Τα βιβλία μαγειρικής έχουν μια δύσκολη μοίρα. Εκεί που στέκουν καμαρωτά στο ράφι της βιβλιοθήκης, μπορεί να βρεθούν δίπλα σε κατσαρόλες που αχνίζουν, σάλτσες που πιτσιλάνε, αγενή μίξερ που δεν ξέρουν να φερθούν, που χτυπούν βάναυσα το βούτυρο και την κρέμα και αναστατώνουν την κουζίνα με τον θόρυβο και τα τινάγματά τους. Ή μπορεί να θρονιαστούν πάνω σε αλευρωμένους πάγκους, να δεχτούν το άτσαλο χάδι ενός λαδωμένου χεριού. Μετά, μετρούν τις απώλειες: εδώ κι εκεί σκούροι λεκέδες «με το ύφος του Τζάκσον Πόλοκ», στάμπες στο εξώφυλλο, ζαρωμένες σελίδες σαν γράμματα Βερθερικού ερωμένου ραντισμένα από δάκρυα. Όλα αυτά με αφορμή το βιβλίο «Η Μακαρονάδα της Πέμπτης» της Αναστασίας Λαμπρία (εκδόσεις Ποταμός, 2014), που διαβάζω ξανά σήμερα στο γραφείο μου μετά από καιρό. Είναι ένα καλαίσθητο, ζεστό, μικρό βιβλίο με «52+2 ιδέες» για μακαρονάδες, το αποθησαύρισμα της στήλης που διατηρούσε η συγγραφέας στο bostanistas.gr. Συνταγές απλές ή πιο σύνθετες, όλες ευφάνταστες, με μια κρυμμένη ιδέα, ένα υλικό αναπάντεχο, έναν συνδυασμό ξεχωριστό. Συνταγές που ισορροπούν το καθημερινό με το γκουρμέ, που σέβονται τον χρόνο μας, δεν μας κρατούν με τις ώρες στην κουζίνα. Ζητούν όμως και από εμάς τον ίδιο σεβασμό. Οι ομοτράπεζοι θα πρέπει «να βρίσκονται στη θέση τους, στο τραπέζι ή αλλού. Η μακαρονάδα είναι το μόνο φαγητό που επιβάλλει την αναμονή των συνδαιτυμόνων», γράφει η συγγραφέας. Κάθε συνταγή έχει και έναν τίτλο προβοκατόρικο. Η αγγελοκαμωμένη. Το άλφα και το ωμέγα. Διπλή εκλογική. Σκέρτσο και γλύκα. Η κ. Λαμπρία έχει αντιμετωπίσει τις μακαρονάδες της σαν ηρωίδες, καθεμία έχει το δικό της ύφος και το δικό της «κοστούμι», τα λιτά υπέροχα ασπρόμαυρα σχέδια της Δάφνης Κουγέα.
Διαβάζω το βιβλίο και παράλληλα τρώω βιαστικά. Τρώω και δουλεύω και διαβάζω, και μια συνάδελφος με παρατηρεί: «Θα το λερώσεις!» Θα το λερώσω, το δίχως άλλο. Το έχω αποφασίσει. Αν όχι εδώ, σίγουρα στην κουζίνα το βράδυ, όπου θα βάλω μπρος τη μακαρονάδα «για ολιγαρκείς». Γιατί και ολιγαρκής είμαι, και έχω όλα τα απαραίτητα, και επιπλέον είναι Πέμπτη και θα υπακούσω στη συνωμοσία του τίτλου.
Αγαπητή κ. Λαμπρία, σήμερα το βιβλίο σας θα μου κάνει το τραπέζι. Θα μπει στο στρατηγείο του σπιτιού, εκεί που οργανώνεται η οικογενειακή μας ευωχία. Δεν πιστεύω να σας πειράξει αν λερωθεί και λίγο;
«Η μακαρονάδα της Πέμπτης» της Αναστασίας Λαμπρία Εκδ. Ποταμός, 2014, σελ. 238