Αφορά τον σκηνοθέτη και τους ηθοποιούς της παράστασης τι γίνεται στην αίθουσα; Πρέπει να τους γεμίζει χαρά η ευφορία του κοινού και να τους προβληματίζει η αμηχανία του προς αυτό που διαδραματίζεται στη σκηνή; Ναι, πρέπει να τους αφορά.
«Φέτος στη Στέγη θα γίνει “Το Σώσε”. Οι ηθοποιοί ξεχνούν τα λόγια τους, ο σκηνοθέτης ωρύεται, τα κοστούμια ξηλώνονται, οι πάντες και τα πάντα βρίσκονται στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή. Θέατρο μέσα στο θέατρο, φάρσα μέσα στη φάρσα, γκάφα πάνω στην γκάφα. H κλασική βρετανική φάρσα του Μάικλ Φρέιν ανεβαίνει από τον Εκτορα Λυγίζο ως ένας ύμνος στο λάθος», προανήγγειλε η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μιλώντας για το έργο που θεωρείται μία από τις καλύτερες κωμωδίες του 20ού αιώνα – αριστουργηματική φάρσα καταστάσεων, μια σάτιρα της ζωής στο θέατρο. Τι καλύτερη συνθήκη, λοιπόν, να σκάσει το… χειλάκι όσων επιλέγουν τη Στέγη ως ένα θεατρικό must του χειμώνα.
Αμ δε! Ο Εκτορας Λυγίζος –με πολύ ενδιαφέρουσες δουλειές στο βιογραφικό του– παρουσίασε το «Σώσε» εγκεφαλικά, με αποτέλεσμα τίποτα να μην περνά στο κοινό, σαν να υπάρχει ένας τοίχος ανάμεσα σε ερμηνευτές και θεατές. Σαν να ήθελε να οργανώσει μια συνθήκη θεάτρου για τους θεατρανθρώπους, φτιαγμένη από εκείνον και τους φίλους του.
Το μεγάλο μειονέκτημα της παράστασης, άλλωστε, ήταν η άστοχη διανομή των ηθοποιών, αρκετοί χωρίς στόφα πρωτοκλασάτου κωμικού. Δεν μπορούν όλοι να παίξουν επαρκώς τον Αμλετ, την Οφηλία, ούτε καν τον χαζοχαρούμενο χαρακτήρα του Φρέιν. Ετσι, η παράσταση ήταν σαν οι πάντες και τα πάντα να βρίσκονται στον λάθος ρόλο. Οχι όμως σαν θεατρική συνθήκη που βγάζει γέλιο, αλλά σαν μια κακή επιλογή που προκαλεί πλήξη και αποχωρήσεις.