«Σεισμό» δεν το λες, αλλά αξίζει λίγη προσοχή. Η Κατερίνα Παπακώστα παίρνει την πλευρά του Καμμένου στο ζήτημα της συμφωνίας των Πρεσπών. Σε χθεσινή συνέντευξή της, η αναπληρώτρια υπουργός Προστασίας του Πολίτη στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είπε ότι περιμένει πρώτα να έλθει η συμφωνία στη Βουλή και τότε θα δει. (Για την ακρίβεια, είπε «θα δούμε», γιατί αφότου έγινε αναπληρώτρια η κ. Παπακώστα χρησιμοποιεί κυρίως τον πληθυντικό της μεγαλοπρεπείας…)
Επί της ουσίας, το ίδιο λέει και ο Πάνος Καμμένος – άλλωστε και αυτός μέχρι πρότινος δήλωνε «καραμανλικός», όπως κάνει ακόμη η κ. Παπακώστα. Με τη διαφορά, όμως, ότι η πρόεδρος της Νέας Ελληνικής Ορμής το θέτει με μεγαλύτερη λεπτότητα από τον Καμμένο (δεν είναι και τόσο δύσκολο, εδώ που τα λέμε). Δεν λέει ότι δεν θα ψηφίσει, λέει ότι θα δει και θα κρίνει. Σε κάθε περίπτωση, το ενδεχόμενο να μην ψηφίσει τη συμφωνία η κ. Παπακώστα μένει ανοικτό – γι’ αυτό έσπευσε κιόλας να διευκρινίσει ότι, πάντως, θα υπερψηφίσει την κυβέρνηση εάν τεθεί ζήτημα ψήφου εμπιστοσύνης.
Θα μου πείτε ότι πολύς θόρυβος γίνεται για την εν λόγω πολιτικό. Ως προς την ποιότητα που εκπροσωπεί η κ. Παπακώστα, συμφωνώ. (Φαίνεται από την περηφάνια με την οποία καλπάζει στο καλάμι της υπουργοποίησης…) Ομως η κ. Παπακώστα, όπως είπε η ίδια, «είμαστε ο τέταρτος κυβερνητικός εταίρος»! (Ο τρίτος, διευκρίνισε, είναι οι Οικολόγοι – και νομίζω ότι, κατόπιν αυτού, οι Οικολόγοι οφείλουν να την ευχαριστήσουν…) Συμμάχησε με την κυβέρνηση, είπε, για να σωθεί η χώρα (sic) και δεν είναι «Depon» για να διαλυθεί μέσα στην κυβέρνηση επειδή συμμετέχει σε αυτή.
Ως τέταρτος κυβερνητικός εταίρος, λοιπόν, η πρόεδρος της Νέας Ελληνικής Ορμής ζητεί επιπλέον να αλλάξει και ο νόμος για το πανεπιστημιακό άσυλο – ο νόμος των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, εξαιτίας του οποίου τα πανεπιστήμια έγιναν έρμαια διαφόρων μαφιών και συλλογικοτήτων από κρετίνους και καθυστερημένους. Αυτό όμως δεν είναι η κυβερνητική πολιτική. Ο πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ αισθάνεται πολύ ευάλωτος απέναντι στον υπόκοσμο των αναρχικών, τον οποίο μεταχειριζόταν πάντα προστατευτικά λόγω της ιδεολογικής συγγένειας – σχεδόν όσο ευάλωτος αισθάνεται και ο Τσίπρας έναντι του Καμμένου. Πρόκειται, συνεπώς, για ενδοκυβερνητική διαφωνία μεταξύ πρώτου και τέταρτου κυβερνητικού εταίρου. Η αναπληρώτρια δεν προαγγέλλει στροφή της κυβέρνησης στο ζήτημα, παίρνει διαφορετική θέση από την κυβερνητική.
Σημασία, επαναλαμβάνω, δεν έχει η όποια προσωπική αξία της κ. Παπακώστα, αλλά η θέση της στην κυβέρνηση. Η περίπτωση της κ. Παπακώστα είναι του παροιμιώδους χωριάτη που του δίνεις αέρα κι ανεβαίνει στο κρεβάτι. Μπορεί να είναι αστείο το πρόσωπο, αλλά αυτό που μας δείχνει για την κυβέρνηση είναι σοβαρό. Δείχνει ότι η φθορά της, που ξεκίνησε με την παραίτηση Κοτζιά, θα επιταχύνεται. Και πώς να μη συμβαίνει αυτό, όταν ο Κοτζιάς (ο κακός, μοχθηρός και εκδικητικός Κοτζιάς) έχει ξεκινήσει εκστρατεία κατά της κυβέρνησης;
Συστηματικά –και πολύ αριστοτεχνικά, να το αναγνωρίσω– ο τέως υπουργός Εξωτερικών υπονομεύει την κυβέρνηση και τροφοδοτεί με επιχειρήματα την αντιπολίτευση. Η αποκάλυψη, π.χ., για τις καταγγελίες Καμμένου στο υπουργικό συμβούλιο, περί χρηματοδότησης της κυβέρνησης από τον Τζορτζ Σόρος, δεν είναι απλώς μία ακόμη γραφικότητα του Καμμένου. Το γεγονός εκθέτει και γελοιοποιεί την κυβέρνηση, σε κάθε περίπτωση: είτε ευσταθούν οι καταγγελίες του Καμμένου (ότι ο Σόρος χρηματοδότησε την κυβέρνηση ώστε να εξαγορασθούν ξένοι πολιτικοί) είτε είναι ανυπόστατες, αλλά η κυβέρνηση σε απαρτία καταδέχθηκε να τις υποστεί και κανείς δεν βρήκε να πει το παραμικρό.
Επειτα, είναι η περιοδεία του Κοτζιά ανά την Ελλάδα και ο υπαινιγμός ότι η Κίνησή του σκέπτεται να συμμετάσχει αυτόνομα στις επόμενες εκλογές. Τέλος, το ξεδιάντροπο φλερτ με το ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ: έσπευσε να υιοθετήσει πρώτος όποια υποψηφιότητα δηλώθηκε προερχόμενη από τον συγκεκριμένο χώρο, από Γερουλάνο μέχρι Αρναουτάκη. Ο Κοτζιάς έχει ανοίξει πόλεμο με τον Τσίπρα. Και ποτέ δεν υπάρχει περίπτωση να δώσει ο ίδιος στη δημοσιότητα την περιβόητη εννεασέλιδη επιστολή του. Οσο μένει αθέατη διατηρεί την ισχύ της· εξάλλου, τα όσα περιέχει θα τα αμολάει λίγα λίγα ο ίδιος, για να κρατάει την κυβέρνηση σε αγωνιστική εγρήγορση και, δευτερευόντως, για να διασκεδάζει. Στην υπόθεση αυτή, ο Κοτζιάς έχει όλα τα πλεονεκτήματα με το μέρος του· το μόνο που έχει εναντίον του είναι ο ανυπόφορος εαυτός του.
Ελεήμων
Προ μηνών, ο πρώην νομάρχης κατήγγελλε από την τηλεόραση τον Μπουτάρη ως «λαμόγιο» και «τραβεστί της πολιτικής», κατά σύμπτωση την ώρα ακριβώς που ξεκινούσε η καταδίωξη του δημάρχου από κάποιους πιθήκους, που παραλίγο να καταλήξει στο λιντσάρισμά του. Χθες, ο πρώην νομάρχης, ο οποίος τώρα υποστηρίζει ότι θα είναι υποψήφιος για τον δήμο, ζήτησε να συναντήσει τον δήμαρχο για να ενημερωθεί· και ο Μπουτάρης τον δέχθηκε στο γραφείο του. Αυτή η ηθική ανωτερότητα είναι που συνιστά τη διαφορά επιπέδου, κατά τη γνώμη μου. Γι’ αυτό εκτιμώ βαθιά τον Γιάννη Μπουτάρη και, εξίσου βαθιά, οικτίρω τον πρώην νομάρχη…