Ολες αυτές οι ώρες που σπατάλησα στη ζωή μου, ξενυχτώντας για να παρακολουθώ Λεβέντη (μιλώ για τις αρχές της δεκαετίας του 1990), μου έμαθαν κάτι πολύ χρήσιμο, το οποίο επιβεβαιώθηκε με την κρίση και την αναστάτωση που αυτή έφερε στην πολιτική ζωή.
Παρατηρώντας τον «τρελό της τηλεόρασης» (έτσι τον έλεγαν τότε όλοι) και συγκρίνοντας αυτό που έβλεπα με υποτιθέμενους σοβαρούς πολιτικούς, τους οποίους γνώριζα λόγω επαγγέλματος, κατάλαβα ότι μερικές φορές είναι μια τρίχα μόνο, είναι μια μικρή λεπτομέρεια εκείνη που αλλάζει τη συγκρότηση της προσωπικότητας και κάνει όλη τη διαφορά ανάμεσα στο νούμερο και στον υποτιθέμενο σοβαρό. Δεν θα πω ονόματα, δεν θέλω να ενοχλήσω ανθρώπους που περνούν τα τελευταία τους, έστω και αν διέπρεψαν ως πολιτικοί. Ομως, παρακολουθώντας τον πρόεδρο στις δόξες του, εγώ δεν έβλεπα πόσο απέκλινε ο τρελός από τους κανονικούς, αλλά πόσο οι κανονικοί έμοιαζαν με τον τρελό. Ηταν κάτι τρομακτικό όταν το συνειδητοποίησα.
Η παρατήρηση αυτή επιβεβαιώθηκε με την κρίση. Η Βουλή γέμισε με καταγέλαστα ψώνια. Και το ειρωνικό αποκορύφωμα της επέλασης των βαρβάρων ήταν όταν και αυτός ο Λεβέντης μπήκε, επιτέλους, στη Βουλή και όλοι άρχισαν να τον αντιμετωπίζουν με τη χαρακτηριστική δουλοπρέπεια, που περνιέται στην Ελλάδα για σεβασμός.
Τα σκεπτόμουν αυτά με αφορμή τη δήλωση του προέδρου Θ. Θεοχαρόπουλου, «όποιος διαγράφει τον πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ διαγράφει και τη ΔΗΜΑΡ». Τόση έπαρση και τέτοιος στόμφος, μόνο και μόνο για να πει μια εξυπνάδα, της οποίας η αυτοσαρκαστική διάσταση του διέφυγε τελείως. Διότι, πράγματι, αυτός μόνο είναι η ΔΗΜΑΡ. Αντε και δυο-τρεις φίλοι του το πολύ.
Του προσέφεραν, είπε επίσης, την πρώτη θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας, αλλά εκείνος την αρνήθηκε. Και ξέρετε ποιο είναι το μεγαλύτερο αστείο; Οτι περιμένει να τον πιστέψουμε ο φουκαράς…
Ο ποδηλάτης
Εγώ πάντα το λέω στον εαυτό μου: πρόσεχε, κακομοίρη μου, μην εμπιστεύεσαι την καλή σου προαίρεση, ούτε και τους ανθρώπους άνω των 16 ετών που κυκλοφορούν με ποδήλατο! (Και πολύ περισσότερο, αν έχουν έστω και την ελάχιστη συμπάθεια για τα περιστέρια…)
Παρ’ όλα αυτά, την πάτησαν με τον ανεξάρτητο πλέον Γ. Αμυρά, τον οποίο θεώρησα έντιμο στον χειρισμό της αποχώρησής του από το Ποτάμι. Ωστόσο, χθες, ήλθε στη δημοσιότητα, κατά αδιευκρίνιστο τρόπο, ηχογραφημένη προφορική δέσμευσή του ότι δεν θα διαλύσει το Ποτάμι, η οποία υποτίθεται ότι δόθηκε μόλις την περασμένη εβδομάδα. Αν το συγκεκριμένο ηχητικό είναι αυθεντικό, τότε ο Γ. Αμυράς είναι κάτι χειρότερο από γελοίος. Διότι ακούγεται να λέει, στην ηχογράφηση, ότι όποιος του καταλογίζει πρόθεση παραβίασης της κοινής στάσης και αποχώρησής του από το Ποτάμι είναι γελοίος. Δεν μπορώ να πω αν ο ίδιος –που δεν το έλεγε, αλλά το έκανε– είναι γελοίος, πάντως είναι άτιμος· και φοβάμαι ότι αυτό είναι πολύ χειρότερο. Προτιμάς να μην τον γνωρίζεις καθόλου, πόσο μάλλον να τον εμπιστευθείς…
Der Manstein kommt!*
Συγγνώμη, αλλά εγώ το έχω πει από το περασμένο φθινόπωρο και δικαιούμαι τώρα να διεκδικώ τις δάφνες. Είχα προσφέρει την ιδέα αφιλοκερδώς και χαίρομαι που βλέπω να αξιοποιείται. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι το πρόσωπο που βγήκε προχθές το βράδυ, στις 9.30, από το Μαξίμου είναι ο Ευάγγελος Αντώναρος. Στις φωτογραφίες αναγνωρίζεται αμέσως το χαρακτηριστικό σχήμα και η μοναδική γυαλάδα της φαλάκρας του.
Για τον Αντώναρο, είναι λογικό να κινείται προς την πλευρά της κυβέρνησης. Οπωσδήποτε θα αισθάνεται προδομένος από τον Κώστα Καραμανλή, που του έκλεισε την πόρτα, και, προφανώς, δεν μπορεί να συμπράξει με τον Καμμένο, όταν κατηγορεί με τόσο μένος τη Ν.Δ. για στροφή προς την Ακροδεξιά. Ανοιξε τον δρόμο η Παπακώστα, ακολουθεί κι αυτός. Πέραν αυτού, όμως, είναι και μια άριστη επιλογή για την εικόνα, για το πρόσωπο, της κυβέρνησης! Φύσει συμπαθής και αξιαγάπητος, ως υφυπουργός ο Ευάγγελος θα δώσει στην κυβέρνηση τη λάμψη που της λείπει. Τη λάμψη της φαλάκρας του.
Ανεξαρτήτως της περίπτωσης Αντώναρου, όλοι εκείνοι που προσφέρουν σήμερα τη στήριξή τους στην κυβέρνηση, με αντάλλαγμα μια θεσούλα, κάνουν ένα μοιραίο λάθος στους υπολογισμούς τους. Το λάθος να εμπιστεύονται τον Τσίπρα. Προφανώς, όλοι αυτοί έχουν δεχθεί την υπόσχεση από πλευράς του πρωθυπουργού ότι η κυβέρνηση θα προχωρήσει μέχρι τον Οκτώβριο και, συνεπώς, οι θέσεις τους είναι εξασφαλισμένες. Αν αυτό τους υποσχέθηκε και τον πίστεψαν είναι ανόητοι. Ο Τσίπρας θα κάνει τις εκλογές όποτε κρίνει ότι τον βολεύει η συγκυρία και δεν έχει κανένα πρόβλημα να πουλήσει οποιονδήποτε. Πρώτη φορά θα είναι; Εδώ πούλησε τον Καμμένο, θα υπολογίσει την Κουντουρά και τον Κόκκαλη; Επιπλέον, δε, όταν θα τους πουλήσει για να κάνει εκλογές, εκείνοι δεν θα μπορούν να κάνουν τίποτε άλλο, εκτός από το να θυσιαστούν στις εκλογές για τον Τσίπρα.
*: «Eρχεται ο Μάνσταϊν!» Το έλεγαν οι περικυκλωμένοι στο Στάλινγκραντ Γερμανοί, ελπίζοντας ότι ο περίφημος Στρατάρχης θα διασπάσει τον αποκλεισμό τους.