Ένας παίκτης παίρνει την μπάλα από τα πλάγια του γηπέδου και τρέχει γρήγορα μπροστά. Ο αντίπαλος τον προλαβαίνει και τον αρπάζει με τα δυο του χέρια από τη μέση. Τον πετάει με δύναμη στο χορτάρι, ενώ αμέσως πέφτουν επάνω του κι άλλοι παίκτες, προσπαθώντας να του αποσπάσουν την μπάλα. Δεν έχει γίνει κάτι αντιαθλητικό. Είναι ένα στιγμιότυπο ενός αγώνα ράγκμπι. Εδώ και επτά χρόνια το άθλημα παίζεται και στη χώρα μας, κερδίζοντας σταδιακά όλο και περισσότερους οπαδούς.
Ένας παίκτης παίρνει την μπάλα από τα πλάγια του γηπέδου και τρέχει γρήγορα μπροστά. Ο αντίπαλος τον προλαβαίνει και τον αρπάζει με τα δυο του χέρια από τη μέση. Τον πετάει με δύναμη στο χορτάρι, ενώ αμέσως πέφτουν επάνω του κι άλλοι παίκτες, προσπαθώντας να του αποσπάσουν την μπάλα. Δεν έχει γίνει κάτι αντιαθλητικό. Είναι ένα στιγμιότυπο ενός αγώνα ράγκμπι. Εδώ και επτά χρόνια το άθλημα παίζεται και στη χώρα μας, κερδίζοντας σταδιακά όλο και περισσότερους οπαδούς.
Η πρώτη ομάδα Rugby League στην Ελλάδα ήταν ο Προμηθέας. Στην πρώτη προπόνηση έδωσαν το «παρών» μόλις δύο αθλητές και ο προπονητής τους. Είναι αλήθεια ότι τα αρχικά βήματα του αθλήματος δεν ήταν πολύ ευοίωνα, όμως σταδιακά οι ενδιαφερόμενοι αυξήθηκαν και, όταν έφτασαν περίπου τους είκοσι, μοιράστηκαν στα δύο δημιουργώντας μια δεύτερη ομάδα, την ΑΕΚ Κοκκινιάς, ώστε να μπορούν να δίνουν αγώνες μεταξύ τους. Σύντομα, δημιουργήθηκαν κι άλλοι σύλλογοι, αυξάνοντας τη δημοφιλία του αθλήματος, το οποίο όμως εντάσσεται στην ομοσπονδία Μοντέρνου Πεντάθλου, καθώς λόγω μικρού αριθμού μελών η Γενική Γραμματεία Αθλητισμού δεν επιτρέπει τη δημιουργία ελληνικής ομοσπονδίας Rugby League. Παρ’ όλα αυτά, η Ελλάδα συμμετέχει σήμερα στην ίδρυση της παγκόσμιας ομοσπονδίας World Rugby League, με δεκαεπτά μέλη μέχρι στιγμής και πρόεδρο τον Τάσο Πανταζίδη, πρώην προπονητή του Προμηθέα.
Στο ράγκμπι δεν υπάρχει τερματοφύλακας. Τη φανέλα με το Νο 1 τη φοράει ο τελευταίος παίκτης πριν από το τέρμα της ομάδας του. Είναι ο Full back.
Σήμερα, τη θέση του στην ομάδα έχει πάρει ο Ουαλός Μάθιου Άσχιλ, ο οποίος ζει στην Ελλάδα εδώ και είκοσι ένα χρόνια. Παίζει ράγκμπι από πέντε χρονών. Πώς αντέδρασε τότε η μητέρα του; «Εκείνη με έστειλε να μάθω ράγκμπι, στην Ουαλία είναι εθνικό σπορ», απαντά και συνεχίζει με μια δόση χιούμορ: «Εμείς οι Ουαλοί είμαστε καλοί σ’ αυτό, επειδή μισούμε τους Άγγλους και το ράγκμπι είναι το μόνο άθλημα όπου μπορούμε να τους νικήσουμε». Ο Μάθιου εκπαιδεύει επίσης νέους προπονητές. Μέχρι τώρα, η συγκεκριμένη εκπαίδευση έχει καθαρά επιμορφωτικό χαρακτήρα. Πρόσφατα, όμως, η ομοσπονδία προχώρησε σε αίτηση προς τη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού για τη δημιουργία επίσημης σχολής, από όπου θα βγουν πτυχιούχοι προπονητές, ικανοί να διδάξουν σε σωματεία και να φέρουν το Rugby League στα σχολεία.
Σύμφωνα με τον Άσχιλ, ένας παίκτης του ράγκμπι πρέπει να διαθέτει έναν συνδυασμό προσόντων, όπως η αντοχή, η ταχύτητα, η αλτικότητα και η δύναμη. Είναι, πάντως, χρήσιμοι όλοι οι σωματότυποι αθλητών. Οι επιθετικοί πρέπει να είναι μεγαλόσωμοι για να «σπάνε» την άμυνα του αντιπάλου, οι αμυντικοί είναι σημαντικό να είναι πιο εύσωμοι, αλλά παράλληλα είναι καθοριστικοί και οι μικρόσωμοι παίκτες –οι λεγόμενοι «φτερά»– που παίρνουν την μπάλα από τα πλάγια του γηπέδου και φεύγουν μπροστά.
Η σκληρή φύση του αθλήματος
Ο Παναγιώτης Καρεφίλης, παίκτης του Προμηθέα, γνώρισε το άθλημα στην ηλικία των δέκα χρόνων, όταν ζούσε στην Αυστραλία. Θυμάται τις εθνικές ομάδες χωρών της Ωκεανίας να προσφέρουν πλούσιο θέαμα πριν από την έναρξη των αγώνων, χορεύοντας παραδοσιακούς πολεμικούς χορούς χάκα και ξεσηκώνοντας τους φιλάθλους με τις ιαχές τους. Φτάνοντας στην Ελλάδα, διαπίστωσε με κάποια έκπληξη ότι υπήρχαν κι εδώ ομάδες. Επανήλθε στα γήπεδα παίζοντας ως prop (επιθετικός). Θεωρεί ότι η σκληρή φύση του αθλήματος βοηθάει τους παίκτες να εκτονώνονται μέσα στον αγώνα, χωρίς εκνευρισμούς. «Το ράγκμπι θέλει να έχεις ψυχή», λέει χαρακτηριστικά. Παράλληλα, σπεύδει να τονίσει ότι δεν έχει καμία σχέση με το αμερικανικό ποδόσφαιρο που βλέπουμε συχνά στον κινηματογράφο. «Στις ταινίες βλέπεις κράνη και προστατευτικά. Αυτό αποτελεί παραλλαγή του ράγκμπι. Εμείς μπαίνουμε στο γήπεδο με μόνο προστατευτικό ένα μασελάκι». Ο Παναγιώτης είναι ηλεκτρολόγος εγκαταστάσεων. Δεν είναι εύκολο να συνδυάσει προπονήσεις, αγώνες και δουλειά, αλλά το καταφέρνει, και μάλιστα ικανοποιητικά, δεδομένου ότι έχει ισάριθμες συμμετοχές στα οκτώ παιχνίδια που έχει δώσει η εθνική ομάδα. «Ήταν τιμή για μένα που επιλέχθηκα, και μάλιστα από την πρώτη στιγμή, όταν ακόμα ήμουν rookie», λέει χαρούμενος.
Πιο νέος στον κόσμο του ράγκμπι είναι ο Χρήστος Λουκάκης, ο οποίος ξεκίνησε να παίζει μόλις πριν από τρεις μήνες. Όταν έμαθε ότι η αγαπημένη του ομάδα, η ΑΕΚ, δημιούργησε τμήμα ράγκμπι, έσπευσε να γραφτεί, χωρίς να τον προβληματίζει η διαδρομή από τον Πειραιά μέχρι το Μαρούσι που διανύει για να φτάσει από το σπίτι του στην προπόνηση. Η θέση του είναι play maker, αλλά κάποιες φορές παίζει σε θέση «φτερού». Το ράγκμπι τον γοήτευσε, γιατί έχει εκρηκτικότητα και ταχύτητα. Περισσότερο όμως το απολαμβάνει γιατί παίζει για την αγαπημένη του ομάδα.
Την ημέρα του ρεπορτάζ, ο Χρήστος υπέστη ρήξη χιαστού και ρήξη μηνίσκου, τραυματισμός που θα τον κρατήσει μακριά από τα γήπεδα, αλλά και από τις λαϊκές αγορές όπου εργάζεται. Αγαπάει τη δουλειά του και προσπαθεί να βελτιώνει τις υπηρεσίες του. Πρόσφατα δημιούργησε μια πλατφόρμα που δίνει τη δυνατότητα στον πελάτη να παραγγέλνει προϊόντα της λαϊκής αγοράς ηλεκτρονικά και να τα παραλαμβάνει στο σπίτι του. Με τη συγκεκριμένη ενέργεια συμμετείχε τον Ιανουάριο σε διαγωνισμό καινοτομίας και επιχειρηματικότητας, κατακτώντας τη δεύτερη θέση.
Ο επιθετικός δέχεται σκληρό τάκλιν από δύο αντιπάλους. Οι λαβές θυμίζουν πάλη.
Το «σημείο του φόβου»
Συμπαίκτης του Χρήστου στην ΑΕΚ είναι ο Δημήτρης Καλδέρης, ο οποίος εργάζεται ως εργολάβος οικοδομών. Αφορμή για να ξεκινήσει ήταν το αμερικανικό ποδόσφαιρο που έβλεπε στον κινηματογράφο. Τα προστατευτικά που φορούν οι παίκτες και οι σκληρές φάσεις τον εντυπωσίασαν, καθώς μέχρι τότε θεωρούσε λανθασμένα ότι αυτό είναι το ράγκμπι. Ψάχνοντας για το άθλημα στην Ελλάδα, γνώρισε το πραγματικό ράγκμπι και εντάχθηκε στο δυναμικό της ΑΕΚ από την ίδρυσή της. «Επόμενος στόχος μου είναι να δημιουργήσει ομάδα ο Ολυμπιακός, για να παίξουμε αντίπαλοι», λέει αστειευόμενος. Θυμάται στα πρώτα παιχνίδια να έρχονται συνεχώς οι ίδιοι πέντε έξι φίλαθλοι. Άλλοτε σήκωναν κάποιο πανό, ενώ συνήθιζαν να τραβούν φωτογραφίες από την εξέδρα, τις οποίες συχνά μοίραζαν στους παίκτες όταν τελείωναν οι αγώνες. «Στον ποδοσφαιρικό τελικό Κυπέλλου ΑΕΚ-ΠΑΟΚ, στην εξέδρα συνάντησα έναν από τους δικούς μας φιλάθλους. Μόλις με αντιλήφθηκε, με αγκάλιασε και βγάζαμε φωτογραφίες», θυμάται.
Την περσινή σεζόν, αναγκάστηκε να απέχει έναν μήνα από τις προπονήσεις της ομάδας του, αλλά είναι τόσο μεγάλη η αγάπη του για το άθλημα, που προσέλαβε προσωπικό γυμναστή για να μη μείνει πίσω. Όπως μας είπε, το αν κάποιος είναι κατάλληλος ή όχι για να παίξει ράγκμπι φαίνεται από το πρώτο τάκλιν που θα κάνει. «Την ώρα του τάκλιν υπάρχει ένα πολύ μικρό βήμα, το “σημείο του φόβου”, όπου είτε μπαίνεις δυνατά είτε διστάζεις στιγμιαία. Μιλάμε για διαδικασία που διαρκεί δέκατα του δευτερολέπτου, αλλά είναι ενδεικτική για το αν υπάρχει κάτι που σε κρατάει πίσω. Είναι κάτι, νομίζω, που συμβαίνει με παρόμοιο τρόπο σε πολλές αποφάσεις της ζωής». ■