Συχνά, όταν τελειώνει μια παράσταση, λες στον εαυτό σου πως ήταν «αξιοπρεπής δουλειά». Αλλες φορές, θυμώνεις για τον χρόνο που έχασες σε άβολα σανίδια ή ξεχαρβαλωμένα καθίσματα, σε υπόγεια και μεγάλες σκηνές. Oταν όμως σε συγκινήσει μια παράσταση, χαίρεσαι για το βράδυ που κέρδισες. Ενας λόγος παραπάνω, αν σε εκπλήξει ο νέος τρόπος παρουσίασης κειμένου που γνωρίζεις. Η άλλη ματιά. Ηταν σχεδόν πριν από δέκα χρόνια όταν στη Β΄ Σκηνή του Θέατρου της Οδού Κεφαλληνίας «Η τελευταία Μάρθα» του Αλέξη Σταμάτη κέρδισε τις εντυπώσεις. Ηταν η πρώτη, κατά κάποιον τρόπο, θεατρική του απόπειρα. Επειτα το 2013, στο υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, ο συγγραφέας παρουσίασε έναν ακόμη μονόλογο, το «Μεσάνυχτα σ’ έναν τέλειο κόσμο». Προέκυψε το τότε κάλεσμα του θεάτρου σε οκτώ συγγραφείς από τους οποίους ζητούσε κείμενα με θέμα τη νεοελληνική πραγματικότητα.
Εδώ και λίγα Δευτερότριτα, στη Β΄ Σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας παρουσιάζονται αυτά τα δύο μονόπρακτα του Αλ. Σταμάτη, όχι με τον αναμενόμενο τρόπο, το ένα μετά το άλλο· αλλά ταυτόχρονα, όπως τα έσμιξε έξυπνα ο σκηνοθέτης Αρης Τρουπάκης. Η παράσταση «Κόσμος/Γωνία» (βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο) πραγματεύεται τη μοναξιά, την απομόνωση, τον εγκλεισμό. Ηρωές της ο Σάκης και ο Φώτης, δύο διαφορετικοί αλλά και με κοινά στοιχεία χαρακτήρες, μοιράζονται μαζί τη σκηνή, ο καθένας μέσα στον δικό του σκηνικό κόσμο.
Σε 75 λεπτά παρακολουθούμε δύο διαφορετικούς, γεμάτους τραύματα ήρωες που γλιστρούν στο δίπολο φαντασία – πραγματικότητα. Ο Σάκης (Νίκος Αλεξίου), φύλακας στην Εθνική Πινακοθήκη, ζει μέσα από ονειροφαντασίες που προβάλλει στον απέναντι ψιλικατζή. Ο άλλος είναι ο Φώτης (Νίκος Αρβανίτης), συγγραφέας που προσπαθεί να ζήσει και να εμπνευστεί μέσα από τις αναμνήσεις που είναι κλεισμένες σε κασέτες.
Κομμάτια ζωής αλλά και του εαυτού μας σε μια παράσταση που σέβεται τις παύσεις, τις λεπτομέρειες και το κοινό, επιφυλάσσοντας στο τέλος την ανατροπή. Με έργα που έχουμε ξαναχειροκροτήσει αλλά τώρα αποκτούν μια νέα ζωή, ιδωμένα αλλιώς.