Για άλλη μια φορά η Εθνική μας ποδοσφαίρου απογοήτευσε. Εγινε πλέον συνήθεια και μάλλον θα πρέπει να το πάρουμε απόφαση όλοι, ακόμα και όσοι έχουν οποιαδήποτε εργασιακή σχέση με την ομάδα, πως δεν πρόκειται να δούμε… άσπρη μέρα. Ο κατήφορος είναι δεδομένο πως θα συνεχιστεί.
Οχι πως δεν υπάρχουν Ελληνες ποδοσφαιριστές που μπορούν να σηκώσουν το βάρος της «γαλανόλευκης». Απλά το όλο σύστημα της επιλογής των διεθνών, σε μεγάλο ποσοστό, δεν δείχνει να είναι αξιοκρατικό, αλλά μεθοδεύεται και από άλλους εμπλεκόμενους, πλην της τεχνικής ηγεσίας.
Εξάλλου τι καλό υπάρχει στο ελληνικό ποδόσφαιρο, για να υπάρξει και καλή Εθνική; Οταν η ΕΠΟ, εδώ και πολλά χρόνια, δέχεται τις παρεμβάσεις των αφεντικών των ΠΑΕ, που κατά καιρούς ελέγχουν τα κέντρα αποφάσεων, πώς μπορεί αυτή να λειτουργήσει και να προσφέρει έργο;
Πότε έπαιξε θελκτική μπάλα η Εθνική μας; Ακόμα και μετά το αλησμόνητο 2004, έφτανε στις νίκες με άγχος και τις περισσότερες φορές από στημένες φάσεις. Και πώς έρχονταν οι προκρίσεις σε τελικές φάσεις Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος και Παγκοσμίου Κυπέλλου;
Η απάντηση είναι μία: τις χρωστάμε στη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης, που άλλαξε και τον ποδοσφαιρικό χάρτη της Ευρώπης, αφού προέκυψαν ομάδες χωρών, που δημιουργήθηκαν από μηδενική βάση. Αυτές είχαμε αντιπάλους στους ομίλους, από τους οποίους παίρναμε τα εισιτήρια.
Με την πάροδο όμως των χρόνων, ενώ αυτές μεγάλωναν εμείς, με την γκρίνια και τη φαγωμάρα μας, μικρύναμε. Κάτι ανάλογο με το σενάριο της ταινίας «Η απίστευτη ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον», με αποτέλεσμα να φαινόμαστε… νήπια απέναντι σε ομάδες όπως η Φινλανδία.