Στην αγαπημένη πρωταγωνίστρια του ελληνικού κινηματογράφου, Τζένη Καρέζη, είναι αφιερωμένος ο τέταρτος τόμος της σειράς «Μεγάλοι Ελληνες Ηθοποιοί» που κυκλοφορεί εκτάκτως το Σάββατο, με την Καθημερινή.
«Αυτό το πρόσωπο το τόσο ξεχωριστό, αυτό το πλάσμα το τόσο μοναδικό που είχε γεννηθεί μόνο και μόνο για να λάμπει.
Αυτά τα υπέροχα βιολετιά μάτια της, το άψογο αριστοκρατικό προφίλ της (το καλύτερο στον κινηματογράφο), σε συνδυασμό με τη «λαϊκή» βραχνάδα στη φωνή της, την έκαναν να ξεχωρίσει από την πρώτη της εμφάνιση και την κατέταξαν μεταξύ των πρώτων και των πιο επιτυχημένων της γενιάς της» γράφει ο Μάκης Δελαπόρτας στον πρόλογο του βιβλίου.
O Αγγελος Τερζάκης ήταν εκείνος που της άλλαξε το όνομα όταν μπήκε στη σχολή. Από «Ευγενία Καρπούζη» τη βάφτισε «Τζένη Καρέζη».
Το κινηματογραφικό της ντεμπούτο ήρθε το 1955, με την ταινία του Αλέκου Σακελλάριου «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο».
Οι τρεις επόμενες ταινίες που γύρισε ήταν πάλι με τον Αλέκο Σακελλάριο. Η μεγάλη επιτυχία της Λατέρνας υποχρέωσε τον σκηνοθέτη να γυρίσει το νούμερο δύο, την πασίγνωστη «Λατέρνα, φτώχεια και γαρύφαλλο».
Την περίοδο 1957-58 γυρίζει τη θρυλική «Θεία από το Σικάγο». «Ο ρόλος της σ’ αυτή την ταινία δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλος όμως η Τζένη ήθελε οπωσδήποτε να παίξει δίπλα στους σπουδαίους κωμικούς, τη Γεωργία Βασιλειάδου και τον Ορέστη Μακρή».
Παράλληλα με την κινηματογραφική της πορεία, βρίσκεται και σ’ έναν πυρετό θεατρικών ρόλων, πολύ σπουδαίων και πολύ απαιτητικών.
Το εθνικό της προτείνει συνεργασία και η Τζένη την αποδέχεται αμέσως. Θεωρείται «η δραματική ενζενί» του Εθνικού, με το σπουδαίο ταλέντο και την έντονη προσωπικότητα».
«Η Τζένη κατάφερε να μείνει έξω από τα πρότυπα του κοριτσιού «αστικής οικογένειας. Ρύθμιζε τη ζωή της και τη συμπεριφορά της όπως εκείνη πίστευε και όχι όπως της επέβαλε το ψεύτικο είδωλο που ζητούσε η αγορά. Τόλμησε να καπνίσει δημοσίως, όταν το πρότυπο της μικροαστικής ηθικής δεν το επέτρεπε, τόλμησε να οδηγήσει, όταν οι καλές κοπέλες δεν οδηγούσαν.
Η Τζένη αναμφισβήτητα, έγινε το σύμβολο των σοφιστικέ νεαρών της εποχής που ήθελαν τη γυναίκα να διασκεδάζει στα ξενύχτια της και να έχει αίσθηση του χιούμορ, να μπορεί να χρησιμοποιεί λαϊκές εκφράσεις, χωρίς να γίνεται φθηνή» αναφέρει ο Μάκης Δελαπόρτας.
«Η Τζένη ανήκε στη γενιά εκείνη των καλλιτεχνών που ήταν οι τέλειοι συνεργάτες. Δούλευε σαν σκυλί. Για τα γυρίσματα της ταινίας την έπαιρνε στη μία το βράδυ ένα αυτοκίνητο από το «Γκλόρια», όπου έπαιζε τότε και την έφερνε στην Κωπαΐδα. Κοιμόταν περίπου τρεις ώρες, έτρωγε μια φέτα καρπούζι, γιατί έκανε εξαντλητική δίαιτα και στις επτά ερχόταν στον κάμπο για τα γυρίσματα. Πολλές φορές έμενε περισσότερο από οκτώ ώρες χωρίς να τη χρειαστώ» είχε πει ο Nίκος Φώσκολος.
Σε μια από τις τελευταίες της συνεντεύξεις είχε πει: «Αισθάνομαι ένα παράπονο. Στα χείλη μου έρχεται και φωλιάζει συχνά η λέξη «γιατί;» Πόσο μάταια μου φαίνονται όλα πια… Κι αυτά που νομίζουμε πως έχουμε κερδίσει. Όλα φεύγουν, όλα απομακρύνονται και δεν ξέρεις που πηγαίνουν, τίποτα δεν σε συντροφεύει, καμία επιτυχία, καμία Επίδαυρος κανένα «σπουδαία ηθοποιός», κανένα χειροκρότημα τη δύσκολη ώρα. Την ώρα αυτή του κινδύνου, την κορυφαία στιγμή της ζωής σου, καταλαβαίνεις πως αυτό που έχεις κερδίσει είναι η ανθρώπινη συμπαράσταση.
Για μένα ήταν αυτός ο άνθρωπος που δεν έφυγε ούτε λεπτό από δίπλα μου, που ήταν πιο μαζί μου απ’ όσο ήμουν εγώ με τον εαυτό μου, τον κοιτούσα και ήξερα και έλεγα «αυτά τα μάτια εγώ τα έχω κερδίσει». Είναι ό,τι πιο σημαντικό έχω κερδίσει στη ζωή μου ο Κώστας, η σχέση αυτή, μαζί βέβαια μαζί με το παιδί μου. Και εύχομαι σε κάθε άνθρωπο και σε κάθε γυναίκα να βρει αυτό που εγώ βρήκα στη δύσκολη στιγμή».