Παλαιότερα είχαμε τους εμπρησμούς τρόλεϊ έξω από το Πολυτεχνείο. Αναρχικοί εκκένωναν το όχημα και το πυρπολούσαν – για καιρό ο ΟΑΣΑ είχε διακόψει την κυκλοφορία 18 γραμμών λεωφορείων και τρόλεϊ πέριξ του Πολυτεχνείου τα Σαββατόβραδα. Οπως είχαμε και τις επιθέσεις κατά λεωφορείων σε Ζεφύρι, Μενίδι, Ζοφριά, Καματερό, Ανω Λιόσια, Ελευσίνα, Ανω Πέραμα, Ασπρόπυργο, όπου «άγνωστοι» το βράδυ ξεσπούσαν σταθερά την οργή τους (π.χ. για κάποια αστυνομική επιχείρηση κ.ά.) πάνω σε οδηγούς και οχήματα – συχνά, δρομολόγια το βράδυ δεν εκτελούνταν ή αυτό γινόταν συνοδεία περιπολικού. Νέο κύμα επιθέσεων κατά δημόσιων μεταφορικών μέσων έχει ξεσπάσει τις δύο τελευταίες εβδομάδες: 14 με πέτρες και σφαίρες κατά λεωφορείων σε Αγίους Αναργύρους και λεωφόρο Συγγρού και μία σε συρμό στα Πετράλωνα. Εκδικητική μανία ορισμένων κατά του κράτους που «αδιαφορεί γι’ αυτούς» ή «τους αδικεί», ψυχασθένεια ή «παιχνίδι» εφήβων που έχουν για χόμπι την καταστροφή;
Ο γρίφος συνήθως λύνεται με στερεοτυπικές ερμηνείες, με άξονα τη φυλή, την περιοχή, το εισόδημα, την οικογενειακή κατάσταση, την «ιδεολογία», που «διδάσκουν» ότι η βία είναι ο πιο βραχύς δρόμος για την «επίλυση» των διαφορών – το μόνο βέβαιο είναι πως στην επιθετικότητα κανείς εκπαιδεύεται.
Κάθε χώρα έχει τις δικές της ιδιαιτερότητες στη διάχυση της βίας στα μύχια του κοινωνικού οικοδομήματος. Στη χώρα μας βιώνουμε, πέρα από τον περιστασιακό ή συστηματικό λιθοβολισμό λεωφορείων, καθημερινούς βανδαλισμούς, μια αδιάλειπτη καταστροφή της δημόσιας περιουσίας. Ενα είδος εγχώριας ψυχαγωγίας που έχει, ως γνωστόν, ρίζες στις πολιτικές επιλογές οι οποίες παγιώνουν αντικανονικότητες, στη βεβαιότητα της ατιμωρησίας, στην έλλειψη παιδείας, στη ρηχή πρόνοια, στην προβληματική σχέση κράτους – πολίτη, στην αναξιοπιστία των φορέων της πολιτείας, στην αναποτελεσματικότητα του κοινωνικού ελέγχου, στις εξαγγελίες σε γλώσσα καφενείου, στον πολιτικό τυχοδιωκτισμό.
Δεν κάνουμε κάτι –η κυβέρνηση αποφεύγει να ορίσει επ’ αυτού την αποστολή της– και το μόνο που μειώνει το «κύρος» της βίας είναι η συνήθεια, η οποία ξεπλένει και νομιμοποιεί τα αδιανόητα αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο σε εκείνους που θρυμματίζουν, μαζί με τη «βιτρίνα του πολιτισμού», την ταυτότητα και τη συνοχή μας.