Ρέβιτς, Παπαδήμα, δύο μουσικοί που δεν συναντήθηκαν

Ρέβιτς, Παπαδήμα, δύο μουσικοί που δεν συναντήθηκαν

2' 5" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Στις 5 Νοεμβρίου, στην αίθουσα «Δημήτρη Μητρόπουλου» και στο πλαίσιο της δεύτερης συναυλίας της ενότητας «Η νέα γενιά της βιολιστικής δεξιοτεχνίας» ο 27χρονος Ρώσος βιολονίστας Γιούρι Ρέβιτς και η πιανίστρια Ευγενία Παπαδήμα βρέθηκαν μαζί στη σκηνή, αλλά δεν συναντήθηκαν μουσικά σε κανένα από τα έργα του προγράμματός τους. Ηταν μια περίπτωση κατά την οποία δύο καλλιτέχνες δυσκολεύονται να συνεργαστούν δημιουργικά και παραμένουν ξεχωριστές μονάδες. Είχαν μεταξύ τους προσεγγίσεις αρκετά διαφορετικές και ξεχωριστή αισθητική ο καθένας. Κυρίως, όμως, φαίνεται πως διέθεταν περιορισμένη εμπειρία στη μουσική δωματίου και στις θεμελιώδεις απαιτήσεις της, όπως ο ουσιαστικός διάλογος ανάμεσα στα δύο όργανα και η αισθητική συμπόρευση. Ετσι, οι δύο μουσικοί κινήθηκαν μάλλον αυτόνομα σε όλη τη διάρκεια της βραδιάς.

Στο πρώτο μέρος της συναυλίας ακούστηκαν έργα της προκλασικής και κλασικής περιόδου. Αρχή έγινε με τη Σονάτα για βιολί και πιάνο σε μι μείζονα αρ. 12, η οποία αποδίδεται στον Περγκολέζι, ακολούθησε η νεανική Σονάτα σε λα μείζονα, έργο 12 αρ. 2 του Μπετόβεν και, τέλος, ακούστηκε η διάσημη Σονάτα σε σολ ελάσσονα του Ταρτίνι ή «Τρίλια του διαβόλου». Με μεγάλες τεχνικές ανέσεις αλλά με προσεγγίσεις συναισθηματικά φορτισμένες, «ρομαντικής» αισθητικής, ο Ρέβιτς επέλεξε να επενδύσει στον άκρως δεξιοτεχνικό εντυπωσιασμό: όχι μόνο στη Σονάτα του Ταρτίνι, όπου κάτι τέτοιο είναι αναμενόμενο, αλλά και στα τρία έργα. Την ίδια στιγμή, η δεξιοτεχνία ήταν το λιγότερο ισχυρό χαρτί των ερμηνειών της Παπαδήμα. Ωστόσο, περισσότερο από αυτή την ασυμβατότητα, εκείνο που δημιουργούσε σε όλες τις περιπτώσεις μιαν αίσθηση ανισορροπίας ήταν ο περιορισμένος συντονισμός των δύο μουσικών, η σαφής εντύπωση ότι η πιανίστρια ερμήνευε τα έργα μονομερώς, σαν να ήταν μόνη στη σκηνή, εκλύοντας πληθωρικό συναίσθημα στον αντίποδα της σχεδόν ναρκισσευόμενα διάφανης και υπέρκομψης δεξιοτεχνίας του Ρώσου βιολονίστα.

Στο δεύτερο μέρος οι όροι αντιστράφηκαν, καθώς τα έργα του Μπραμς έφεραν στο προσκήνιο τις αρετές της Παπαδήμα. Ξεκίνησε μόνη με τα Τρία Ιντερμέδια για σόλο πιάνο, έργο 117, τα οποία βρίσκονταν φανερά πλησιέστερα στις τεχνικές της δυνατότητες και των οποίων ο ονειροπόλος, τρυφερός και στοχαστικός χαρακτήρας ήταν εμφανώς πιο κοντά στις εκφραστικές της επιλογές.

Τα τέσσερα μέρη της τελευταίας Σονάτας σε ρε ελάσσονα, έργο 108, του ίδιου συνθέτη που ακολούθησαν, φάνηκε να κρατούν ακόμα μυστικά για τον Ρέβιτς, όχι τεχνικά αλλά εκφραστικά. Ο νεαρός βιολονίστας απέδωσε το έργο με λαμπερό και σίγουρο ήχο, εστιάζοντας πάντα στην όψη της δεξιοτεχνίας. Υπήρξε εντυπωσιακός στο φλογερό τελευταίο μέρος, το οποίο και πάλι ξεπερνούσε τις δυνατότητες της Παπαδήμα. Εκείνη, υπήρξε πιο εκφραστική στα δύο μεσαία μέρη, το αργό δεύτερο και το εκφραστικό τρίτο. Δύο διαφορετικοί κόσμοι, που τη συγκεκριμένη βραδιά μοιάζει να μη συναντήθηκαν.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή