Χθες ο Γιάννης Μπουτάρης πήρε τη μεγάλη απόφαση. Είπε όχι σε μια νέα υποψηφιότητα στον Δήμο Θεσσαλονίκης και ήδη λείπει σε πολλούς. Εχω ακούσει τα παράπονα των κατοίκων της πόλης. Μοιάζουν αρκετά με εκείνων της Αθήνας: σκουπίδια, κυκλοφοριακό χάος, η καθημερινότητα επί των ημερών του, και δη της δεύτερης θητείας του, δεν βελτιώθηκε. Η μάστιγα των τραπεζοκαθισμάτων, το ανεξέλεγκτο παρκάρισμα, το αδιέξοδο της αποκομιδής των απορριμμάτων κ.λπ.
Είναι θεμιτές οι διαμαρτυρίες και διόλου αμελητέα τα προβλήματα. Τώρα όμως που αποχωρεί ο Γιάννης Μπουτάρης, μπορούμε για λίγο να αναπολήσουμε τον συμβολικό χαρακτήρα της δημαρχίας του, πώς δηλαδή ένας άνθρωπος και η προσωπικότητά του κατάφεραν να σφραγίσουν τη φυσιογνωμία της πόλης τα τελευταία χρόνια. Μιας πόλης που ήταν συνυφασμένη είτε με διάφορα αθηναϊκής επινόησης κλισέ, στα οποία δέσποζαν η έννοια της «ερωτικής πόλης», η ιδεολογική κυριαρχία του ΠΑΟΚ και της μπουγάτσας, είτε με τον εθνικισμό, τον σκοταδισμό και τα ανάδελφα αντανακλαστικά από την εγγύτητα με τους υποτιθέμενους επιθετικούς γείτονες. Τα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό, τα υπερσυντηρητικά κηρύγματα του μητροπολίτη Ανθίμου, οι γραφικοί περιφερειάρχες και βουλευτές ήταν τα συνήθη βιογραφικά στοιχεία της πόλης. Ολα αυτά θεωρούνταν περίπου δεδομένα, και η Θεσσαλονίκη αντιμετωπιζόταν μέχρι πρότινος ως ειδική πολιτική περίπτωση από όλα τα κόμματα.
Η εικόνα αυτή άλλαξε όταν έγινε δήμαρχος ο Γιάννης Μπουτάρης. Ακόμη και η εκλογή του δείχνει ότι η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη πολύ πιο σύνθετη και αντιφατική από όσο νομίζουν οι Αθηναίοι. Ο Μπουτάρης με το άστρο του Δαβίδ στο πέτο, με την αγέρωχη στάση του στις βίαιες επιθέσεις που δέχθηκε, με τις συχνά προκλητικές, διόλου πολιτικάντικες, δηλώσεις του (περί Κεμάλ, Ποντίων, Βιάγκρα, αλκοολισμού και άλλων δαιμονίων) δοκίμασε τα όρια των συμπολιτών του και επέβαλε μια ρητορική ειλικρινή, ανεπιτήδευτη, ανεκτική.
Ολα αυτά κινδυνεύουν τώρα να ανατραπούν από κάποιον υποψήφιο, ο οποίος θα κάνει όσα ακριβώς δεν έκανε ο Μπουτάρης: θα βαδίζει μαζί με τους εθνικιστές στα συλλαλητήρια, θα φλερτάρει με τη Μόσχα, θα χαϊδεύει τους Ποντίους και την Εκκλησία, θα δίνει ιστορική άφεση αμαρτιών στον ντόπιο πληθυσμό για τον αφανισμό των Εβραίων.