Για πολλούς από εμάς η Γκαλερί Ζουμπουλάκη στην πλατεία Κολωνακίου είναι κάτι σαν σπίτι μας. Ενας χώρος βιωμένος, γεμάτος αγάπη, γέλια, κουβέντες φίλων, εκθέσεις καλλιτεχνών και βέβαια αναμνήσεις. Η αγαπημένη μου εικόνα από το παρελθόν είναι ο Γιάννης Μόραλης, σε μεγάλη ηλικία πια, να κατεβαίνει προσεκτικά τα σκαλιά με το μπαστούνι, την καπαρντίνα και την «Καθημερινή» υπό μάλης για την πρωινή του βόλτα, έχοντας έτοιμο πείραγμα ή ανέκδοτο για όποιον συναντούσε στο διάβα του. Λογικό ήταν λοιπόν όλοι εμείς οι aficionados της γκαλερί να αισθανθούμε συγκίνηση που ξαναβρεθήκαμε την περασμένη Πέμπτη στην πρώτη έκθεση, μετά την καταπληκτική της ανακαίνιση από το αρχιτεκτονικό γραφείο του Θοδωρή Ζουμπουλάκη.
Η αίθουσα τέχνης δείχνει πιο φωτεινή, πιο ευρύχωρη, τα γραφεία έγιναν πολύ κομψά και στο πίσω μέρος της άνοιξε ένα ξέφωτο προς τον κήπο. Ολα είναι μελετημένα έτσι ώστε να υπάρχει η δυνατότητα της ευελιξίας χρήσης, αλλά και η καλή ροή για όποιον κινείται εντός. Ο ιθύνων νους της ανακαίνισης δεχόταν όλα τα συγχαρητήρια, αλλά καμάρωναν τόσο η Πέγκυ όσο και η Δάφνη από το γεγονός ότι, ύστερα από 52 συναπτά έτη λειτουργίας, υπάρχει ακόμα μεράκι και κυρίως φρεσκάδα, αντοχή, αλλά και ελπίδα για το μέλλον.
Και τι καλύτερο ως πρώτη παρουσίαση από τις 426 αφίσες από τις αντίστοιχες εκθέσεις που έχουν φιλοξενηθεί εκεί από το 1966; Τη χρονιά που ο Τάσος και η Πέγκυ αποφάσισαν μετά την Κριεζώτου να επεκταθούν και στην πλατεία Κολωνακίου σε μια σύμπραξη με τον Αλέξανδρο Ιόλα. Ηταν, άλλωστε, η πρώτη φορά που οι Ελληνες εικαστικοί είχαν την ευκαιρία να δείξουν τη δουλειά τους με προδιαγραφές εξωτερικού, υπό την έννοια ενός μεγάλου αδιαίρετου χώρου. Ποδαρικό είχε κάνει ο γλύπτης Takis και ακολούθησε η Chryssa με τα μεγάλα της έργα.
Από αριστερά, Φίλιππος, Θοδωρής, Πέγκυ και Δάφνη Ζουμπουλάκη.
Στα εγκαίνια έφθασα νωρίς και είχα όλο τον χρόνο να δω με την ησυχία μου μία μία τις αφίσες: από τον Μαξ Ερνστ και τον Λούτσιο Φοντάνα μέχρι τον Πικάσο και τον Ντε Κίρικο, από τον Μόραλη και τον Τσαρούχη μέχρι τον Φασιανό, τα πεπραγμένα της γκαλερί είναι σπουδαία. Σκεφτόμουν πως ο Τάσος και η Πέγκυ Ζουμπουλάκη άνοιξαν τον δρόμο στο αθηναϊκό κοινό να δει μεγάλους καλλιτέχνες, ωραία έργα, καλλιεργώντας την αισθητική συνείδηση, τη δημιουργία συλλεκτικής διάθεσης, την επιμόρφωση της κοινωνίας. Πριν από μερικά χρόνια η Δάφνη Ζουμπουλάκη πήρε επάξια τη σκυτάλη και ήταν εκείνη που υποδεχόταν όλους τους φίλους και τους αγαπημένους που ήρθαν για να δουν τον ανακαινισμένο χώρο. Φεύγοντας, κατάλαβα ότι αυτό που μας συνδέει τόσο με την γκαλερί είναι το πως αυτή λειτούργησε για πέντε δεκαετίες σαν τόπος συνάντησης με ενδιαφέρουσα τέχνη και ενδιαφέροντες ανθρώπους. Να τα εκατοστήσει.