«Νομίζω ότι ανέκαθεν ήμουν περιπετειώδης – στη ζωή και στη δουλειά μου», είχε παραδεχθεί ο Μισέλ Λεγκράν στην τελευταία συνέντευξή του στον Guardian. Και πράγματι, διατήρησε την αγάπη του για την περιπέτεια ώς το τέλος της ζωής του, συνεχίζοντας να συνθέτει, να δίνει συναυλίες, να πειραματίζεται με νέους ήχους και να αναζητεί νέους συνεργάτες, σαν είχε μπροστά του μερικές δεκαετίες δημιουργίας.
Ανάλογο ενθουσιασμό έδειχνε και στην προσωπική του ζωή, αφού το 2014 παντρεύτηκε για τρίτη φορά, με την ηθοποιό Μάσα Μερίλ. Ετσι, ο θάνατός του το περασμένο Σάββατο, λιγότερο από ένα μήνα πριν από τα 87α γενέθλιά του, ήταν κάθε άλλο παρά αναμενόμενος: η προπώληση εισιτηρίων για τις ανοιξιάτικες εμφανίσεις του στο Παρίσι είχε ήδη ξεκινήσει, και φυσικά το ελληνικό κοινό ήλπιζε πως θα τηρούσε την υπόσχεσή του να επιστρέψει στην Αθήνα αυτό το καλοκαίρι, αποζημιώνοντας όσους είχαν απογοητευτεί από την ακύρωση της προγραμματισμένης συναυλίας στο Ηρώδειο τον περασμένο Σεπτέμβριο. «Αυτή τη φορά, η μουσική θα ξεχυθεί σε μια σκηνή μοναδικής πολιτισμικής σημασίας», είχε δηλώσει στην «Κ» λίγες ημέρες προτού η απρόσμενη κακοκαιρία ανατρέψει τα σχέδιά του.
Γνωστός στο ευρύ κοινό χάρη στις αμέτρητες μελωδίες και στα τραγούδια του για τον κινηματογράφο, όπως το βραβευμένο με Οσκαρ «The Windmills of Your Mind» από την «Υπόθεση Τόμας Κράουν ή το «What Are You Doing the Rest of Your Life?», γραμμένο το 1969 για την ταινία «The Happy Ending» αλλά ταυτισμένο με τη φωνή της Μπάρμπρα Στρέιζαντ, που το τραγούδησε τέσσερα χρόνια αργότερα, ο Γάλλος συνθέτης, πιανίστας και ερμηνευτής ουδέποτε περιορίστηκε σε ένα μουσικό είδος. Ως τζαζίστας συνεργάστηκε με θρύλους του χώρου, μεταξύ των οποίων ο Μάιλς Ντέιβις, ο Μπιλ Εβανς, ο Τζον Κολτρέιν και η Ελα Φιτζέραλντ, ενώ συνυπήρξε στο στούντιο και τη σκηνή με μεγάλα ονόματα της ποπ και της ροκ από τον Μάικλ Τζάκσον μέχρι την Μπιορκ και τον Νιλ Ντάιαμοντ.
Επιπλέον, διηύθυνε μερικές από τις διασημότερες ορχήστρες του κόσμου (ανάμεσά τους, η Φιλαρμονική της Αγίας Πετρούπολης και η Βασιλική Φιλαρμονική του Λονδίνου), τιμήθηκε με τρία Οσκαρ, μία Χρυσή Σφαίρα και πέντε Grammy (για το «The Summer Knows» από το φιλμ «Το καλοκαίρι του ’42», το τζαζ άλμπουμ «Ιmages» κ.ά.), πέρασε ένα διάστημα γράφοντας μιούζικαλ και όταν έκλεισε τα 80 αποφάσισε πως το τελευταίο κεφάλαιο της ζωής του θα ήταν αφιερωμένο στην κλασική μουσική. Τα χρόνια που ακολούθησαν, έγραψε κοντσέρτα, σονάτες, καθώς και ένα μεγάλο μπαλέτο. Ομως, όσο κι αν άλλαζαν τα ενδιαφέροντα και οι προτιμήσεις του, ο ίδιος πάντοτε υποστήριζε πως ήταν αφοσιωμένος σε μία μόνο μούσα. «Αυτό που μπορώ να σας πω με βεβαιότητα είναι ότι κάτι δεν έχει αλλάξει καθόλου, και αυτό είναι η αγάπη μου για τη σύνθεση, για τη μουσική», είχε πει στην «Κ» το περασμένο φθινόπωρο.
5 επιλογές της «Κ»
• «Watch What Happens» από το μιούζικαλ «Οι ομπρέλες του Χερβούργου» (1964).
• «The Windmills of Your Mind» από την «Υπόθεση Τόμας Κράουν» (1968).
• «What Are You Doing the Rest of Your Life» από το φιλμ «The Happy Ending» (1969).
• «The Summer Knows» από το «Καλοκαίρι του ’42» (1972).
• «How Do You Keep the Music Playing? » από την ταινία «Best friends» (1982).