Φθινόπωρο. Νύχτα. Στο υποφωτισμένο σαλόνι ο Ντίλι, σκηνοθέτης κινηματογράφου (Χρήστος Λούλης), είναι χωμένος βαθιά στην πολυθρόνα, ακίνητος. Η σύζυγός του Κέιτ (Μαρία Σκουλά) βρίσκεται κουλουριασμένη σ’ έναν καναπέ, επίσης ακίνητη. Η φίλη της Κέιτ, Αννα (Μαρία Κεχαγιόγλου), που ζει σήμερα στη Σικελία, στέκεται στο παράθυρο, κοιτάζει έξω. Το σκηνικό (Εύα Μανιδάκη) είναι ασπρόμαυρο, που «σπάζει» από το έντονο κόκκινο και κίτρινο φόρεμα των πρωταγωνιστριών (κοστούμια Ιωάννα Τσάμη), και μοιάζει να μεταφέρει τις αντιθέσεις της ανθρώπινης ύπαρξης. Το μαύρο κρύβει τις ρωγμές, το λευκό τα αποκαλύπτει όλα.
Ενα βλέμμα, μια υπόμνηση, ένας λόγος πυροδοτεί την κουβέντα. Λέξεις, φράσεις, απότομες, ξεκομμένες. Τις παύσεις διακόπτουν χειμαρρώδη ξεσπάσματα, η ένταση ανεβαίνει από τον αγώνα κυριαρχίας και κτήσης. Ο ένας προσπαθεί να πάρει το μεγαλύτερο μερίδιο σημασίας στη ζωή του άλλου. Καθένας τους προσπαθεί να θυμηθεί, αλλιώς νιώθει πως αμφισβητείται η ύπαρξή του. Μια ατμόσφαιρα που αναδίδει έναν «μαγνητικό ερωτισμό τερατώδους ψυχραιμίας», όπως λέει ο Γιάννης Χουβαρδάς που σκηνοθετεί τους «Παλιούς καιρούς» του Χάρολντ Πίντερ στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης.
«Ο ρόλος της Κέιτ υπάρχει μέσα από τις αφηγήσεις των δύο άλλων προσώπων, του συζύγου της και της φίλης της», λέει η Μαρία Σκουλά.
«Οι τρεις τους δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά μονάχα να μιλούν συνεχώς με κύριο, υποδόριο στόχο να επιβληθούν ο ένας στον άλλο. Από την άλλη, επί της ουσίας κρύβονται πίσω από τις λέξεις γιατί αλλιώς θα αποκαλυφθεί το κενό τους», λέει στην «Κ», που βρέθηκε στην πρόβα της παράστασης, η Μαρία Κεχαγιόγλου. «Μοιάζουν με τρεις ανθρώπους που παίζουν ένα πολύ σοβαρό παιχνίδι, στο οποίο δεν θέλουν να φανερώσουν τα χαρτιά τους. Σαν να θέλουν να μπλοφάρουν για να μην φανερωθούν», συμπληρώνει ο Χρήστος Λούλης.
Οι δυο τους διεκδικούν κομμάτια από το παρελθόν της Κέιτ. «Ο ρόλος της υπάρχει μέσα από τις αφηγήσεις των δύο άλλων προσώπων, του συζύγου της και της φίλης της. Η ίδια δεν φανερώνει τις σκέψεις της, δεν εκδηλώνεται σαν να είναι άβουλη. Λέει, ας πούμε, πως θέλει να πάει να ζήσει σε μία έρημο από άμμο». Ποιος, όμως, τελικά βγαίνει νικητής; Ποιος συνήθως κερδίζει στη ζωή; Εκείνος που μάχεται και αφήνει να διαφανούν οι ρωγμές του ή αυτός που μένει “άτρωτος” στην εσωτερική ερημιά του;
Ο λόγος του Πίντερ (μετάφραση: Ερι Κύργια) ρέει μέσα από τους τρεις ηθοποιούς, από τους πιο ενδιαφέροντες της γενιάς τους, και από τους πολύ αγαπημένους του Γιάννη Χουβαρδά. Ο ίδιος, μάλιστα, θα ξαναβρεθεί ως σκηνοθέτης στο θέατρο που ξεκίνησε την επαγγελματική του πορεία πριν από σαράντα δύο χρόνια ως ηθοποιός, ανεβάζοντας πρώτη φορά Πίντερ στον χώρο που οι «Παλιοί καιροί» πρωτοανέβηκαν στην Ελλάδα. Στην παράσταση οι ηθοποιοί έχουν να καταφέρουν ένα ακόμη τεχνικό επίτευγμα. Αλληλοβιντεοσκοπούνται «σαν εγκλωβισμένοι στο μικροσκόπιο που σε βάζει ο άλλος ή βάζεις εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου», μας λέει η Μαρία Κεχαγιόγλου. «Χρησιμοποιούν δολοφονικά ακονισμένες λέξεις», συμπληρώνει ο Χρήστος Λούλης. Και τονίζει: «Το να χαμογελάς και να ακονίζεις τις λέξεις που θα εκτοξεύσεις στον “αντίπαλό” σου είναι μία βία φρικτή»…
Οι «Παλιοί καιροί» είναι συμπαραγωγή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου με το Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν και θα παρουσιάζονται στο Υπόγειο του Τέχνης (Πεσμαζόγλου 5, τηλ. 210-32.22.760, 32.28.706) έως τις 10/2/2019 κάθε Τετάρτη και Κυριακή στις 8 μ.μ., Πέμπτη και Παρασκευή στις 9.15 μ.μ. και Σάββατο στις 6.30 μ.μ. και στις 9.15 μ.μ.