Τσίπρας εναντίον Τατσόπουλου

Τσίπρας εναντίον Τατσόπουλου

1' 58" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ο Χατζιδάκις έλεγε πως το ζήτημα είναι «να μην τους δώσεις το δικαίωμα να σου προτείνουν υπουργείο. Διότι, αν φτάσουν να σου το προτείνουν, έχεις ήδη παγιδευθεί». Οντως ο ίδιος, με τη στάση του, δεν είχε δώσει ποτέ το δικαίωμα στον Καραμανλή, παρά την αλληλοεκτίμηση και τη φιλία τους, να του προτείνει υπουργείο. Λογικόν. Ο Καραμανλής ήξερε πως με τον χαρακτήρα του θα είχε διαλύσει το γραφείο του, τους διαδρόμους και τις υπηρεσίες του υπουργείου πριν ακόμη εγκατασταθεί. Τον τοποθέτησε στη ραδιοφωνία, από όπου απεχώρησε για να οχυρωθεί στο Γ΄ Πρόγραμμα και να γράψει Ιστορία. Ισως από τα πιο ζωντανά και ενδιαφέροντα τεκμήρια της τότε αισιοδοξίας μας ότι με τη μεταπολίτευση κάτι θα άλλαζε στη χώρα. Ηξερε ο Χατζιδάκις, από την άλλη, ότι, αν αναλάμβανε κάποια πολιτική θέση, αργά ή γρήγορα θα αναγκαζόταν να κάνει ό,τι και ο Κωνσταντίνος Τσάτσος όταν απαγόρευσε τους «Ορνιθες» του Αριστοφάνη στο Ηρώδειο. Την πράξη του αυτή την πλήρωσε με την περίφημη κότα που τον συνόδευε στις γελοιογραφίες του Φωκίωνα Δημητριάδη. Και πόσο πλήρωσε ο διανοητής Τσάτσος, όπως και ο Κανελλόπουλος, την ενεργό συμμετοχή του στην πολιτική σκηνή; Και πόσο ο μουσικός Θεοδωράκης την υποταγή του στην κομμουνιστική ηγεσία; Ο δημιουργός και ο διανοητής δικαιούνται να συμμετέχουν στα κοινά, όμως η αξία της συμμετοχής τους κερδίζεται από την απόσταση που τους χωρίζει από όσους αποφασίζουν. Η δουλειά τους δεν είναι να αποφασίζουν. Η δουλειά τους είναι να σχολιάζουν και να κρίνουν όσους αποφασίζουν.

Η πανωλεθρία της διανόησης στη μεταπολιτευτική Ελλάδα οφείλεται στην ταύτισή της με την πολιτική. Και ως επί το πλείστον με τη θεωρούμενη προοδευτική, κοινώς «αριστερή» πολιτική. Πανεπιστημιακοί, συγγραφείς και καλλιτέχνες παντός καιρού θεωρούσαν υποχρέωσή τους, αντί να εμπλουτίζουν τον δημόσιο λόγο εκεί που τον φτώχαινε η πολιτική ζωή, να συμπεριφέρονται σαν τον τελευταίο βουλευτάκο. Αντάλλασσαν την υπακοή τους με θέσεις στα Επικρατείας, σε υπουργεία και σε δημόσιους οργανισμούς. Χωρίς να προσφέρουν τίποτε στον δημόσιο βίο εκτός από την «επωνυμία» τους. Είναι χαρακτηριστική η στάση μιας ολόκληρης ομάδας εκ Παρισίων ορμωμένων πανεπιστημιακών οι οποίοι υποστήριξαν τον εκσυγχρονιστή Σημίτη για να παραδοθούν, στο όνομα της Αριστεράς, στον αναχρονιστικό ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί χλευάζουμε τον Τέρενς Κουίκ τη στιγμή που τα ίδια έκαναν τόσοι επιφανείς;

Σκέψεις που μου ήρθαν στο μυαλό μετά την τελευταία χυδαιότητα του Τσίπρα απέναντι στον φίλο Πέτρο Τατσόπουλο. Στην πραγματικότητα, του είπε: δεν έχεις δικαίωμα λόγου, είσαι ένας από εμάς. Εχει τις δυνάμεις ο Τατσόπουλος να τον διαψεύσει;

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή