Χθες η Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών παρέμεινε κλειστή εις ένδειξιν διαμαρτυρίας για την ανακατάληψη του περίφημου «χώρου» από την επίσης περίφημη «συλλογικότητα ο Ρουβίκωνας». Πώς είναι το παιδάκι που απειλεί ότι θα κρατήσει την αναπνοή του μέχρι να σκάσει επειδή δεν του αρέσει η χορτόσουπα της μαμάς; Αναρωτήθηκα με ποιο πρόσωπο, ή με τι μούτρα, θα εμφανισθεί ο καθηγητής στην αίθουσα για να διδάξει Αισχύλο ή Πλάτωνα. Ποιους κανόνες συμβίωσης, ποιας πόλης θα επικαλεσθεί για να τους δώσει να καταλάβουν τι εννοεί ο πρώτος με τις «Ευμενίδες» του ή ο δεύτερος με τον «Κρίτωνα»; Μετά διάβασα την ανακοίνωση της Κοσμητείας της σχολής. Είναι αποφασισμένη, λέει, να μην επιτρέψει την παραβίαση των ακαδημαϊκών αρχών που διέπουν τη λειτουργία του πανεπιστημίου, την παρεμπόδιση της εκπαιδευτικής διαδικασίας και τη χρήση βίας. Ποτέ δεν είναι αργά, θα μου πείτε. Ομως πριν φθάσουμε στο αργά υπάρχει και το νωρίς.
Μπορούμε να κοροϊδευόμαστε όσο τραβάει η όρεξή μας, ανθρώπινο είναι. Το πρόβλημα όμως δεν είναι ο «Ρουβίκωνας». Το πρόβλημα ξεκινάει από τις μακρινές εκείνες ημέρες του 1974, όταν το λεγόμενο «φοιτητικό κίνημα» προβιβάστηκε σε πολιτειακό θεσμό και κατέλαβε το πανεπιστήμιο ως τοποτηρητής της δημοκρατίας. Κοινώς κατέλυσε την ελευθερία της διακίνησης των ιδεών, της σκέψης και της έκφρασης, για να εγκαθιδρύσει ένα τυραννικό καθεστώς ελέγχου, υποταγμένο στις πολιτικές της συγκυρίας και στην περιφρόνηση του ακαδημαϊκού περιβάλλοντος. Η περί δημοκρατίας αντίληψή τους φαίνεται πολύ καθαρά στην αδυναμία τους να συμφωνήσουν στα αποτελέσματα των εκλογών που οι ίδιοι οργάνωναν. Οσο για το «ακαδημαϊκό περιβάλλον», αυτό που υποτίθεται παρέχει στον πολίτη τη δυνατότητα να αποκτήσει τα πνευματικά εργαλεία για να μπορέσει να κρίνει τη συγκυρία, άρα πρέπει να είναι προστατευμένο από τον όχλο της, αυτό επέζησε χάρη στον πατριωτισμό όσων καθηγητών και φοιτητών πίστευαν στον ρόλο τους. Η πολιτεία, οι πολιτικές δυνάμεις, αλλά και η ανύπαρκτη παρ’ ημίν «κοινωνία των πολιτών» το αντιμετώπιζαν ως ένα ακόμη πεδίο της κλωτσοπατινάδας την οποία η καθ’ ημάς Ανατολή έχει βαφτίσει δημοκρατία. Μια μηχανή αναπαραγωγής μετριότητας με δίπλωμα.
Ο «Ρουβίκωνας» είναι μια ομάδα πραιτωριανών αυτής της τυραννίας. Ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία. Εξω η τυραννία της δημοκρατίας απ’ το πανεπιστήμιο. Ακούγεται σαν κραυγή από τον άλλο κόσμο. Προσωπικά, πάντως, θα προτιμούσα να σπουδάσω σε ένα ίδρυμα όπου τύραννος είναι η αυθεντία της γνώσης και της σκέψης, παρά η τυραννία της αμάθειας και της μετριοκρατίας. Θα μου πείτε, εγώ είμαι συντηρητικός, οπότε η γνώμη μου δεν μετράει.