Το αδιανόητο παρόν μας κυλά· αδυνατώντας να το ελέγξουμε, το σχολιάζουμε. Και σχολιάζοντάς το, ξεθυμαίνουμε. Και όλα συνεχίζουν όπως πριν. Οι «γραφικές», μονόχορδες ή γεμάτες «απορία» τοποθετήσεις ιθυνόντων («ιδεολογικό μωρό που μπουσουλάει», «μαθητής που πιάνεται να αντιγράφει», «δεν καταλαβαίνουμε γιατί οι πρυτάνεις δεν καλούν την αστυνομία»), είναι μια σωτήρια γι’ αυτούς δολιότητα, μια άσκηση ταχυδακτυλουργίας. Τους επιτρέπει να υπεκφεύγουν με λεκτικούς αιφνιδιασμούς που αφήνουν τις έννοιες κουρελιασμένες, τον πέλεκυ των άμεσων μέτρων. Το μυστικό της κυβερνητικής επιβίωσης κατά τις θυελλώδεις ημέρες των αποκαρδιωτικών καταστάσεων, όταν τα κοινωνικά συμβάντα εκρήγνυνται σαν αλυσιδωτός πάταγος και κραυγάζουν οι αποδείξεις για επικείμενη πτώση, έγκειται στο να καταφέρει να «απαντήσει» στην πίεση των πρώτων στιγμών με την έπαρση της εθελοτυφλίας.
Καταιγισμός καταγγελιών, επιστολών διαμαρτυρίας, υπογραφών, συμβολικών λουκέτων για τους τοξικομανείς και τα βαποράκια πέριξ και εντός πανεπιστημίων, αλλά καμιά ουσιαστική μεταβολή. Σειρά σχολίων για την εισβολή μαθητών στο υπουργείο Παιδείας, τον νεαρό με την ντουντούκα, την ακαταστασία στο γραφείο του Γαβρόγλου και αν αυτή υποδηλώνει μεγαλοφυΐα ή ανικανότητα διαχείρισης των πραγμάτων, και λησμονούνται συμβάντα σε διαστάσεις τραγωδίας, η μετατροπή των ΤΕΙ σε ΑΕΙ, η φιλολαϊκή ακύρωση μαθημάτων ώστε να είναι ευκολότερη η πρόσβαση στο υποβαθμιζόμενο αλλά πολυπόθητο πανεπιστημιακό πτυχίο, κ.ο.κ. Ομοβροντία αποκαλύψεων για την «κόλαση» στη Μόρια και τα σπαταλημένα 1,6 δισ., παρά ταύτα καμία διακριτή βελτίωση στη λειτουργία του συστήματος καταγραφής, φιλοξενίας, επιστροφών, στον περιορισμό των κυκλωμάτων διακίνησης που δρουν σχεδόν ανεξέλεγκτα στα όρια και εντός των εδαφών μας. Πανικός μπρος σε ένα ενδεχόμενο μνημόνιο, τις τράπεζες που διψούν για κεφάλαια αλλά είναι εκτός αγορών, μια πιθανή νέα διεθνή κρίση που θα εκτοξεύσει τα επιτόκια, κ.λπ., αλλά καμία καίρια κίνηση για την προσέλκυση επενδύσεων και την τόνωση της πραγματικής οικονομίας.
Είναι να απορείς πώς οι μέρες προχωρούν σε αυτή τη χώρα, με τα προβλήματα άλυτα, να συγκροτούν ένα πολυσχιδές αδιέξοδο, και τους κυβερνώντες στη θέση τους. Πώς ισορροπούμε στα χείλη δεκάδων αβύσσων. Διότι επιταχύνουμε την έσχατη ώρα; Διότι με νέες παρατυπίες κουκουλώνουμε τις παλιές; Ή μήπως, εντέλει, δεν διαφεύγουμε τις σοβαρές κρίσεις και έρχεται καταπάνω μας με ταχύτητα μια νέα;