Κύριε διευθυντά
Η συμπαθητική τάξη των πολύ ηλικιωμένων συμπολιτών μας είναι, κατά γενική ομολογία, αφημένη στην τύχη της. Η φροντίδα που της παρέχεται είναι πολύ περιορισμένη. Και όμως αυτοί μόνοι τους αντιμετωπίζουν την κατάστασή τους με θάρρος και καρτερικότητα. Σαν μια μικρή συμβολή στην κατανόηση του αγώνα τους για επιβίωση, έγραψα ένα μικρό αφήγημα με τίτλο «Το τέλος» που σας εσωκλείω. Σ’ αυτό ένας πολύ ηλικιωμένος μιλάει, στο πρώτο πρόσωπο, και περιγράφει τον αγώνα του για την αντιμετώπιση του σκληρού πεπρωμένου του.
«Προσπάθησα ν’ ανηφορίσω το κατηφορικό μονοπάτι της ζωής. Αγωνίστηκα να αποφύγω το αναπόφευκτο πισωγύρισμα. Πάλεψα. Σφάλισα τα μάτια στις ψεύτικες ελπίδες. Βούλωσα τ’ αυτιά στις κραυγές της αγωνίας.
Μάταια. Το παλιό μονοπάτι έγινε γλιστερό. Γλίστρησα. Φοβήθηκα. Αντέδρασα. Πάσχισα να κρατηθώ, να γαντζωθώ. Πιάστηκα από τα αδύναμα κλαδιά της ελπίδας, που έσπασαν. Πιάστηκα από τα ξερά κλαδιά της ψεύτικης αγάπης που με πλήγωσαν με τα αγκάθια τους.
Γλίστρησα. Παραιτήθηκα πια από το ανέβασμα. Να σταματήσω το ασταμάτητο κατρακύλισμα πολέμησα. Αγωνίστηκα να πιαστώ από τις απατηλές υποσχέσεις της επιστήμης. Γλίστρησα όμως πιο γρήγορα. Κόπηκαν και τα σχοινιά της πνευματικής παρηγοριάς.
Η παράλογη λογική της παρηγοριάς δεν συντρέχει. Φρούδες οι ελπίδες της απελπισίας. Μάταιος και ο ψεύτικος συμβιβασμός. Δεν κοιτάζω πια προς τα κάτω. Φοβήθηκα. Τρομοκρατήθηκα.
Σκοτείνιασε ένα γύρο, και εγώ κατρακυλάω ασταμάτητα προς τα φωτερά σκοτάδια του άγνωστου».
Νικος Δυοβουνιωτης, Πολιτικός μηχανικός, Κηφισιά