Μετά την κύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών, ο Σταύρος Θεοδωράκης (Ποτάμι) δήλωσε: «Η Βουλή πήρε μία απόφαση που υπηρετεί τα συμφέροντα των Ελλήνων». Ωστόσο, τα συμφέροντα των Ελλήνων είναι σύνθετα. Κάποιοι πολιτικοί διαλέγουν ένα από αυτά και το κραδαίνουν ως απόλυτη αλήθεια εναντίον άλλων πολιτικών, οι οποίοι κραδαίνουν ως απόλυτη αλήθεια ένα άλλο συμφέρον. Μόνο η Δράση, όσο γνωρίζω, δεν ακολούθησε αυτή την απλοϊκή μεροληπτικότητα. Διοργάνωσε στο συνέδριό της στρογγυλό τραπέζι με άτομα που ήταν εγνωσμένων αντίθετων πεποιθήσεων (Γ. Φλωρίδης και Γ. Μαυρωτάς), με στόχο να αναδείξει τα υπέρ και τα κατά κάθε εκδοχής.
Τα ανέδειξε υποδειγματικά. Και προσωπικά κατέληξα ότι έχει μεγαλύτερη αξία το πλεονέκτημα ότι η συμφωνία ενισχύει την ασφάλεια της ευρύτερης περιοχής, από την αξία που έχει το μειονέκτημα της αναγνώρισης κάποιου «μακεδονισμού» των γειτόνων, μέσω της εθνότητας και της γλώσσας. Ωστόσο, το κριτήριο για το αν η συμφωνία είναι ή όχι επωφελής δεν βρίσκεται σ’ αυτά τα ζητήματα που, όσο σοβαρά και αν είναι, τα θεωρώ τριτεύοντα μπροστά στην πραγματικότητα του διχασμού που προκάλεσαν οι ερασιτεχνικοί και καταστροφικοί χειρισμοί του κ. Τσίπρα, οι οποίοι είχαν στόχο να διεμβολίσουν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ερασιτεχνικοί διότι απέτυχαν στον στόχο και καταστροφικοί διότι όξυναν τον εγγενή διχασμό μας σε βαθμό ανησυχητικό. Ηδη η Ακροδεξιά ανασυγκροτείται, προσπαθώντας να επωφεληθεί από τον διχασμό. Προσπάθεια που κάνει από τη μεριά του και ο κ. Τσίπρας, μην έχοντας πλέον τι άλλο να πουλήσει για να αγοράσει ψήφους. Η μεταπολίτευση συνεχίζεται και μαζί της η καθίζηση της κοινωνίας.
Την περασμένη βδομάδα η Λυρική, σαν να ήξερε τι επρόκειτο να συμβεί, έπαιξε –σε μια παράσταση διεθνών αξιώσεων– το αριστούργημα του Βέρντι «Σιμόν Μποκανέγκρα». Και θέλω να κλείσω τούτο το σημείωμα με την τόσο επίκαιρη άρια του επώνυμου ήρωα: «Αδελφοκτόνα κοινωνία, πληβείοι και πατρίκιοι. Μοναδικοί κληρονόμοι του μίσους των Σπινόλα και των Ορια. Συνεχίζετε την ίδια απάνθρωπη ιστορία. Την ώρα που ανοίγει και σας προσκαλεί το μεγάλο βασίλειο των θαλασσών, εσείς ξεσκίζετε αδελφικές καρδιές. Κλαίω για εσάς. Κλαίω πάνω στους λόφους σας που λούζονται στο φως το ειρηνικό, εκεί όπου μάταια βλασταίνουν τα κλωνάρια της ελιάς. Κλαίω πάνω στην απατηλή γιορτή των λουλουδιών σας. Και σας φωνάζω: Ειρήνη».