Το όνομά της είναι Σεμίνα (Ελένη-Γιασεμή τη βάφτισαν) Πανηγυροπούλου και είναι ηθοποιός. Δεν θέλησε ποτέ να είναι κάτι άλλο, παρότι έκανε πολλά χρόνια μουσική –πιάνο, φλογέρα, μεταλλόφωνο, κιθάρα, κρουστά, πρόσφατα γιουκαλίλι– και παρακολούθησε επίσης μαθήματα φωνητικής. Της αρέσει πολύ να τραγουδάει. «Δεν ξέρω για ποιον λόγο», μου λέει, «αλλά με είχε κερδίσει το θέατρο από μικρή, ίσως από τις γιορτές του σχολείου. Πού με έχανες, πού με έβρισκες, ήμουν στον χώρο όπου προετοίμαζαν τις παραστάσεις· πάντα νωρίτερα, να βοηθήσω στα κοστούμια, στα σκηνικά, στην όλη προετοιμασία. Το είχα αποφασίσει λοιπόν από νωρίς ότι θα γινόμουν ηθοποιός». Παρακολούθησε τη δραματική σχολή του Ιάκωβου Καμπανέλλη και ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα με Έλληνες και ξένους ηθοποιούς. Έχει συμμετάσχει σε παραστάσεις όπως το «Pulp Fiction» της Φένιας Προβελεγγίου, έχει εργαστεί ως βοηθός σκηνοθέτη στα έργα «Εξόριστοι εις τας Αθήνας» του Ορέστη Τάτση και «Bee.be» της Φαίης Τζανετοπούλου. Τα τελευταία χρόνια είναι μέλος της ομάδας Γιαξεμπόρε, που συστήθηκε στο κοινό το 2016 με το εξαιρετικό «Πέρασε ένας χρόνος» και παρουσιάζει φέτος τις «Ρωγμές». «Λειτουργούμε σαν μπουλούκι, παίρνουμε δύο κούτες και μεταφέρουμε την παράστασή μας από δω κι από κει. Παίζουμε με κουτί, με προαιρετική συνεισφορά αντί για εισιτήριο, γιατί θέλουμε το θέατρο να είναι προσβάσιμο σε όλους και να μπορεί οποιοσδήποτε να δει την παράσταση». Κάθε παράσταση είναι αποτέλεσμα συλλογικής κοπιαστικής δουλειάς. Αφού υπάρξει μια ιδέα και αποφασιστεί ένα θέμα, η ομάδα ξεκινά μελέτη πάνω σε αυτό, καταρτίζουν και μοιράζουν σχετικά ερωτηματολόγια και ακολουθούν αυτοσχεδιασμοί πάνω στο υλικό που έχει συγκεντρωθεί από τα ερωτηματολόγια. Μέσω των αυτοσχεδιασμών προκύπτουν κάποια κείμενα και σιγά σιγά οι σκηνές, και τελικά η παράσταση.
Όσο μιλάμε για τις «Ρωγμές» και την ομάδα Γιαξεμπόρε, φαίνεται η δέσμευσή της στη δουλειά και στους συναδέλφους, η αγάπη για το θέατρο και η πίστη σε αυτό που κάνει. «Ίσως ακουστεί μελό», λέει, «αλλά θα το πω. Κάθε άνθρωπος έχει τον δικό του τρόπο να παλεύει για τα πράγματα που πιστεύει και για όσα συμβαίνουν στον τόπο μας, στη ζωή μας. Κάποιοι θα κατέβουν σε πορείες, άλλοι θα
διαμαρτυρηθούν, εγώ κάνω θέατρο». Τη ρωτώ για την επιλογή τους να παίζουν κυριολεκτικά περικυκλωμένοι από το κοινό, που κάθεται σε καρέκλες περιμετρικά της σκηνής: «Επειδή ο καθένας θα μπορούσε να είναι στη θέση αυτού που μιλάει. Εμείς οι ηθοποιοί λέμε μια ιστορία, ο καθένας την ιστορία του· αντίστοιχα θα μπορούσες κι εσύ ή κάποιος άλλος να σηκωθεί να πει την ιστορία του». Στις «Ρωγμές», πέντε άνθρωποι εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους απαντούν στην ίδια αγγελία για μία θέση εργασίας με σκανδαλωδώς ικανοποιητική αμοιβή και συναντώνται σε έναν χώρο αναμονής. Είναι μια παράσταση που «μιλάει για τον χρόνο και το χρήμα», μου εξηγεί. Ποια είναι η δική της σχέση με τον χρόνο και το χρήμα; «Όταν έχω πολλά να κάνω, λειτουργώ πολύ καλά και για κάποιον περίεργο λόγο όλα γίνονται στην ώρα τους. Δεν μπορώ να αργώ, είμαι πολύ τυπική με τον χρόνο, δεν νιώθω ότι με κυνηγάει, θεωρώ ότι τα πράγματα συμβαίνουν με τη σειρά που θα έπρεπε και στον χρόνο που θα έπρεπε. Με το χρήμα δεν έχω ιδιαίτερη σχέση, δεν έχω πορτοφόλι. Δεν είχα ποτέ πολλά, δεν ονειρεύτηκα ποτέ να έχω πολλά λεφτά. Αν ήθελα να κάνω πολλά λεφτά, δεν θα έκανα αυτή τη δουλειά». ■