Λίγο να βγει κανείς έξω από την Αθήνα, αισθάνεται πιο κοντά στη γενική πραγματικότητα της χώρας. Είναι παρήγορο, και σε κάθε περίπτωση ευεργετικό, να ανασαίνει κανείς μακριά από τις παθογόνες εστίες στο κέντρο της Αθήνας. Και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας συναντά κανείς τα κοινά προβλήματα επιβίωσης, τη στενότητα που γεννά η υπερφορολόγηση, τη μειωμένη αγοραστική δύναμη. Αλλά η ζωή μοιάζει να κυλάει πιο άνετα, πιο ήρεμα και πιο ανθρώπινα. Στη Λάρισα, όπου βρέθηκα για μία ακόμη φορά τα τελευταία χρόνια, είχα την αίσθηση μιας πιο συνεκτικής κοινωνίας, ίσως γιατί στο κατάμεστο Δημοτικό Ωδείο είχα την εμπειρία της δημόσιας αναγνώρισης στο πρόσωπο του τοπικού ιστοριοδίφη, ιατρού Νίκου Παπαθεοδώρου. Το σημειώνω όχι μόνο γιατί ο Νίκος Παπαθεοδώρου είναι μια προσωπικότητα της Λάρισας, όχι μόνο γιατί ως μαιευτήρας έχει φέρει στη ζωή πάνω από 9.000 παιδιά, αλλά γιατί είναι ακάματος εργάτης του πνεύματος. Σκέφτεται κανείς ότι, χάρη στην επιμονή κάποιων ανθρώπων, με τεράστια δύναμη που αναβλύζει από την ανιδιοτελή αγάπη για τον τόπο, οριοθετείται η μνήμη ακόμη και μιας μεγάλης πόλης όπως είναι η Λάρισα. Παρατηρούσα τον τρόπο με τον οποίο εκδηλωνόταν η δημόσια αναγνώριση στο πρόσωπο του ιστοριοδίφη ιατρού, όχι μόνο από τους δημόσιους λειτουργούς αλλά, κυρίως, από τους συμπολίτες του, και, για μία ακόμη φορά, αναλογίστηκα πόσα πολλά μπορεί να προσφέρει η θέληση ενός και μόνο ανθρώπου. Είναι μια προσφορά εθνικού διαμετρήματος αλλά και ένα κοινωνικό αντίδωρο.
Και επιπλέον, έγινα μάρτυρας της κοινωνικής συνέργειας, καθώς η έκδοση με τα κείμενα του Νίκου Παπαθεοδώρου, δημοσιευμένα στην εφημερίδα «Ελευθερία», που ήταν η αφορμή της εκδήλωσης, έγινε δυνατή χάρη στη χορηγία του Ελευθερίου Μ. Σαΐτη, ενός ανθρώπου-πυλώνα της τοπικής οικονομίας με μεγάλη εξωστρέφεια μέσω των επιχειρήσεών του. Στα μάτια μου ήταν το σημείο τομής ανάμεσα στην ανάγκη καταγραφής της μνήμης και στην ανάγκη ώθησης της δημιουργικότητας, ακριβώς, δηλαδή, το σημείο βρασμού και εκκίνησης για μια οργανωμένη κοινωνία.
Να, λοιπόν, οι ιστορίες του Νίκου Παπαθεοδώρου, αποθησαυρισμένες στο «Ιχνηλατώντας την παλιά Λάρισα, τόμος Β΄», δημοσιευμένες στην «Ελευθερία», που διατηρεί υψηλή κυκλοφορία, έδωσαν τροφή για σκέψη όχι μόνο για το χθες αλλά και για το αύριο. Εβλεπα το κοινό της Λάρισας, τα πολλά πρόσωπα που είχαν γεμίσει το Δημοτικό Ωδείο για να γίνουν μέρος και αυτά μιας δημόσιας αναγνώρισης σε έναν άξιο συμπολίτη. Ηταν μια μαρτυρία κοινωνικής συσπείρωσης.