Εικόνες από το μέλλον

5' 59" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

T​​ις τελευταίες ημέρες στην επικαιρότητα κυριάρχησε η κόντρα Κοτζιά – Καμμένου, η οποία κατέληξε στην «παραίτηση» (αποπομπή) του κ. Κοτζιά. Ολη η αρθρογραφία επικεντρώθηκε στον ουσιαστικό εκβιασμό του Καμμένου και στην υποχώρηση του πρωθυπουργού, προκειμένου να διατηρήσει την καρέκλα του μέχρι τον επόμενο εκβιασμό του Καμμένου και μετά βλέπουμε. Για να βάλουμε την εικόνα στη σωστή πολιτική προοπτική της, σας θυμίζω τα ποσοστά των κομμάτων στις εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου 2015: ΣΥΡΙΖΑ 35,46% και ΑΝΕΛ 3,69%. Δηλαδή το 3,69% επέβαλε τη θέλησή του στο 35,46%. Πόσο δημοκρατικό σας φαίνεται αυτό; Πάμε όμως παρακάτω. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη ψηφίσει την απλή αναλογική, η οποία θα εφαρμοστεί στις μεθεπόμενες βουλευτικές εκλογές. Σαν πρακτική άσκηση, ελάτε να δούμε πώς θα είχε διαμορφωθεί η κατανομή των εδρών των εκλογών της 20ής Σεπτεμβρίου 2015 με βάση την απλή και «άδολη» αναλογική.

Οι υπολογισμοί είναι εξαιρετικά απλοί και δίνουν τα ακόλουθα αποτελέσματα σε έδρες: ΣΥΡΙΖΑ 114, Ν.Δ. 90, Χ.Α. 22, ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ 20, ΚΚΕ 18, Ποτάμι 13, ΑΝΕΛ 12 και Ε.Κ. 11. Τώρα ας προσπαθήσουμε να σχηματίσουμε κυβέρνηση με τουλάχιστον 151 βουλευτές. Η Χ.Α. και το ΚΚΕ αποκλείονται από οποιοδήποτε συνδυασμό για διαφορετικούς λόγους: Κανένας δεν θέλει τη Χ.Α. και το ΚΚΕ δεν θέλει να πάει με κανένα. Εχουμε τις ακόλουθες περιπτώσεις: ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ. με 204 έδρες, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ χαρακτήρισε την περίπτωση αυτή «παρά φύση». Επιπλέον, μια τέτοια κυβέρνηση με τόσο μεγάλη κοινοβουλευτική δύναμη θα μπορούσε να περάσει οτιδήποτε. Η μόνη εναλλακτική είναι: ΣΥΡΙΖΑ με ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ και με άλλους δύο από το Ποτάμι, ΑΝΕΛ, Ε.Κ. με σύνολο εδρών 157 – 159. Αν βασιστούμε στις προεκλογικές δηλώσεις του ΣΥΡΙΖΑ που ήθελε οπωσδήποτε τους ΑΝΕΛ στην κυβέρνηση, οι μόνες εναλλακτικές λύσεις θα ήταν να μπει (εκτός από το ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ) και το Ποτάμι με 159 βουλευτές, ή εναλλακτικά η Ε.Κ. με σύνολο 157 βουλευτές. Δηλαδή, χωρίς το ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση και παραμένει το ερώτημα αν το ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ ή το Ποτάμι θα ήθελαν να συγκυβερνούν με τους ΑΝΕΛ. Χλωμό το βλέπω αυτό το σενάριο. Τι θα κάναμε τότε; Θα πηγαίναμε σε νέες εκλογές;

Ας υποθέσουμε τώρα ότι τα έβρισκαν μεταξύ τους και σχηματιζόταν μια κυβέρνηση, με ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, Ποτάμι και ΑΝΕΛ με 159 έδρες. Γνωρίζοντας πρόσωπα και πράγματα σκεφθείτε τι είδους κυβέρνηση θα ήταν αυτή και τι είδους εκβιασμοί θα γίνονταν για όλα σχεδόν τα θέματα. Μάλλον πλήρη ακυβερνησία θα είχαμε. Τη νοοτροπία των πολιτικών μας τη γνωρίζουμε πολύ καλά. Σχεδόν όλοι έχουν σαν πρώτη προτεραιότητα την επανεκλογή τους και με βάση αυτή την επιδίωξη ρυθμίζουν τη συμπεριφορά τους στη Βουλή και τις εμφανίσεις τους στην τηλεόραση. Πόσο «άδολη» φαίνεται η απλή αναλογική όταν επιτρέπει στα μικρά κόμματα να γίνονται ρυθμιστές σε κρίσιμες αποφάσεις;

Το παραμύθι ότι με την εφαρμογή της απλής αναλογικής θα προσαρμοστούν τα κόμματα σε συνεργασίες, δεν είναι πολύ πειστικό. Ο χαρακτήρας του Ελληνα δεν αλλάζει τόσο εύκολα και όλοι γνωρίζουμε ότι οι συνεργασίες καταλήγουν σε διαζύγια. Πρόσφατο παράδειγμα: ΚΙΝΑΛ και Ποτάμι. Ενώθηκαν προεκλογικά με κίνητρο να ενισχύσουν τη δύναμή τους στις επόμενες εκλογές, αλλά μέσα σε λίγους μήνες επήλθε το μοιραίο διαζύγιο. Μπορούμε εύκολα να φανταστούμε τι θα γινόταν αν ήταν μέλη μιας κυβέρνησης. Θα έπεφτε η κυβέρνηση.

Υπάρχει όμως και μια άλλη παράμετρος που κάνει τα πράγματα πιο επικίνδυνα. Το κατώφλι για την είσοδο στη Βουλή είναι μόλις 3%. Ετσι, όλοι οι επίδοξοι αρχηγοί κομμάτων δημιουργούν κόμματα, με την ελπίδα να μπουν στη Βουλή και μετά να ρυθμίζουν την κατάσταση, όπως ακριβώς οι ΑΝΕΛ σήμερα. Προσωπικά πιστεύω ότι αυτό το κατώφλι είναι εξαιρετικά χαμηλό και δημιουργεί πολιτικές στρεβλώσεις. Αν ήταν αρκετά πιο ψηλό (5% και πάνω) θα δημιουργούνται οι προϋποθέσεις να έχουμε σωστότερους πολιτικούς σχηματισμούς που να διεκδικούν την ψήφο μας. Με τη σημερινή κατάσταση δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι κάθε μέρα «φυτρώνουν» και νέα κόμματα: Λαφαζάνης, Κωνσταντοπούλου, Καμμένος, Κρανιδιώτης, Καρατζαφέρης, Παπακώστα, Νικολόπουλος, κ.ά. Τον Σεπτέμβριο του 2015 είχαμε 19 κόμματα. Φανταστείτε τι θα γίνει με την απλή αναλογική στο μέλλον.

Για να αποφύγουμε αυτή την πολυκομματική εκλογική αναμέτρηση, πριν από χρόνια είχα εισηγηθεί σε κάποιον υπουργό Εσωτερικών να ορίσουν πολύ ψηλά το παράβολο για τη συμμετοχή στις βουλευτικές εκλογές, το οποίο φυσικά να επιστρέφεται αν το κόμμα μπει στη Βουλή, ώστε να αποθαρρύνονται οι επίδοξοι αρχηγοί που κατεβαίνουν στις εκλογές, όπου δεν βρίσκουν ούτε την ψήφο τους. Μου απάντησε ότι «για να είναι η Δημοκρατία μας προσιτή σε όλους, πρέπει να είναι πολύ χαμηλό το παράβολο για να δίνει τη δυνατότητα συμμετοχής σε οποιονδήποτε». Ναι, αλλά έτσι δίνεται η ευκαιρία σε πολλούς κυριολεκτικά ανέξοδα να κάνουν το κέφι τους. Αν το παράβολο ήταν για παράδειγμα 100.000 ευρώ με επιστροφή στην περίπτωση εκλογής, πόσα από τα σημερινά μικρά κόμματα θα κατέβαιναν στις επόμενες εκλογές; Μήπως αυτό θα βοηθούσε να ξεπεράσουμε τον εθνικό ατομισμό μας;

Κλείνοντας θέλω να σας δώσω μερικά στοιχεία από τη γειτονική Ιταλία, όπου έζησαν την απλή αναλογική και τη συνεργασία πολλών κομμάτων και μετά άλλαξαν την εκλογική διαδικασία ώστε να εξασφαλίζονται βιώσιμες και σταθερές κυβερνήσεις. Ορισμένα στοιχεία είναι αρκετά για να μας πείσουν. Η Ιταλία είχε 63 κυβερνήσεις τα τελευταία 64 χρόνια της απλής αναλογικής! Ο Prodi, ο οποίος ηγείτο μιας κυβέρνησης αποτελούμενης από 14 κόμματα (L’ Unione), έπεσε το 2008 από τον Clemente Mastela. Ο Mastela αντιπροσώπευε το 1,4% των ψηφοφόρων. Ακριβώς λόγω αυτής της κατάστασης, ο Poul Nyrup Rasmussen, τότε πρόεδρος του Κόμματος των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών, σχολιάζοντας την παραίτηση του Prodi, ανέφερε μεταξύ άλλων: «Η παραίτηση ενός πολύ καλού πρωθυπουργού, ενός ανθρώπου ο οποίος έκανε ό,τι μπορούσε για να επιτύχει την τόσο αναγκαία μεταρρύθμιση, αποτελεί μία θλιβερή μέρα για την Ιταλία. Μία εκλογική αναμέτρηση τώρα δεν θα επιλύσει τίποτα. Πρώτον και κύριον πρέπει να γίνουν αλλαγές στον εκλογικό νόμο…

Δεν έχει νόημα να γίνουν και πάλι εκλογές, προκειμένου να εκλεγεί μία ασταθής κυβέρνηση. Μόνο μετά την εκλογική μεταρρύθμιση θα μπορεί ο λαός της Ιταλίας να εκλέξει μία σταθερή κυβέρνηση…». Μετά είχαμε την κυβέρνηση του Μπερλουσκόνι, ο οποίος με τη συνεργασία 4 κομμάτων εξασφάλισε μία απίστευτη πλειοψηφία 590 από 630 έδρες στη Βουλή και 308 από 315 έδρες στη Γερουσία. Φυσικά, λόγω της απόλυτης κυριαρχίας του, είδαμε τα αποτελέσματα της μπούκα-μπούκα κυβέρνησής του. Επιβεβαιώθηκε απλά ότι «η εξουσία διαφθείρει και η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα».

Οι Ιταλοί αφού έζησαν την ταλαιπωρία της απλής αναλογικής, σήμερα έχουν ένα μεικτό σύστημα όπου στο Κοινοβούλιο οι 232 εκλέγονται σε μονοεδρικές, οι 386 με απλή αναλογική και 12 από τους κατοίκους του εξωτερικού! Να που ακουμπήσαμε και ένα άλλο ευαίσθητο θέμα. Τους Ελληνες του εξωτερικού, στους οποίους αρνούμαστε το δικαίωμα του εκλέγειν! Αυτό το εξαιρετικά ενδιαφέρον θέμα θα το αναλύσουμε σε κάποιο επόμενο άρθρο.

Εμείς, εδώ σε αυτή την ταλαίπωρη χώρα, αντί να μάθουμε από τα προβλήματα των Ιταλών, επιλέξαμε να πειραματιστούμε ξανά με την απλή αναλογική. Φαίνεται ότι το 1989 είναι για μερικούς πολύ μακρινό και δεν θυμούνται ότι χρειάστηκαν τρεις εκλογές με απλή αναλογική για να καταλήξουμε σε μια κυβέρνηση 151 βουλευτών, που έπεσε σε 2,5 χρόνια γιατί έφυγε ένας βουλευτής. Τα ίδια θα δούμε στο μέλλον.

Δυστυχώς, στις δημοσκοπήσεις φαίνεται ότι η πλειοψηφία έχει πεισθεί ότι η απλή αναλογική είναι καλύτερη για τον τόπο. Αξίζει όμως να θυμηθούμε τα σοφά λόγια του Γερμανού ποιητή, φιλόσοφου, γιατρού, ιστορικού και θεατρικού συγγραφέα Friedrich Schiller: «Δεν είναι απόδειξη ότι κάτι είναι σωστό επειδή το λέει η πλειοψηφία».

* Ο κ. Ανδρέας Δρυμιώτης είναι σύμβουλος επιχειρήσεων.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή