Δέκα περίπου χρόνια κύλησαν από την ημέρα που ο «Ελλην λαός», όπως τον αποκαλούσε ο τότε πρωθυπουργός του, έφαγε κατραπακιά και έκλινε ως ικέτης την κεφαλήν εις τους δανειστάς του. Τίποτε το φοβερόν. Ο κόσμος μας είναι έτσι φτιαγμένος που τέτοια συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες. Ο «Ελλην λαός» άρχισε να αναζητεί τον οικογενειακό του πλούτο που νόμιζε ότι έχει, για να ανακαλύψει ότι δεν έχει. Εψαξε στα βαθιά τα σεντούκια του, έβγαλε τα χρυσαφικά του, θυμήθηκε τη γερμανική κατοχή, ξελαρυγγιάστηκε από την αγανάκτηση και οχυρώθηκε στις επάλξεις των κεκτημένων του: τα δικαιώματα της δημοσιοϋπαλληλίας, που σε εμάς επέχουν θέση διακηρύξεως των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και τη σωτηρία των συνταξιούχων, στόχο ζωής του «Ελληνος λαού». Ακάματος, πεισματάρης, με τον πλούτο της ιστορικής πείρας, που του επέτρεψε να επιβιώσει, δεν σταμάτησε να διεκδικεί τα χαμένα περιουσιακά του στοιχεία. Μακριά απ’ αυτόν η σκέψη ότι θα ήτο ίσως φρονιμότερον, ή εν πάση περιπτώσει αποτελεσματικότερον, αν, αντί να ξεσκαλίζει τα άδεια του οικογενειακά σεντούκια, επινοήσει τρόπους παραγωγής νέου πλούτου. Στη χώρα των δημοσίων υπαλλήλων και των συνταξιούχων η παραγωγή πλούτου είναι τουλάχιστον ύποπτη δραστηριότητα, αν όχι παράνομη. Ως εκ τούτου, δέκα χρόνια μετά ο «Ελλην λαός» συνεχίζει να ψάχνει τα σεντούκια, να αναζητεί θέσεις στον δημόσιο τομέα και να εργάζεται, εάν εργάζεται εκτός Δημοσίου, για να συντηρήσει τους συνταξιούχους του.
Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Τίποτε δεν άλλαξε μέσα σε αυτά τα δέκα χρόνια. Αυτό που στην αρχή βαφτίσαμε «κρίση», για να το εξορκίσουμε, έγινε καθεστώς, όσοι προσπαθούν να παράγουν πλούτο εξακολουθούν να λειτουργούν σε καθεστώς ημιπαρανομίας, όλες οι σοβαρές επενδύσεις υπονομεύτηκαν και το τέλος του 2018 μας βρίσκει να συζητάμε για το αν οι ιερείς θα θεωρούνται δημόσιοι υπάλληλοι ασχέτως αν σιτίζονται από το δημόσιο ταμείο, το δε κράτος, κοινώς όσοι φορολογούμενοι εργάζονται, θα αποκαταστήσει τα χαμένα των συνταξιούχων. Οσο για τον εθνικό πλούτο, αυτός δεν αφορά κανέναν, ίσως μερικούς ημιπαράφρονες οι οποίοι βλέπουν την Ελλάδα σαν οικονομικό σαφάρι όπου θα κυνηγούν την άγρια πανίδα των κρατικών υπαλλήλων. Α ρε Γκόγκολ, τι αριστουργήματα θα είχες γράψει αν ζούσες ανάμεσά μας.
Στο άσυλο ανιάτων οι αξίες, καθότι ανίατες, παραμένουν σταθερές. Εντός τριετίας συμπληρώνονται διακόσια χρόνια από την έναρξη του αγώνος για την Εθνική μας Ανεξαρτησία. Και προετοιμαζόμαστε να τα εορτάσουμε δηλώνοντας πίστη στις αξίες των προγόνων μας. Ας μην ξεχνάμε ότι ο μεγάλος καβγάς στη Β΄ Εθνοσυνέλευση γινόταν για το ποιοι θα διορίζονται στο Δημόσιο. Σε πόσες πτωχεύσεις αντιστάθηκε έκτοτε ο «Ελλην λαός», πόσο πάθος ξόδεψε για να υπερασπιστεί την ιδιότητα του «ανίατου». Αφού, ως γνωστόν, ως ανίατος όλο και κάποια κρατική χορηγία θα βρεις.