Αν νομίζετε –και σωστά– ότι η «Πριγκιπέσσα» ανήκει στον Σωκράτη Μάλαμα, τα «Κόκκινα γυαλιά» στον Σταμάτη Κραουνάκη, το «Αερικό» στον Θανάση Παπακωνσταντίνου και βέβαια το «Δρόμοι παλιοί» στον Μίκη Θεοδωράκη και η «Φραγκοσυριανή» στον Μάρκο Βαμβακάρη αντίστοιχα, πρέπει να ακούσετε τα τραγούδια αυτά από τον Διονύση Σαββόπουλο: θα πιστέψετε ότι είναι δικά του. Οχι γιατί τα αποστερεί από την αυθεντικότητά τους, αλλά γιατί τα ποτίζει με το δικό του ύφος.
Ο Σαββόπουλος κάθε Σαββατοκύριακο στο «Αλσος» είναι κάτι πολύ βαθύτερο από απλώς «Τα τραγούδια των άλλων». Είναι το νοητό ταξίδι σε μια άλλη εποχή, μια άλλη χώρα, ίσως και τον άλλον εαυτό μας. Σε όλα αυτά που μας έχουν συγκινήσει και για τα οποία περηφανευόμαστε, δηλαδή στην ουσία της συλλογικής μας μνήμης που πασχίζει να αντέξει κάτω από το βάρος μιας καθημερινότητας υποταγμένης στη λογιστική.
«Υπήρξαν εποχές που μας έλειπαν πολλά και δεν μας έλειπε τίποτα και υπήρξαν άλλες εποχές που είχαμε πολλά αλλά δεν είχαμε τίποτα», λέει ο Σαββόπουλος στην παράστασή του και το κοινό χειροκροτεί, όμως λίγο μετά ξεκαρδίζεται όταν αυτός ο ποιητής του τραγουδιού και ο μάγος της σκηνής αφηγείται ιστορίες με τον Γιώργο Ζαμπέτα που είχε φιλίες με ένα βάτραχο, τις δόξες του Γρηγόρη Μπιθικώτση στην Αμερική, τον Μάνο Λοΐζο, τον «τελευταίο μεγάλο Ελληνα» τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Τσιτσάνη, τη Δόμνα Σαμίου και τον Γιάννη Παπαϊωάννου.
Και βέβαια δεν θα μπορούσε να τελειώνει η βραδιά με τη «Συννεφούλα» αλλά και με μια έκπληξη: το «Πες το μου ξανά», σουξέ του Νίκου Βέρτη. Αλλωστε έχει και η ελαφρότητα δικαίωμα στην ψυχή, επισημαίνει ο Σαββόπουλος. Ολα αυτά σε μια βραδιά όπου το χιούμορ μαλακώνει τη συγκίνηση και η συγκίνηση χωράει στο χιούμορ. Στο φιλικό «Αλσος», με τα ανοιχτά παράθυρα στον φωτισμένο κήπο, την άνετη, διακοσμημένη με φαντασία αίθουσα που θυμίζει και δίνει το παράδειγμα μιας κοινωνικότητας που νοσταλγούμε.