Οι τελευταίες εμφανίσεις του πρωθυπουργού θυμίζουν Σεπτέμβριο 2014. Τότε που ο αντιπολιτευόμενος κ. Τσίπρας υποσχόταν στη ΔΕΘ τα πάντα στους πάντες: σκίσιμο μνημονίων, κατάργηση ΕΝΦΙΑ, επαναφορά 13ης σύνταξης, αύξηση του βασικού μισθού, και γενικώς άκοπη επιστροφή στην εποχή της αστακομακαρονάδας. Τότε που ο κ. Τσίπρας, διψασμένος για εξουσία, καταψήφισε, σε συνεργασία με τη ΔΗΜΑΡ του κ. Κουβέλη, τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, οδηγώντας τη χώρα σε εκλογές. Απέτρεψε, έτσι, την ελληνική οικονομία, που είχε μόλις εισέλθει στην ανάπτυξη, να καθαρίσει με τα μνημόνια και οδήγησε τη χώρα σε τρίτο πρόγραμμα, σε τρίχρονη ύφεση με ζημία 100 δισεκατομμυρίων ευρώ.
Τα ίδια ψέματα με ουρά επαναλαμβάνει, πάλι, ο κ. Τσίπρας. Αφού αποδέχθηκε τα χρόνια αιτήματα της Εκκλησίας να μη δημευτούν οι αμφισβητούμενες γαίες της (οι οποίες θα περνούσαν σύντομα στο κράτος με το κτηματολόγιο) και να καλύπτει εσαεί η πολιτεία το μισθολογικό κόστος των κληρικών, πήρε εκτός από την –σημαντική ενόψει της κάλπης– ευλογία του κ. Ιερωνύμου και το πράσινο φως για την έξωση του κλήρου από τις τάξεις των δημοσίων υπαλλήλων.
Την επόμενη κιόλας μέρα υποσχέθηκε αντικατάσταση των 10.000 ιερέων με ισάριθμες προσλήψεις στο Δημόσιο, αλλά και επιστροφή αναδρομικών σε συνταξιούχους – αφήνοντας μάλιστα απρεπή υπονοούμενα κατά του κ. Μητσοτάκη («συνταξιοδοτικό Πινοσέτ») πως αν πάρει την εξουσία θα τους τα «φάει». Ο κ. Τσίπρας επιστρατεύει εκ νέου τη βιομηχανία ανέφικτων παροχών, ελπίζοντας να κόψει την αυτοδυναμία της Ν.Δ. αλλά και την προεδρική πλειοψηφία των 180 εδρών. Στόχος του, να μπλοκάρει και πάλι την εκλογή Προέδρου το 2020 και να πάει σε πρόωρες κάλπες με απλή αναλογική. Στην πραγματικότητα η οικονομία σέρνεται και όχι μόνο δεν έχει χρήματα για νέες προσλήψεις, αλλά αναγκάζεται, για να πετύχει τα πρωτογενή πλεονάσματα που έχουν συμφωνηθεί με τους δανειστές (3,5% του ΑΕΠ έως το 2022 και 2,2% του ΑΕΠ έως το 2060), να κόβει συνεχώς από το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων. Ο κόσμος έπαθε και έμαθε. Εχει πάψει να τρώει σανό.