μαξ Πόρτερ, που σπούδασε ιστορία της τέχνης, εργάστηκε σε βιβλιοπωλεία και από το 2012 είναι μέλος του εκδοτικού επιτελείου του οίκου Granta, δεν έχασε τη γυναίκα του, ούτε αναγκάστηκε να μεγαλώσει μόνος τα παιδιά του. Ωστόσο ο πατέρας του σκοτώθηκε όταν ο ίδιος ήταν μόλις έξι ετών, έτσι ορισμένες σκηνές του μυθιστορήματος είναι βγαλμένες από δικά του βιώματα, ενώ σε συνεντεύξεις του έχει παραδεχθεί πως το συγκεκριμένο μυθιστόρημα είναι «ό,τι πιο ειλικρινές» έχει κάνει ποτέ.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή