08.30 – 09.00
Με την έλευση ενός καινούργιου μέλους στο σπίτι –ένα αξιαγάπητο γερμανικό ποιμενικό– το πρωινό ξύπνημα έχει γίνει «πολύ συγκεκριμένο» και «αδιαπραγμάτευτο»! Oταν λοιπόν φεύγει ο Μάνος με τη Φρίντα για την πρωινή τους βόλτα, είναι η ώρα του καφέ μου. Μία ώρα! Μία ώρα που δεν την έχω στερήσει ποτέ απ’ τον εαυτό μου, ακόμα και όταν είχα ordino για γύρισμα στις 06.00.
09.00 – 10.00
Πίνοντας χαζεύω λίγο τον ουρανό, διαβάζω λίγο ειδήσεις –ενώ δεν μου κάνει ακριβώς καλό, δεν αντέχω να μη γνωρίζω τι γίνεται σ’ αυτόν τον κόσμο–, κοιτάζω την ατζέντα μου, οργανώνω το κεφάλι μου και τις δουλειές μου, κάνω κάποια τηλέφωνα.
10.00 – 11.00
Επιστρέφουν από τη βόλτα τους ο άντρας μου με τη Φρίντα. Παίζω λίγο με τη μικρούλα μας που είναι σκανδαλιάρα και ακαταμάχητη. Χάδια, αγκαλιές, δαγκώματα, βάλσαμο για την ψυχή και έκπληξη πώς στον καλά οργανωμένο και αδιασάλευτο χωροχρόνο μου μπόρεσα να «χωρέσω» αυτή την απρόβλεπτη πηγή χαράς και ενέργειας – δεν ήταν δική μου επιλογή αλλά του άντρα μου. Πόσο δίκιο είχε. Τρώμε πρωινό με τον Μάνο, μιλάμε. Δεν θα τους ξαναδώ μέχρι το επόμενο πρωί και μου λείπουν.
11.00 – 15.00
Αν δεν έχω εξωτερικές δουλειές, αυτές οι ώρες είναι απολύτως δημιουργικές για μένα. Με το φως της μέρας έχω διαύγεια, εγρήγορση, καθαρή γόνιμη σκέψη. Ετοιμάζομαι για την απογευματινή πρόβα. Φέτος συμμετέχω σε ένα ρηξικέλευθο ολλανδικό έργο «Το δείπνο», βασισμένο στο μυθιστόρημα του Χέρμαν Κοχ. Ενα έργο που στοχεύει κατευθείαν στην καρδιά μιας καινούργιας κατάστασης που αναδύεται αργά και απειλητικά σ’ όλη την Ευρώπη αλλά και στον κόσμο, ξεκινώντας απ’ τον πυρήνα κάθε κοινωνίας, την οικογένεια.
Εναλλάσσω το διάβασμα –περίπου κάθε τρία τέταρτα– με μιαν άλλη δραστηριότητα, κυρίως σωματική. Κάποια δουλειά στο σπίτι, γυμναστική, μαγείρεμα και ξανά διάβασμα. Κάτι να κοιτάξω πάλι που μου γεννήθηκε την ώρα που ασχολούμουν με κάτι άλλο. Απαραίτητη συνθήκη: Η ησυχία. Το τηλέφωνο στο αθόρυβο. Εγώ αποφασίζω πότε θα ασχοληθώ μαζί του, όχι αυτό.
15.00 – 16.30
Κάνω μπάνιο, τρώω κάτι και πάντα ξαπλώνω για μια ώρα πριν από την πρόβα, διαβάζοντας κάτι εντελώς διαφορετικό για να μην περιπλανιέται το μυαλό μου στη ζωή της ηρωίδας μου. Γιατί αυτό είναι συνεχές. Κάθε στιγμή της ημέρας μου αναρωτιέμαι πού θα ήταν τώρα, τι θα έκανε, πώς θα το έκανε και γιατί. Αυτό το «παιχνίδι» του μυαλού που αφορά τη «σκοτεινή» και «αθέατη» πλευρά των ρόλων που καλούμαι να ζωντανέψω κάθε φορά, είναι για μένα πολύ ουσιαστική δουλειά γιατί συνθέτει ένα ον στην ολότητά του.
17.00 – 22.00
Πρόβα! Ευτυχώς είναι κοντά! Αυτό είναι το «δεύτερο μέρος» της ημέρας μου. Πότε άχαρο, πότε λυτρωτικό, πότε επώδυνο, πότε συγκρουσιακό, ποτέ όμως το ίδιο με την προηγούμενη ημέρα. Οταν βέβαια κάποιες στιγμές είναι κουρδισμένο στην ίδια συχνότητα και με τα άλλα πρόσωπα σου δίνει δύναμη και ελπίδα για την επόμενη ημέρα.
22.00 – 23.30
Αν δεν τρέξω να προλάβω την τελευταία προβολή κάποιας ταινίας ή δεν έχω να δω κάποιον φίλο, γυρίζω σπίτι. Ησυχία! Πάλι! Μ’ αρέσει η ησυχία. Από μικρή. Πάντα έβρισκα κάπου να χωθώ για να ησυχάσω. Βάζω ένα ποτήρι κρασί, σκέφτομαι τι έγινε ή τι δεν έγινε στην πρόβα, κάνω τον απολογισμό μου. Τρώω κάτι ελαφρύ. Συνήθως τα τελευταία, αρκετά χρόνια της τηλεοπτικής «ανομβρίας» επιλέγω να δω κάποιο σίριαλ που έχω αγοράσει. Προτιμώ τα σίριαλ γιατί δεν θέλω να κάτσω στην τηλεόραση πάνω από 50 λεπτά. Εχω παρακολουθήσει καταπληκτικά πράγματα, κάθε επεισόδιο και ένα φιλμ!
23.30 – 00.30
Ξαπλώνω. Μ’ αρέσει να διαβάζω στο κρεβάτι. Πάντα με περιμένει ένας ήρωας εκεί για να ξεκουράσει το μυαλό μου και να με κάνει να δραπετεύσω απ’ τον μικρόκοσμό μου. Μεγαλώνω. Χαλαρώνω. Η λογοτεχνία ήταν για μένα από μικρή το τέλειο καταφύγιο και το τέλειο υπνωτικό! Κοιμάμαι οκτώ ώρες. Τις χρειάζομαι. Πάντα πίστευα ότι ζω δυο ζωές: τη συνειδητή και την ονειρική μου. Είναι διαφορετικές αλλά συμπληρωματικές. Εχω τόσο πλούσιο ονειρικό υλικό που πολλές φορές φωτίζονται ή αποκαλύπτονται πράγματα που αφορούν την πραγματική μου ζωή.
Η Κατερίνα Λέχου πρωταγωνιστεί στην παράσταση με τίτλο «Το δείπνο», που ανεβαίνει από τις 16/11 στο Σύγχρονο Θέατρο. Συμπρωταγωνιστούν οι Γιώργος Κοτανίδης, Λάζαρος Γεωργακόπουλος, Κατερίνα Μισιχρόνη και ο Στέλιος Μάινας. Το βιβλίο του Ολλανδού συγγραφέα Χέρμαν Κοχ κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.