Είναι ξεχωριστή εμπειρία η περιήγηση στην έκθεση φωτογραφίας του Κώστα Ζαφειρόπουλου στην Εθνική Βιβλιοθήκη στο ΚΠΙΣΝ. Ανεβαίνοντας στον τελευταίο όροφο, περνώντας επίπεδο προς επίπεδο από τους δεκάδες χρήστες των αναγνωστηρίων, ένα θέαμα ευφρόσυνο και παρηγορητικό, προσγειώνεσαι στην Αθήνα του Κώστα Ζαφειρόπουλου. Η έκθεση «Τα πετεινά» (με εύγλωττο συμβολισμό) είναι μια μεγάλη σειρά προσωπογραφιών, που παρουσιάζει σε κατά μέτωπο πορτρέτα τους ανέστιους και τους απόκληρους της Αθήνας. Είναι άνθρωποι που ζουν στο κέντρο, Ελληνες και ξένοι, εξαρτημένοι, άστεγοι, πρόσφυγες. Το πορτρέτα, όλα έγχρωμα, είναι στημένα σαν μια μεγάλη ζωφόρος, που, σταδιακά, σε καταπίνει και σε περιστρέφει σε βουβή δίνη, καθώς σε αποσπά από κάθε βόμβο. Είναι μια διαδικασία αποδέσμευσης από στερεότυπα, μια διαδικασία αφύπνισης.
Ο Κώστας Ζαφειρόπουλος επιχειρεί μια πράξη ποίησης. Τα πορτρέτα του έχουν όλα «όνομα». Για το καθένα έχει να σου πει μια ιστορία, όλοι κοιτούν τον φακό, τα μάτια λίμνες, το βλέμμα απέραντα λιβάδια. Δεν υπάρχει πουθενά αιφνιδιασμός, δεν υπάρχει λαθραία φωτογράφιση. Είναι πορτρέτα που έχουν γεννηθεί από μια αμοιβαία εκτίμηση, από ένα καθεστώς εμπιστοσύνης, είναι πορτρέτα που επανιδρύουν την ανάγκη της αξιοπρέπειας, είναι πορτρέτα που απομακρύνουν, έστω στιγμιαία, τη σκιά της ήττας. Ωστόσο, υπάρχει μια γάζα θλίψης. Ισως γιατί αυτά τα βλέμματα αφηγούνται διαδρομές που οι θεατές ούτε καν μπορούν να υποψιαστούν. Σε ένα «Π» της διαδρομής της έκθεσης, το ηχητικό τοπίο του Κωστή Κηλύμη δεν σε αφήνει να ξεχαστείς. Εδώ, οφείλεις να σκεφτείς και κυρίως να νιώσεις. Για πέντε ευρώ, αξίζει να πάρει κανείς τον κατάλογο της έκθεσης. Θα διαβάσετε ωραία κείμενα, του Σταύρου Ζουμπουλάκη και του Κίμωνα Βελιτζανίδη.