Δεν είμαι σίγουρος αν αυτή η τάση της «ανανέωσης των γαμήλιων όρκων» έχει στεριώσει στην Ελλάδα. Κάποια γνωστά μου ζευγάρια το κάνουν, περισσότερο ως αφορμή για να ξανασυναντηθούν με παλιούς φίλους. Είμαι όμως σχεδόν βέβαιος ότι, έπειτα από δεκαπέντε χρόνια παρουσίας του Κ9 στην «Kαθημερινή», μια ευκαιρία να ξανασυστηθώ δεν θα πάει εντελώς χαμένη.
Επιτρέψτε μου λοιπόν: Είμαι ο Γιώργος Φραντζεσκάκης. Ένας «ψεκασμένος της ζωοφιλίας», όπως αφήνει να εννοηθεί ο Θέμης Δημητρακόπουλος με άρθρο του στην «Αυγή». Ή ένας από τους «ελάχιστους, γραφικούς και εμμονικούς» που «εξόργισαν ολόκληρο το υγιές, δημοκρατικό (sic) Φιλοζωικό Κίνημα», υποστηρίζοντας τη νομιμότητα.
Και όχι μόνο αυτό! Υποστήριξα και το νομοσχέδιο Τσιρώνη, που -για να μη σας ζαλίζω με λεπτομέρειες- εστίαζε κυρίως στη μεταφορά των αρμοδιοτήτων διαχείρισης των αδέσποτων ζώων στο κράτος. Αυτό το ίδιο κράτος που οι περισσότεροι από μας θα ήθελαν να στήσουν στα 11 βήματα και να τραβήξουν τη σκανδάλη.
Βέβαια, το γεγονός ότι αυτή η ιδέα δεν είναι καινούργια -ούτε ελληνική πατέντα- είναι κάτι που οι «αψέκαστοι» δεν θέλουν να πολυγνωρίζετε. Το ότι πρόκειται για επιταγές της ευρωπαϊκής νομοθεσίας, στην οποία έχουμε προ ετών δεσμευτεί με υπουργικές υπογραφές, είναι επίσης κάτι που καλύτερα να μην ξέρετε.
Αυτό που πρέπει να κρατήσετε είναι ένα απλό εννοιολογικό δίπολο: «Κράτος-κακό. Ιδιώτες-καλοί». Μη ζαλίζετε το μυαλό σας με άλλες, περιττές λεπτομέρειες. Απλώς όπου βλέπετε «κράτος» βάλτε Χ και προχωρήστε στο παρασύνθημα…
Και θα συμφωνούσα. Θα συμφωνούσα ότι μια μορφή κεντρικής διοίκησης είναι ανίκανη να διαχειριστεί τα κονδύλια της φιλοζωίας που (αυτό κι αν είναι κάτι που δεν γνωρίζετε!) ρέουν αδιάλειπτα αλλά χάνονται στις χαραμάδες του αγωγού που λέγεται κοινοτική επιδότηση. Θα συμφωνούσα, αν η εναλλακτική ήταν ένα, αληθινά υγιές, δημοκρατικό Φιλοζωικό Κίνημα που, όταν και όπου πρόκειται για διαχείριση χρήματος, υπόκειται σε έλεγχο και λογοδοτεί σε μία Αρχή, όποια κι αν είναι αυτή. Θα συμφωνούσα αν ο καθένας από μας μπορούσε να μπει, φέρ’ ειπείν, στη «Διαύγεια» και να μάθει πού πήγαν τα ευρώ που ο τάδε δήμος παραχώρησε στη δείνα φιλοζωική ΜΚΟ (επειδή έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια τον νόμο και δεν ασχολήθηκε, όπως όφειλε, με τα αδέσποτά του) με επιστροφή τιμολογίων αγοράς μέχρι το τελευταίο σεντ! Θα συμφωνούσα, αν οι φιλοζωικές που «προωθούν ζώα στους αναδόχους τους στο εξωτερικό» δεν τα πουλούσαν! Και κυρίως αν κατάφερναν να με πείσουν -έστω!- ότι τα πουλάνε για να καλύψουν τα έξοδα της περίθαλψής τους, ώστε να τα παραδώσουν υγιή, εμβολιασμένα, στειρωμένα, χτενισμένα και παρφουμαρισμένα.
«Μα αυτό κάνουμε», θα μου γράψουν αύριο στο inbox, με ή χωρίς κοσμητικά επίθετα (ανάλογα με το μοντέλο επικοινωνίας). «Πληρώνουμε από την τσέπη μας, κάνουμε τη σούμα, βάζουμε μια τιμή για να ισοσκελίσουμε το έξοδο και τα δίνουμε. Δεν βγάζουμε τίποτα. Ίσα ίσα, μπαίνουμε και μέσα».
Κι εγώ πρέπει να τους πιστέψω. Πρέπει να πιστέψω ότι στη διακίνηση μαύρου χρήματος, υπάρχουν οι Τερέζες που αποτάσσονται τον πειρασμό -χωρίς τεκμηρίωση, χωρίς έλεγχο- γιατί είναι από μια άλλη πάστα ανθρώπων. Όχι εκείνη που συναντάς καθημερινά όταν κάνεις το τραγικό σφάλμα να ζητήσεις απόδειξη. Την άλλη. Με τα φτερά στην πλάτη.
Ε, λοιπόν, θα προτιμήσω να παραμείνω ψεκασμένος. Στη δική μου γλώσσα λέγεται «υποψιασμένος». Αλλά τουλάχιστον κάνει ρίμα. ■