Μπορεί και να έγιναν ταυτόχρονα. Την Τετάρτη στην Πειραιώς ο πρόεδρος της Ν.Δ. συναντούσε τους βουλευτές της Θεσσαλονίκης και τον υποψήφιο που στηρίζει το κόμμα για τον οικείο δήμο. Εκεί, προληπτικά, ο Μητσοτάκης τους διευκρίνισε ότι η Ν.Δ. είναι εναντίον των καταλήψεων. Την ίδια ώρα, ο αντιπρόεδρος της Ν.Δ. διάνθιζε την καταδίκη με ένα «αλλά»: «Είναι συγκινητικό», έλεγε ο Αδωνις Γεωργιάδης, «να βλέπεις παιδιά να πάλλονται από πατριωτισμό για τη Μακεδονία».
Αυτό το «αλλά» θεωρήθηκε, σε δεύτερο χρόνο, απαραίτητο για να ισορροπήσει η κομματική γραμμή μεταξύ της απόρριψης της μεθόδου και της υπόθαλψης του αιτήματος. Η Ν.Δ. δεν θέλει να δώσει την εντύπωση ότι αποδοκιμάζει αντιδράσεις που ερμηνεύει ως συμβατές με τη θέση στο Μακεδονικό. Οπως είπε ο Αδωνις, «δεν θα χαρίσουμε τους μαθητές στη Χρυσή Αυγή». Για να έχει νόημα αυτός ο ισχυρισμός, προϋποτίθεται ότι η Ν.Δ. «έχει» αυτούς που αρνείται να «χαρίσει». Οτι δηλαδή μπορεί όχι μόνο να εκφράσει, αλλά και να επηρεάσει τις δυνάμεις που κυριάρχησαν στα συλλαλητήρια («αλήτες, προδότες, πολιτικοί») και καθορίζουν τώρα τη γλώσσα των καταλήψεων. Μπορείς να καταδικάζεις το μέσο, δικαιώνοντας τον σκοπό; Το ερώτημα για την κυβέρνηση ισχύει αντεστραμμένο: Μπορείς να καταδικάζεις τον σκοπό, ενστερνιζόμενος το μέσο;
Το δίλημμα δεν αφορά μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ.
Η Αριστερά βλέπει παντού στην Ευρώπη την Ακροδεξιά να πετυχαίνει αυτό που η ίδια επαγγελλόταν: Την αφύπνιση των πολιτών από τον «καταναλωτικό ατομισμό» τους και τη στράτευσή τους κατά του «συστήματος». Εδώ αυτή η υποκλοπή των μεθόδων του αριστερώνυμου κινηματισμού συντελέστηκε πανηγυρικά με την αντιμνημονιακή συμβίωση πάνω και κάτω πλατείας. Ο όρος «αντιμνημονιακός» υπέβαλε την εντύπωση ότι η ώσμωση εκείνη ήταν ειδικού σκοπού – ότι θα έληγε μαζί με τα μνημόνια. Η εξέλιξη δικαιώνει εκείνους που από τότε έλεγαν ότι η Ακροδεξιά είχε τα εφόδια για να μείνει. Είχε βρει έτοιμη την εργαλειοθήκη για την αμφισβήτηση της «αστικής» δημοκρατίας.
Η de facto καθιέρωση του «δικαιώματος» μαθητικών και φοιτητικών μειοψηφιών να διακόπτουν την εκπαιδευτική λειτουργία είναι βασικό όργανο αυτής της εργαλειοθήκης, την οποία χρησιμοποιούν πλέον όλες οι αντισυστημικές δυνάμεις. Το ερώτημα είναι τι κερδίζουν τα συστημικά κόμματα από την αδυναμία τους να αποκηρύξουν, χωρίς «αλλά», τα ρεύματα που τα αντιστρατεύονται.
Οταν ο πρόεδρος της Ν.Δ. είχε επικρίνει την απόφαση της κυβέρνησης να απονείμει εκλογικό δικαίωμα στους 17χρονους, ο διευθυντής του γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού είχε απαντήσει ότι ο Μητσοτάκης φοβόταν. Φοβόταν, έγραφε, «την ορμητική είσοδο των νεαρών λύκων της Γκράβας και της Καισαριανής» στην πολιτική. Η ορμητική είσοδος των νεαρών λύκων της Πτολεμαΐδας και της Ξάνθης φωτίζει ξανά το έλλειμμα. Λείπει η οικουμενική αποδοχή του ελάχιστου κανόνα: Οχι στις τροφές –σε όλες τις τροφές– που μετατρέπουν τα λύκεια σε λυκοτροφεία.