Η σιωπηλή επανάσταση ***
ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΔΡΑΜΑ (2018)
Σκηνοθεσία: Λαρς Κράουμε
Ερμηνείες: Λέοναρντ Σάιχερ, Γιόνας Ντάσλερ, Λένα Κλένκε
Τα ταραγμένα χρόνια που ακολούθησαν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στην Ευρώπη μπαίνουν εδώ στο επίκεντρο, μέσα από ένα τρυφερό φιλμ ενηλικίωσης που δεν φοβάται να πολιτικοποιηθεί. Ακριβώς δηλαδή όπως κάνουν και οι μαθητές της τελευταίας τάξης ενός λυκείου της Ανατολικής Γερμανίας, οι οποίοι αποφασίζουν να κρατήσουν ενός λεπτού σιγή προς τιμήν των θυμάτων της ουγγρικής εξέγερσης του 1956. Η κίνηση, φυσικά, δεν περνάει απαρατήρητη ούτε και ατιμώρητη από τους υπεύθυνους ενός όλο και πιο καχύποπτου καθεστώτος. Ο Κράουμε προσπαθεί σκληρά να μη μετατρέψει το φιλμ του σε σχηματικό ιστορικό αφήγημα και σε μεγάλο βαθμό τα καταφέρνει. Οι μαθητές της τάξης δεν είναι τίποτα οργανωμένοι πολέμιοι της DDR –πώς θα μπορούσαν άλλωστε;– αλλά απλώς παιδιά που νιώθουν αυθόρμητη αλληλεγγύη με ανθρώπους που επιζητούν το υπέρτατο αγαθό της ηλικίας τους: την ελευθερία. Ο τρόπος που αντιμετωπίζονται από το καθεστώς είναι προφανώς ενδεικτικός μιας από τις πολιτικές στρεβλώσεις που ταλαιπώρησαν μεταπολεμικά την Ευρώπη.
Το σημαντικότερο πορτρέτο της ταινίας ωστόσο είναι το κοινωνικό. Μέσα από τις διάφορες ιστορίες των μαθητών και των οικογενειών τους, διακρίνουμε την εικόνα μιας χώρας σε πλήρη σύγχυση. Πρώην συνεργάτες των ναζί που τη γλίτωσαν, διωκόμενοι που επέστρεψαν, πλούσιοι που έγιναν φτωχοί και το αντίστροφο, άνθρωποι που ακόμα κρύβονται· όλοι τους αποτελούν τον πληθυσμό μιας χώρας η οποία φέρει οδυνηρό το βάρος της Ιστορίας στους ώμους της ενώ αγωνίζεται ταυτόχρονα να προχωρήσει. Οχι προς μία, αλλά προς δύο εκ διαμέτρου αντίθετες κατευθύνσεις. Κι επιπλέον, το βάρος που λέγαμε μεταφέρεται με τρόπο τραγικό στην πρώτη μεταπολεμική γενιά, της οποίας οι νέοι ψάχνουν εθνική και πολιτική ταυτότητα σε έναν καινούργιο, όχι και τόσο φιλόξενο, κόσμο.
Ευτυχισμένος Οσκαρ **½
ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ (2018)
Σκηνοθεσία: Ρούπερτ Εβερετ
Ερμηνείες: Ρούπερτ Εβερετ, Κόλιν Φερθ, Εμιλι Γουότσον
Ο Ρούπερτ Εβερετ υπογράφει έναν φόρο τιμής σε έναν από τους ήρωες της ζωής του, σκηνοθετώντας, γράφοντας το σενάριο και πρωταγωνιστώντας στον ρόλο του Οσκαρ Ουάιλντ. Η ταινία που, εξαιρουμένης της μη γραμμικής αφήγησης, δεν ξεφεύγει από τα ακαδημαϊκά πρότυπα, περιγράφει τα τελευταία –και λιγότερο γνωστά– χρόνια της ζωής του σπουδαίου συγγραφέα. Ξεχασμένος από τους περισσότερους φίλους του, ο Ουάιλντ βρίσκεται στο Παρίσι, προσπαθώντας να απολαύσει για λίγο ακόμα τους χυμούς της ζωής, ενώ η υγεία του χειροτερεύει.
Ο Εβερετ ερμηνεύει με ευαισθησία, δίνοντας και προσωπικό στίγμα σε έναν Ουάιλντ που ξεχειλίζει από ερωτισμό αλλά και τρόμο για έναν κόσμο που γίνεται σκληρότερος. Ο λόγος του, που ψηλαφεί συνεχώς τα όρια της ποίησης, είναι η διαρκής υπενθύμιση ενός λαμπρού πνεύματος που, όπως και οι υπόλοιποι, προσπαθεί να αντιμετωπίσει την κάμψη των σωματικών του δυνάμεων. Η εικόνα αυτού του πολύ ανθρώπινου Οσκαρ ενισχύεται από τα διάφορα επεισόδια που παρακολουθούμε στο φιλμ, είτε αυτά αφορούν τη θυελλώδη σχέση του με τον λόρδο Αλφρεντ Ντάγκλας είτε τις διαβόητες κραιπάλες στα χαμαιτυπεία του Παρισιού. Το πρόβλημα είναι πως, στην προσπάθειά του να δημιουργήσει τον δικό του Ουάιλντ, ο Εβερετ μάλλον παραβλέπει κάποια στοιχεία της ιστορίας, αλλά και το ίδιο του το καστ. Σπουδαίοι ηθοποιοί όπως ο Κόλιν Φερθ και η Εμιλι Γουότσον περιορίζονται σε πολύ δευτερεύοντες ρόλους, χάνοντας έτσι την ευκαιρία να δώσουν επιπλέον βάρος στη δραματουργία.
Μαρλίνα, η δολοφόνος σε τέσσερις πράξεις **½
Σκηνοθεσία: Μούλι Σουρία
Ερμηνείες: Μάρσα Τίμοθι, Ντέα Πανέντρα, Γιόγκα Πρατάμα
Γουέστερν με επιρροές Ταραντίνο
Η περιγραφή «φεμινιστικό γουέστερν από την Ινδονησία» θα μπορούσε να είναι μέχρι και τρομακτική, όμως αυτό το μικρό φιλμ από τη Νοτιοανατολική Ασία, με κάποιο τρόπο, τα καταφέρνει. Μια νεαρή χήρα δέχεται ένα βράδυ επίθεση από μια συμμορία ανδρών που την κλέβουν και σκοπεύουν να τη βιάσουν. Εκείνη, ωστόσο, προλαβαίνει να αντεπιτεθεί δηλητηριάζοντας τους περισσότερους και αποκεφαλίζοντας τον αρχηγό. Κάπου εκεί ξεκινάει ένα ταξίδι διαφυγής από τους διώκτες, οι οποίοι παίρνουν ακόμη και τη μορφή φαντασμάτων. Το σινεμά του Ταραντίνο συναντά τα ιαπωνικά σπλάτερ, περνώντας μέσα και από τον μύλο του γουέστερν σε ένα φιλμ που, αν και φτωχό σε παραγωγή, βρίθει από επιρροές και δημιουργικό σουρεαλισμό. Απολαυστικό και το σάουντρακ που παραπέμπει σε Μορικόνε.
Ο Ρομπέν των Δασών *
Σκηνοθεσία: Οτο Μπάτχερστ
Ερμηνείες: Τάρον Ετζερτον, Τζέιμι Φοξ, Μπεν Μέντελσον
Θυσία στον βωμό του θεάματος
Ο μύθος του Ρομπέν αποκτά άλλη μια κινηματογραφική μεταφορά, με τον ανερχόμενο Τάρον Ετζερτον («Kingsman») στον πρωταγωνιστικό ρόλο και τον πιο έμπειρο Τζέιμι Φοξ δίπλα του. Ο νεαρός λόρδος Λόξλεϊ γυρνά τραυματισμένος από τις Σταυροφορίες για να βρει το σπιτικό του ρημαγμένο και την αρραβωνιστικιά του, Μάριον, στην αγκαλιά άλλου. Υπεύθυνος για όλα είναι ο Σερίφης του Νότιγχαμ, με τον Ρομπέν να περνά στην παρανομία προκειμένου να τον ανατρέψει. Το κλασικό παραμύθι αποκτά υπόσταση κόμικς –προφανώς για να συμβαδίσει με τις σύγχρονες νόρμες– όμως το αποτέλεσμα είναι μάλλον κωμικό. Η όποια αληθοφάνεια θυσιάζεται στον βωμό του θεάματος, με τον Ρομπέν να εκτοξεύει βέλη (και κλισέ) ταχύτερα από πολυβόλο τελευταίας τεχνολογίας.
Creed 2 **
Σκηνοθεσία: Στίβεν Κέιπλ Τζ.
Ερμηνείες: Μάικλ Μπ. Τζόρνταν, Σιλβέστερ Σταλόνε, Ντολφ Λούντγκρεν
Ενα ξαναζεσταμένο φαγητό
Μετά την επιτυχημένη αναβίωση του θρύλου του «Ρόκι», έστω και σε ρόλο προπονητή, ο Σιλβέστερ Σταλόνε συνεχίζει περιγράφοντας την ιστορία του Αντόνις Κριντ (Μάικλ Μπ. Τζόρνταν), γιου του θρυλικού Απόλο, ο οποίος είναι πια πρωταθλητής. Τα πρωτεία του ωστόσο έρχεται να αμφισβητήσει ένα φάντασμα του παρελθόντος και συγκεκριμένα ο Ιβάν Ντράγκο (Ντολφ Λούντγκρεν), ο οποίος προπονεί πια τον θηριώδη γιο του, Βίκτορ. Η αιώνια κόντρα, που περνά από γενιά σε γενιά, αναβιώνει εδώ με προφανή σχηματικότητα και τον αναπόφευκτο Ρώσο, ξανά έπειτα από δεκαετίες, στο ρόλο του κακού. Μπορεί το πρώτο «Ρόκι» να κέρδισε περίπου τους πάντες με την αυθεντικότητά του, όμως το (διαρκώς) ξαναζεσταμένο φαγητό δεν διατηρεί ποτέ τη γεύση του.
Εμείς…
Ξεκινάει αυτό το Σάββατο στον Πύργο, στην Αμαλιάδα και σε πολλές ακόμα πόλεις και χωριά της Πελοποννήσου, το 21ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για παιδιά και νέους. Η διοργάνωση που διαρκεί μέχρι τις 8/12, μπαίνει σε νέα εποχή μετά την τριετή προγραμματική σύμβαση που υπεγράφη πρόσφατα με το υπουργείο Πολιτισμού. Φέτος, στο Φεστιβάλ διαγωνίζονται 76 ταινίες από 50 χώρες, σε 4 διαφορετικά τμήματα, ενώ αξίζει να σημειωθεί πως στο τμήμα Μυθοπλασίας και animation προστίθεται για πρώτη φορά Διεθνής Κριτική Επιτροπή Νέων. Η έναρξη του Σαββάτου, στον κινηματογράφο Απόλλων (8.30 μ.μ.) του Πύργου, θα συνοδευθεί από συναυλία του Ορέστη Ντάντου.
και οι άλλοι…
Περαιτέρω επέκταση και στο παιδικό/νεανικό κοινό φαίνεται πως θέλει να κάνει το Netflix, το οποίο ανακοίνωσε χθες την αποκλειστική δημιουργία πρωτότυπων σειρών κινουμένων σχεδίων, από τον κόσμο του συγγραφέα Ρόαλντ Νταλ (φωτ.). Αγαπημένες ιστορίες του Βρετανού παραμυθά όπως τα «Ο Τσάρλι και το εργοστάσιο σοκολάτας», «Ματίλντα», «Ο Μεγάλος Φιλικός Γίγαντας», «Θαυματουργό φάρμακο» κ.ά. θα μεταφερθούν σταδιακά στην μικρή οθόνη και βέβαια θα έρθουν και προς τα μέρη μας από το 2019. Οπως αναφέρει στην ανακοίνωσή του το Netflix, οι σειρές θα απευθύνονται σε θεατές όλων των ηλικιών αλλά και σε οικογένειες, παραμένοντας πιστές στην αφήγηση του Νταλ.