Το βράδυ του περασμένου Σαββάτου φτάσαμε έξω από το «Ολύμπιον» μισή ώρα πριν από την προγραμματισμένη έναρξη της προβολής – πρεμιέρας του «Roma» του Αλφόνσο Κουαρόν. Εννοείται με τα εισιτήρια ανά χείρας, μιας και η ταινία ήταν από μέρες sold out. Τελικά το είδαμε από τον δεύτερο εξώστη ελαφρώς γερμένοι στο στηθαίο, μιας και η πελώρια ουρά που είχε ήδη σχηματιστεί γέμισε όλες τις υπόλοιπες θέσεις. Κι έτσι πάντως ήταν υπέροχο. Το νόημα βέβαια είναι πως ειδικά αυτές οι βραδινές προβολές στην αίθουσα της πλατείας Αριστοτέλους αποτελούν κάτι σαν το Αγιο Δισκοπότηρο του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Τις πέντε πρώτες μέρες του που βρεθήκαμε εκεί, δεν πρέπει να υπήρχε ούτε ένα εισιτήριο απούλητο την ώρα της έναρξης.
Το πραγματικά καλό, ωστόσο, είναι πως η… κίνηση ήταν αναλόγως ικανοποιητική και σε λιγότερο προφανείς επιλογές. Η αίθουσα «Τζον Κασσαβέτης» για παράδειγμα, γέμισε εντελώς σε μια μεσημεριάτικη προβολή του «Night Out», της νέας, απολαυστικά εξτραβαγκάντ ταινίας του Στράτου Τζίτζη. Ο Ελληνας σκηνοθέτης μάλιστα, προλογίζοντας, παρότρυνε τους θεατές να διασκεδάσουν τη σέξι πλευρά της ταινίας κι αν τους έρθει διάθεση, να… παίξουν μεταξύ τους. Από το υπόλοιπο ελληνικό πρόγραμμα προλάβαμε να δούμε το «Waiter» του Στιβ Κρικρή, αλλά και το «Φυγαδεύοντας τον Χέντριξ» – αμφότερα συμμετέχουν και στο διεθνές διαγωνιστικό. Στο πρώτο, ο Αρης Σερβετάλης ερμηνεύει ιδανικά έναν εσωστρεφή ήρωα, ενώ στο δεύτερο οι σχέσεις Ελληνοκυπρίων – Τουρκοκυπρίων δοκιμάζονται από τα καμώματα ενός συμπαθέστατου τετράποδου, ονόματι Τζίμι.
Τα σκυλιά έχουν την τιμητική τους και στο (πολύ διαφορετικό) «Dogman», του Ματέο Γκαρόνε, μία από τις ειδικές προβολές του φεστιβάλ, που συγκίνησε με τη βαθιά τραγικότητα και την ανθρωπιά της. Από την άλλη, ανάμεικτες εντυπώσεις άφησε το «Sunset» του Ούγγρου Λάζλο Νέμεθ («Ο γιος του Σαούλ»), ο οποίος επέστρεψε με ένα πολύ πιο περίπλοκο φιλμ που τεστάρει τις αντοχές του θεατή.
Το «Sunset» του Λάζλο Νέμεθ εξερευνά τον ταραγμένο 20ό αιώνα της Ευρώπης, με το ιδιαίτερο βλέμμα του Ούγγρου δημιουργού.
Είδαμε ακόμα: το ενδιαφέρον από πλευράς θεματικής «Sofia», μια ταινία πάνω στη θέση της γυναίκας –και της μητέρας– στην κοινωνία του Μαρόκου· το πανέξυπνο και πολυεπίπεδο «Ισόβιοι Δεσμώτες» του Ααρον Σίμπεργκ, που μας αναγκάζει να κοιταχθούμε διαφορετικά στον καθρέφτη· τη συνοδευτική έκθεση «Caritas Romana», με ορισμένα πραγματικά εμπνευσμένα εικαστικά έργα που «συνομιλούν με τα φιλμ του διαγωνιστικού· τον Ισπανό κινηματογραφιστή Χάιμε Ροζάλες να μας μιλά για την ομορφιά των πρωταγωνιστριών του, χρησιμοποιώντας… γευστικές παρομοιώσεις: «Η γαλλική ομορφιά βασίζεται στα ρούχα, στο μακιγιάζ όπως η γαλλική κουζίνα χρειάζεται τις σος. Η ισπανική από την άλλη είναι πιο τραχιά και ανεπιτήδευτη, έχει στο κέντρο της τα απλά συστατικά». Είδαμε, όπως είπαμε και το πολυσυζητημένο «Roma» του Αλφόνσο Κουαρόν, ένα ωραίο δείγμα του τι μπορεί να δημιουργήσει ένας καλός «αρτ» σκηνοθέτης, στην σπάνια περίπτωση που διαχειρίζεται όντως πλούσιο μπάτζετ.
Βελτίωση ήχου, εικόνας
Ως συνολική εικόνα αυτών των πρώτων πέντε ημερών, μπορούμε να πούμε πως το Φεστιβάλ δουλεύει ρολόι. Προφανώς υπάρχουν και μικροπροβλήματα, ωστόσο ο μεγάλος αριθμός των εθελοντών λειτουργεί ευεργετικά για την εξυπηρέτηση ενός κοινού που τιμά τις περισσότερες από τις προβολές. Επιπλέον, αισθητή είναι η βελτίωση ήχου και εικόνας στο «Ολύμπιον» –προίκα και αυτή του απαιτητικού Κουαρόν– ενώ και η μεταφορά των ελληνικών ταινιών από την αίθουσα «Τώνια Μαρκετάκη» στην «Τζον Κασσαβέτης» μάλλον βοηθά. Η διοργάνωση μπαίνει πλέον στο δεύτερο μισό της, με τις απονομές των βραβείων και την ταινία λήξης να έρχονται το βράδυ της προσεχούς Κυριακής.