Δεκέμβριος 1989, ετών 13, καναπές σαλονιού. Στην τηλεόραση, παίζει το «Ψηλά τα χέρια» με τη Λιάνα Κανέλλη που έχει καλεσμένη την Αλόμα. Ο μπαμπάς στη διπλανή πολυθρόνα είναι αμήχανος, αλλά δεν αλλάζει το κανάλι. Με καταλαμβάνει μια στενοχώρια, χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς το γιατί.
Καλοκαίρι 1990, διακοπές στο Βραχάτι, με τη συμμαθήτρια Χριστίνα και την οικογένειά της. Ακούγονται οι τίτλοι έναρξης των «Αυθαιρέτων» («Λίγο πριν το 1992 κι ενώ όλοι οι Ελληνες αγαπημένοι και μονιασμένοι “εργάζονται πυρετωδώς” για την ενοποίηση της Ευρώπης, το Mega Channel έψαξε και βρήκε τους πρωτοπόρους»). Πάω να
πάρω θέση στον καναπέ, αλλά η τηλεόραση ξαφνικά κλείνει. «Α πα πα αηδίες», ακούγεται από τον κάτοχο του τηλεκοντρόλ. Βίαιη συνειδητοποίηση ότι το χιούμορ δεν είναι κοινό για όλους.
Τρίτη Λυκείου, η παρέα του σχολείου στο σπίτι της Λίλας για το καινούργιο επεισόδιο «Μπέβερλι Χιλς». Ο Ντίλαν τα φτιάχνει με την Κέλι, γεγονός πιο συγκλονιστικό και από τότε που Κέλι και Μπρέντα είχαν φορέσει το ίδιο φόρεμα στον χορό του σχολείου. Σε λίγο, η ίδια η παρέα μας θα γινόταν πιο άνω κάτω από το Μπέβερλι Χιλς.
Ετος 1996, μεσημέρι, μετά τη σχολή, στον γνωστό καναπέ του σαλονιού. Στην τηλεόραση ο Ανδρέας Μικρούτσικος είχε καλεσμένο έναν πρώην κρατούμενο, που διηγούνταν με πόνο τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε να ορθοποδήσει «έξω». Με διαπερνά ρεύμα. Θέλω να πάρω τηλέφωνο τον Κορυδαλλό να γίνω εθελόντρια. Θέλω να αλλάξω κατεύθυνση σπουδών, θέλω να μη συμβαίνουν αυτά τα πράγματα άλλο. Η αντάρα περνάει έπειτα από λίγες ώρες. Εχει καταγραφεί ως η πρώτη και τελευταία μεταφυσική εμπειρία της ζωής μου.
Θάνατος Νταϊάνα, 1997. Στο περιοδικό καλύπτουμε τον τρόπο που τα ελληνικά κανάλια καλύπτουν την κηδεία. Εχω το Mega. Βλέπω μανιωδώς, σημειώνω τα μαργαριτάρια που ακούγονται –«η κηδεία συνδυάζει το παραδοσιακό με το μοντέρνο»–, χωρίς συναίσθηση της δυσκολίας μιας μαραθώνιας μετάδοσης και με όλη την αλαζονεία του νέου στο επάγγελμα – αυτά ακριβώς που τώρα κοροϊδεύω.
Τα ξημερώματα της Κυριακής, βαθύ 2018, στα 42, σε έναν άλλο καναπέ, πάνω κάτω στο ίδιο σαλόνι, έβλεπα «Απαράδεκτους», περιμένοντας το «μαύρο» στο Mega. Χιλιάδες μαζί ξεπροβοδίσαμε το κανάλι που ήταν εκεί τα χρόνια που μαθαίναμε τον κόσμο. Το βασανιστικό, μακρόσυρτο τέλος του, ακόμα ένα μάθημα.