Ανδρέας Ρικάκης

Αν και δεν ήταν η πρώτη, το Ολλανδικό Χοροθέατρο (NDT) άρχισε να με απογοητεύει ήδη από την αποχώρηση του Γίρζι Κύλιαν από τη διεύθυνση και τη μόνιμη ‘υποχρεωτική παρουσίαση’ ως RC (Resident Choreographer) νέων χορογραφιών του.

Η «σκηνική σύνθεση» του Κώστα Ρήγου (όπως αποκαλώ την τελευταία παραγωγή του, καθώς ο ίδιος είχε τη σύλληψη, τη σκηνοθεσία, τη χορογραφία και υπέγραφε και τα σκηνικά), αυτός ο «Άνεμος» λοιπόν προσέφερε όλα τα καλά και πολλά από τα κακά που είχαν οι μέχρι τώρα ‘μεγάλες δημιουργίες’. 

Είχαμε χρόνια να δούμε μια μεγάλη κλασική ή νεοκλασική ομάδα χορού στην Αθήνα. Από την εποχή του Γιώργου Λούκου, τα υπέροχα Μπαλέτα, που παρέλαυναν στο Ηρώδειο … εξορίστηκαν και παρέμειναν σπίτι τους. Το Μ.Ε.Ο.Κ. μας αποζημίωσε κάπως και το απολαύσαμε.

Μόνο μπράβο για αυτή την αναβίωση (πόσες φορές πια;) του υπερ-ρομαντικού μπαλέτου «Ζιζέλ» από το Κλασικό (ξανά) Χορό-συγκρότημα της Ε.Λ.Σ. Μετά τις 2 σύγχρονες (όχι μοντέρνες, αλίμονο πια) προτάσεις του καινούριου διευθυντή του το συγκρότημα επέστρεψε στα … κλασικά του. 

Κι ας αποκάλεσαν την τελευταία του εκδήλωση «Tomorrow». Κι ας επιμένουν στο Hellenic Dance Company. Εδώ είχαμε και εξακολουθούμε να έχουμε, το λέω με χαρά και …υπερηφάνεια ένα εξαιρετικό ελληνικό συγκρότημα διεθνούς βεληνεκούς.

Έγινε πια εμφανές ότι το new look του σύγχρονου χορού είναι να … μη βλέπεις τίποτε επί σκηνής ή σχεδόν μες στο σκοτάδι της σκηνοθετικής άποψης, όπου ο χορογράφος υποχωρεί μπροστά στον light designer. Έτσι και στο τρίπτυχο, το εξαιρετικό των 2 σταρ Νατάλια Οσίποβα-Σεργκέι Πολιούνιν.

«Σπουδαίος». Γιατί; Επειδή τρεις επίδοξοι λαμπροί και δημοφιλείς χορογράφοι δημιούργησαν τρία σόλι για τις ιδιαίτερες ικανότητες του «διάσημου»; Προφανώς. Τι είδαμε; Η παράσταση με γενικό τίτλο «Rising» (Ανυψούμενος;) ξεκινούσε με ένα σόλο του ιδίου και τίτλο «NRITTA» («καθαρός χορός») σε μουσική και χορογραφία δική του.

Δεν ήξερα ότι υπήρχε και «Πικρό Μάμπο». Για να το λέει όμως  η «μεγάλη» Πίνα κάτι θα ήξερε.

Πώς αλλιώς να χαρακτηρίσω αυτή την παράσταση, που στο κατατοπιστικό έντυπο πρόγραμμα με την ιδιαίτερη αισθητική προσφέρει λαμπερό ασημί απαστράπτον και γκρίζα γράμματα θεανθρώπινες συμμετοχές πάνω σε μαύρο; 

«Στο Πλανητάριο θα έπρεπε να δείχνουν ‘αυτό’», στέναξε μια κυρία στο τέλος της παράστασης «Γαλαξίας» και μέσα στα θυελλώδη χειροκροτήματα και τα απαραίτητα πια … σφυρίγματα και ξεφωνητά.

Ή πώς οι Όρνιθες του Αριστοφάνη βρέθηκαν στη Νέα Καμένη – τη μεγάλη νησίδα μέσα στην καλντέρα, αποτέλεσμα των εκρήξεων του ηφαιστείου της Σαντορίνης.

H ίσως από τα … παμπάλαια; Έχουν περάσει πάνω από 60 χρόνια απ’ όταν μας επισκέφτηκαν τα «Μπαλέτα Ίγκορ Μοϋσέγιεφ» για πρώτη φορά. Κάπου στα μέσα της δεκαετίας των ‘50ς ήταν στο κινηματοθέατρο «Ορφέας» (ο αγαπημένος Αλέξης Κωστάλας επιμένει στο «Κοτοπούλη – Ρεξ»).