Θυμάμαι πολύ καθαρά να φεύγω από το κεντρικό ξενοδοχείο όπου είχε φιλοξενηθεί η Μάργκαρετ Ατγουντ κατά τη σύντομη επίσκεψή της στην Αθήνα, το φθινόπωρο του ’14, με ένα απροσδιόριστο αίσθημα αποτυχίας. Οχι γιατί δεν είχε πάει καλά η συνέντευξη ή δεν είχα πράγματα να γράψω, ούτε γιατί το να περιμένεις στην «ουρά» για να εξασφαλίσεις 20 λεπτά από τον χρόνο ενός διάσημου συγγραφέα χρησιμεύει μόνον ως υπενθύμιση της ασημαντότητάς σου, αλλά κυρίως διότι, καθ’ όλη τη διάρκεια της συνομιλίας μας, ένιωθα τα διαπεραστικά γαλάζια μάτια της να «διαβάζουν» τη σκέψη μου, ακτινογραφώντας τα κίνητρά μου και ξεσκεπάζοντας όλες μου τις αδυναμίες.
Από τότε, όταν διαβάζω τα βιβλία της, ειδικά εκείνα που περιγράφουν δυστοπικές εκδοχές του μέλλοντος, είναι αδύνατον να απαλλαγώ από το φόβο πως γνωρίζει κάτι παραπάνω από εμάς τους κοινούς θνητούς. Θα περιμένω, λοιπόν, με ένα μείγμα ανυπομονησίας και τρόμου την επερχόμενη συνέχεια της (ανησυχητικά επίκαιρης, παρότι εκδόθηκε το 1985) «Ιστορίας της θεραπαινίδας», η οποία, ίσως όχι συμπτωματικά, θα κυκλοφορήσει ακριβώς πέντε χρόνια μετά τη συνέντευξή μας, τον Σεπτέμβριο του 2019, και που σύμφωνα με την ίδια την Ατγουντ είναι εν μέρει εμπνευσμένη «από τον κόσμο στον οποίο ζούμε».
Οσο για τη διαβεβαίωση της Καναδής συγγραφέως ότι κατά βάθος είναι αισιόδοξη (στόχος της, μου είχε πει, δεν είναι να μας βυθίσει στην απελπισία αλλά να μας δώσει τροφή για σκέψη), μου προσφέρει ελάχιστη παρηγοριά: Ναι, δεν αποκλείεται ένα κομμάτι της ανθρωπότητας να καταφέρει να επιβιώσει από τις επικείμενες καταστροφές (πιθανότατα οι πιο προικισμένοι άνθρωποι σαν εκείνη και τους ήρωες των μυθιστορημάτων της), για τους υπόλοιπους όμως το μέλλον προμηνύεται σκοτεινό.