Η Λώρη Κέζα γεννήθηκε στο Μόντρεαλ όπου πλέον ζει μόνιμα. Σπούδασε γαλλική φιλολογία στην Αθήνα και εργάστηκε επί μία εικοσαετία στην εφημερίδα «Το Βήμα». Εχει εκδώσει τρία παιδικά μυθιστορήματα και πέντε εικονογραφημένα παραμύθια. Στο πρώτο μυθιστόρημα ενηλίκων μιλάει για την οικονομική κατάσταση και την ερωτική ζωή των Αθηναίων στα χρόνια των μνημονίων.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Το «Le Survenant» της Κεμπεκουά Ζερμέν Γκεβρεμόν (εκδόσεις Fides) και το «Le pied de Fumiko» του Τανιζάκι (εκδ. Folio). Είχα και Νίκο Καχτίτση, τον «Ηρωα της Γάνδης» μεταφρασμένο στα γαλλικά, δεν κατάφερα να κάνω την υπέρβαση, για κάποιο λόγο αυτό το ήθελα στο πρωτότυπο.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Η Πίπη Φακιδομύτη, επειδή είναι αυτόνομη, αυθάδης με κάθε εξουσία, είναι συμπονετική με τους αδύναμους και έχει μια βαλίτσα με λεφτά που δεν τελειώνουν ποτέ.
Διοργανώνετε ένα δείπνο. Ποιους συγγραφείς καλείτε, ζώντες και τεθνεώτες;
Τους Μαργκερίτ Γιουρσενάρ, Γιόκο Ογκάουα, Γκι ντε Μοπασάν, Μισέλ Ουελμπέκ, Αγκαθα Κρίστι.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Τοποθέτησα τη χούντα στο διεθνές ιστορικό πλαίσιο με το «2651 ημέρες δικτατορίας» της Μαρίζας Ντεκάστρο. Είναι παιδικό; Μου ήταν πολύ χρήσιμο πάντως.
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
Το «451 Fahrenheit» του Ρέι Μπράντμπερι (εκδ. Simon & Schuster), με αφορμή τα 60 χρόνια από την πρώτη έκδοση. Αν δεν θεωρείται εντελώς «κλασικό», είναι τουλάχιστον «κλασικό στο είδος του».
Και ποιο είναι το βιβλίο που έχετε διαβάσει τις περισσότερες φορές;
Δεν έχω διαβάσει κανένα μυθιστόρημα δεύτερη φορά, μόνο στην ποίηση επανέρχομαι, τώρα τελευταία έχω γίνει ευσυγκίνητη με τον Βίκτωρα Ουγκώ, έχει τύχει να βουρκώσω, τέτοια κατάντια.
Πώς θα αναγνωρίσουμε τον Ιωσήφ Ρεμούνδο αν τον πετύχουμε στο Zonars να πίνει τον χυμό του;
Θα είναι μόνος του, θα διαβάζει την «Καθημερινή» και θα ανασηκώνει το βλέμμα για να σκανάρει τις γυναίκες στα άλλα τραπέζια.
Το «Ζουρ φιξ» (εκδ. Ποταμός) είναι ένα μυθιστόρημα για την ελληνική απληστία ή/και την άνοδο και την πτώση αυτής;
Είναι ένα μυθιστόρημα για την απληστία, αφαιρέστε ένα λάμδα, για την απιστία, γενικά για την ανάγκη να περνάμε καλά, για το πώς τα καταφέραμε επί δεκαετίες και πώς τα διαλύσαμε όλα.
Εχετε Facebook, Twitter κ.τ.λ.; Εάν ναι, εμποδίζουν ή εμπλουτίζουν το γράψιμο και το διάβασμα;
Εχω Facebook και το θαυμάζω για τη μαγική του δύναμη: δίνει τη δυνατότητα να κρατάς επαφή με ανθρώπους μακριά, δίνει τη δυνατότητα να διαλύσεις πολύτιμες φιλίες με μια ηλίθια λεζάντα.