Μπορώ ακόμη να φέρω στον νου μου τη γεύση του κρέατος μετά από εκείνη τη νηστεία των παιδικών μου χρόνων. Δεν ξέρω ακριβώς πώς μού ’χε έρθει, μάλλον πάσχιζα ν’ αποδείξω ότι μπορώ να το κάνω, αλλά είχα αποφασίσει να απέχω αρχικά από το κρέας, μετά από τα γάλατα και τα τυροκομικά (δεν ήταν διαδεδομένα τα γάλατα βρώμης το 2006) και σταδιακά και από το λάδι.

Αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος» αργά τη νύχτα. Οι ταξιδιώτες χαμηλού προϋπολογισμού κοιμούνται στο μικρό «μουσείο» και στο μπεργκεράδικο του πάνω ορόφου σαν επαγγελματίες. Ξέρουν ακριβώς πώς να τοποθετήσουν τους σάκους τους και τα υπάρχοντα τους, έχουν ακουστικά και μαξιλαράκια, χουχουλιάζουν εκεί που δεν έχει φως και βγάζουν τη νύχτα σε αυτοσχέδιους υπνόσακους, για να ταξιδέψουν με τις πρωινές πτήσεις χαμηλού κόστους.

Είναι Σάββατο, αργά το πρωί, και η Εθνική Βιβλιοθήκη είναι γεμάτη κόσμο. Υπάρχουν οι φοιτητές που υποφέρουν πάνω από κάποιο λάπτοπ. Οι αναγνώστες που διαβάζουν χαλαρά στις πολυθρόνες. Οι κλασικοί περίεργοι που χρησιμοποιούν τους υπολογιστές. Μου αρέσει να σκέφτομαι ότι όλοι αυτοί είναι άνθρωποι που δεν έχουν έξυπνα κινητά, οπαδοί του χαζού τηλεφώνου, δική μου […]

Πλέον μου προκαλεί έναν γνήσιο εκνευρισμό η κριτική στα μικρά. Είναι βίαια; Είναι χαζά; Τι κάθονται μπροστά απ’ τις πολυκατοικίες φιδιασμένα να πιπιλάνε τσιγάρα με γεύση φρούτου, ν’ ακούνε βαλκανοτράπ και να σκρολάρουν σκαρφαλωμένα στα μηχανάκια; Πώς χάλασαν έτσι αναρωτιέται η τοπική ενήλικη κοινωνία, που ταΐζει τα παιδιά χούφτωμα, τραύμα, ουρλιαχτά, ανεργία και εκπαίδευση που […]

«Ηταν σχεδόν αδύνατο να μιλήσεις για την ίδια την εμπειρία, ήταν κάποιου είδους γυμνή ύπαρξη». «Οι φράσεις “ξέρω” και “ είμαι εδώ” την κατάλληλη στιγμή και σε ευαίσθητο τόνο μπορούν να αντικαταστήσουν την απομονωτική αίσθηση του ασθενούς πως “κανείς δεν ξέρει, μόνο εγώ”». Υπάρχουν όρια στο τι μπορείς να πεις και να σε καταλάβουν. Αν […]

Τη γλώσσα τη μεγαλώνουν οι λογοτέχνες.

Φαντάσου πως είσαι ένας φτωχός μετανάστης. Δεν ξέρεις και πολύ καλά αγγλικά και ζεις στοιβαγμένος ανάμεσα σε άλλους φτωχούς μετανάστες σε μια υποβαθμισμένη συνοικία της Νέας Υόρκης που όμως εσένα σού φαίνεται ο παράδεισος.

Στη στάση του λεωφορείου βλέπω μια διαφήμιση που μου παίρνει ώρα να καταλάβω ότι είναι διαφήμιση. Οι εγγραφές ξεκίνησαν. Σπεύσατε! Μάθετε το τάδε απολύτως περίπλοκο πράγμα σε λίγους μήνες. Ούτε που ασχολούμαι με το να ψάξω ποιος διδάσκει τι και τι είναι ακριβώς αυτό που διαφημίζεται, μα στην αρχή δεν πιστεύω καν ότι πρόκειται για […]

Μα πώς να μη νιώθει κανείς ριγμένος; Είναι Μάρτιος και δεν υπήρξε χειμώνας. Δεν σκεπάστηκαν όλα από κάποιο βαρύ πέπλο χιονιού. Δεν είδαμε τα δέντρα να γίνονται κρυστάλλινα. Μία μητέρα βάδιζε με το παιδάκι της κάπου στην πόλη τις προάλλες κι αυτό τη ρωτούσε για τις εποχές, τι εποχή είναι τώρα; Μαζί με τα παλαιολιθικά […]

Φεβρουάριος 2024: Φοιτητές στον τόπο του δυστυχήματος των Τεμπών. Μαυροφορεμένη νεολαία, κλαμένη και συγκινημένη, πασχίζει ν’ ακουστεί πίσω από ανακοινώσεις εγκεκριμένες από φοιτητικούς συλλόγους και μικρές, ήσυχες, χειρονομίες: κεράκια κι αναμνηστικά, κατάθεση λουλουδιών. Έχει κάτι στοιχειωδώς λάθος το συλλογικό πένθος σ’ αυτή την ηλικία κι είναι τουλάχιστον άβολο μικρά παιδιά να μαθαίνουν να «διεκδικούν» τα […]

Φαντάσου μία ζωή όπου τα όρια του κόσμου σου είναι τα όρια της εμπειρίας σου. Εναν κόσμο που αρχίζει και τελειώνει μ’ εσένα. Το όριο είναι οι πληροφορίες που σου εξασφαλίζουν οι αισθήσεις και οι εμπειρίες σου. Η εμπειρία των άλλων είναι άβατο. Δέσμιος της Ιστορίας που για εσένα προσωπικά θα μεταφράζεται ως ευκαιρίες, αποτυχίες […]

Σημείωση: Οσα ακολουθούν δεν είναι διαφήμιση, εξόφληση υποχρέωσης ή πληρωμένο «περιεχόμενο», είναι μία ήσυχη περιπλάνηση σε μέρη όπου συνάντησα ανθρώπους ν’ απολαμβάνουν την ατμόσφαιρα και τους πάγκους του βιβλιοπωλείου. 1. Βιβλιοπωλείο Saint George, Βερολίνο. Φαντάσου ένα χώρο με ξύλινο πάτωμα που τρίζει, μικρή διακριτική βιτρίνα και πάγκους μεταχειρισμένων. Στενές σκάλες που ακουμπούν σε ψηλές, ξύλινες […]

Γιατί δεν απευθυνόμαστε συχνότερα μ’ ερωτικές επιστολές, εξομολογήσεις, μικρά, χαζά ποιήματα σε μέρη, αναρωτιόμουν περπατώντας μες στη λιακάδα, ένα ήσυχο μεσημέρι, καθημερινής, κάπου κοντά στο Νιάρχος; Είχε αυτό το φως Φεβρουαρίου που έχει η Αττική και από τα σπίτια μύριζε φαγητό. Γενικώς ήταν ήσυχα και συγκινητικά με τον πιο απλό τρόπο. Και σκεφτόμουν πόσο περίεργο […]

«Ο εγκληματολόγος υπογράφει μπροστά μου μια στοίβα λευκές αναφορές για τον τόπο του εγκλήματος». Το έγκλημα υπό διερεύνηση είναι φτιαχτό, οι αποδείξεις εκ των υστέρων. «Ας πιούμε επιτέλους στα σοβαρά!». Στο αστυνομικό τμήμα οι μαθητευόμενοι πηγαινοφέρνουν σακούλες με μπίρες, κονιάκ και βότκα. Τα μπουκάλια κροταλίζουν με τους λαιμούς τους, αλλά για δύο μπίρες ο ελεγκτής […]

Η ένοχη απόλαυσή μου στα αγγλόφωνα βιβλιοπωλεία είναι τα αμερικανικά ευπώλητα. Το παραδέχομαι: οι καθαρισμένες μέχρι αηδίας προτάσεις που γλιστράνε απ’ την πολλή επιμέλεια, η άβολα προφανής αφήγηση. Τα λατρεύω όλα αυτά πού και πού. Είναι το αναγνωστικό ανάλογο της κοτόσουπας. Θέλω να πω είναι καθησυχαστικό χωρίς πολύ κόπο. Ισως σαν μάφιν. Ετσι, πήρα στα […]