Αν έμπαινα… στη φυλακή θα έπαιρνα μαζί μου Βαν Ντάικ, Ζιρό, Μισούρα

Αν έμπαινα… στη φυλακή θα έπαιρνα μαζί μου Βαν Ντάικ, Ζιρό, Μισούρα

2' 13" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Το 2004 πήρε το πτυχίο του από τη Νομική Σχολή Αθηνών. «Οπως χιλιάδες νέοι δικηγόροι, δούλευα από το πρωί ώς το βράδυ για ένα χαρτζιλίκι. Εκανα και το… απονενοημένο να ανοίξω το δικό μου δικηγορικό γραφείο. Είχε όμως ήδη ενσκήψει η κρίση και τα χρήματα δεν έφταναν ούτε για να πληρώσω τις ασφαλιστικές εισφορές μου. Αρρώσταινα».

Κάπως έτσι, ο Θοδωρής Μπαργιώτας έκλεισε το γραφείο του και με την αμοιβή από μια μεγάλη υπόθεση που κέρδισε απομονώθηκε σε κάποιο κυκλαδονήσι. Μελέτησε καλά και την επόμενη χρονιά έδωσε εξετάσεις στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών. Το 2017 πήρε το πτυχίο του, φέτος ολοκλήρωσε ένα Master of Fine Arts στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, με υποτροφία από το Ιδρυμα ΝΕΟΝ. Και πριν από λίγες μέρες κέρδισε το βρετανικό Graduate Art Prize. Ο διαγωνισμός αφορά τους αποφοίτους τμημάτων καλών τεχνών στα πανεπιστήμια και στα κολέγια της Μεγάλης Βρετανίας – οι υποψήφιοι, δηλαδή, ήταν χιλιάδες!

Μιλήσαμε τηλεφωνικά, αφού βρίσκεται στις ΗΠΑ· έχει ξεκινήσει το διδακτορικό του στο Πανεπιστήμιο της Λουιζιάνας, όπου και διδάσκει. Με ποιο σκεπτικό τον βράβευσαν; «Πιστεύω πως τους άρεσε ότι το έργο μου απομακρύνεται από το καθαρά διακοσμητικό· η σύγχρονη ζωγραφική, ακόμα και η ακαδημαϊκή, συνήθως έχει διακοσμητικό ρόλο. Και είτε θα υπάρχει μια καλή τεχνική κατάρτιση αλλά θα απουσιάζει το εννοιολογικό στοιχείo είτε το αντίθετο, δηλαδή θα απαξιώνεται η τεχνοτροπία προς όφελος ενός κόνσεπτ. Στα έργα μου προσπαθώ να “χωρούν” και τα δύο».

Για τον Μπαργιώτα η ζωγραφική είναι ανάγκη, ακόμα και ως ψυχοθεραπεία. «Ζωγραφίζω γιατί είναι το μόνο πράγμα που κάνω με συνέπεια από πιτσιρικάς. Γιατί πολλά στη ζωή μου άλλαξαν αλλά η τέχνη παραμένει σταθερή αξία, η δική μου comfort zone, στην οποία αισθάνομαι οικεία, όμορφα, ζεστά», λέει.

Του ζητώ να μου αναφέρει τις επιρροές του στη ζωγραφική. «Θα σας πω ποια θα ήταν τα τρία έργα που θα έπαιρνα μαζί μου στο κελί αν –χτύπα ξύλο (γελάει)– έμπαινα στη φυλακή. Το πρώτο θα ήταν του Φλαμανδού Αντονι Βαν Ντάικ· όποτε βλέπω έργα του δεν μπορώ να τραβήξω το βλέμμα μου από πάνω τους. Το δεύτερο του Γάλλου κομίστα Ζαν Ζιρό και το τρίτο του Τάσου Μισούρα, γιατί λατρεύω την αίσθηση κοσμογονίας που δίνουν οι πίνακές του».

Πώς είναι η ζωή στην Αμερική; «Αμερικανική», απαντά γελώντας. «Για να καταλάβετε: το πρώτο που θέλουν να μάθουν για το βραβείο είναι πόσα χρήματα πήρα. Ενας Ευρωπαίος δεν θα κάνει αυτή την ερώτηση». Και το μέλλον του; «Διακόσια χρόνια αν μπορούσε να ζωγραφίζει κανείς, δεν θα σταματούσε να μαθαίνει. Αρκεί να είναι ειλικρινής – και με τους άλλους, και με τον εαυτό του. Αν το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι πόσο “πιάνουν” τα έργα του θα μείνει στάσιμος. Αυτά προσπαθώ να θυμάμαι. Η περιπέτεια της τέχνης δεν τελειώνει ποτέ…».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή