«Αγριεύομαι». Σημασία έχει ο φόβος που προκαλείται, συνήθως, στο σκοτάδι. Φωνή, παθητική. Οπως ακριβώς και το κέντρο της Αθήνας. Παθητικό στην παρακμή και στην εγκατάλειψη που αμφότερες αποδεικνύονται εξόχως δραστήριες και παραδόξως ενεργητικές.
Δεν χρειάζεται να νυχτώσει για να νιώσεις έτσι. Απεναντίας. Στη μικρή απόσταση που συνδέει τον σταθμό του μετρό στην πλατεία Ομονοίας μέχρι το Αρχαιολογικό Μουσείο, που ήταν ο τελικός μας προορισμός την περασμένη Κυριακή, νιώθαμε ότι διασχίζουμε έναν μη τόπο, μια παρένθεση στον αστικό ιστό.
Στόρια κατεβασμένα, συνθήματα στους τοίχους, κάθε λογής σκουπίδια στοιβαγμένα σε εισόδους κλειστών εδώ και καιρό καταστημάτων, στρώματα και χαρτόκουτα – ίχνη όσων πέρασαν τη νύχτα σε μια γωνιά του πεζοδρομίου, κλούβες των ΜΑΤ που δεν κρύβουν τον όγκο τους σε έναν έρημο δρόμο συνθέτουν μια εικόνα κάθε άλλο παρά ελκυστική για τον κάτοικο και τον επισκέπτη της ελληνικής πρωτεύουσας.
Την πρώτη Κυριακή κάθε μήνα η είσοδος στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο είναι δωρεάν και στη διαδρομή Ομόνοια – ΕΑΜ δεν είναι ασυνήθιστο να βρεις πολλές οικογένειες με παιδιά που όμως ρίχνουν κλεφτές ματιές δεξιά και αριστερά καθώς προχωρούν προς το μεγαλύτερο μουσείο της Ελλάδας.
Η αναζωογόνηση του κέντρου της Αθήνας δεν πρέπει να είναι ένα «πρότζεκτ» με όρους δημοσίων σχέσεων, αλλά ζήτημα πολιτισμού. Δεν πρέπει να λογίζεται ως «στοίχημα» της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, αλλά ως καθήκον και έγνοια από την πρώτη μέχρι την τελευταία μέρα. Σε κάθε πρωτεύουσα η εικόνα του κέντρου της λειτουργεί ως παλμογράφος για το επίπεδο της ποιότητας ζωής που προσφέρει στους κατοίκους της. Στην περίπτωση μας, οι παλμογράφοι αγριεύουν πριν πέσει το σκοτάδι.