05.45
Ξύπνημα. Κάθε μέρα, τους τελευταίους μήνες. Δεν είναι το κανονικό μου. Τέτοιες ώρες ξυπνάω όταν ετοιμάζω μια παράσταση. Μόλις τέλειωσα έπειτα από μια δύσκολη περίοδο με μαζεμένη δουλειά και δεν έχει επανέλθει το βιολογικό μου ρολόι ακόμα. Σαν να έχει μπλοκάρει το σύστημά μου. Συσσωρευμένο άγχος μάλλον. Πρέπει τώρα να ηρεμήσω σιγά σιγά, για να καταφέρω να επανέλθω στο φυσιολογικό μου.
07.30
Είμαι πρωινός τύπος. Πάντα ήμουν. Δεν χρειάστηκε ποτέ να με ξυπνήσουν για το σχολείο, πάντα ξυπνούσα ένα λεπτό πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Μου αρέσει το πρωί. Μια πολυτέλεια που προσφέρω στον εαυτό μου είναι (ακριβώς επειδή ξυπνάω νωρίς) ότι δεν χρειάζεται να τρέξω για τις δουλειές, μπορώ να χουζουρέψω, να τα κάνω όλα με χαλαρούς ρυθμούς, ήρεμα, με ησυχία, αφού αργότερα θα αρχίσω να τρέχω έτσι κι αλλιώς. Πηγαίνω στο γυμναστήριο περπατώντας, με μουσική στα ακουστικά. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι κανείς από τους φίλους, γνωστούς και συνεργάτες δεν είναι ξύπνιος εκείνη την ώρα, οπότε δεν έχω με ποιον να μιλήσω. Μόνη εξαίρεση μια αγαπημένη μου φίλη. «Ξύπ;» – μου στέλνει μήνυμα στο Messenger. «Ξύπ» – της απαντώ και τηλεφωνιόμαστε.
11.00
Μέχρι εκείνη την ώρα έχω κάνει γυμναστική, έχω πάρει το πρωινό μου, έχω τρέξει για τις εξωτερικές δουλειές, επιστρέφω στο σπίτι και κάνω λίγη καθαριότητα. Από τον Αύγουστο έχω και συγκάτοικο. Τη λένε Νταίζη και είναι μια πανέξυπνη και χαδιάρα γάτα. Εχω τρελαθεί μαζί της, εδώ υπάρχει ένας μεγάλος αμοιβαίος έρωτας. Της βάζω τροφή, νερό, καθαρίζω την άμμο της και παίζουμε λίγο. Μοιάζει πολύ χαρούμενη μόνο με αυτά τα λίγα. Τι τυχερή που είναι… Ακολουθούν τηλεφωνήματα, σερφάρισμα στο Ιντερνετ, διαβάσματα.
14.00-18.00
Τέσσερις ώρες μάθημα στη Σχολή.
20.00
Στο θέατρο Αποθήκη για την «Κουζίνα». Επίσκεψη στο καμαρίνι των παιδιών, έχουν ένα ζηλευτό κέφι, γέλια φωνές, πλάκες. Ωραία, δυνατή ενέργεια στριμωγμένη σε δύο μικροσκοπικά καμαρίνια. Σε λίγο θα την εκτονώσουν στη σκηνή. Με ελάχιστες εξαιρέσεις παρακολουθώ κάθε μέρα την παράσταση, σημειώνω διορθώσεις, παρατηρήσεις. Κι όποτε πρέπει να συντονίσουμε συνεντεύξεις των ηθοποιών και ομαδική φωτογράφιση… καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό. Εντεκα άνθρωποι να βρουν κοινή ώρα και μέρα; Εντεκα διαφορετικά ωράρια ψάχνουν ένα κοινό τρίωρο την ίδια μέρα. Δύσκολα τα πράγματα!
23.00
Ο κρύος αέρας με φυσάει στο πρόσωπο πάνω στη μηχανή. Αν δεν βγω για φαγητό αυτή είναι η ώρα που συνήθως επιστρέφω σπίτι. Στην ηρεμία και πάλι. Η νυχτερινή ησυχία μοιάζει με την ησυχία του πρωινού. Βάζω τα κλειδιά στην πόρτα. Ανάβω το φως. Τους τελευταίους μήνες με περιμένει η Νταιζούλα. Είναι πάντα πίσω από την πόρτα του διαμερίσματός μου, μου δείχνει πόσο της έλειψα ξαπλωμένη ανάσκελα στο πάτωμα περιμένοντας χάδια, τα οποία και παίρνει απλόχερα. Αφήνω τσάντες και μπουφάν, ανάβω τα πορτατίφ και την ηλεκτρική κουβέρτα για να ζεσταθούν τα σεντόνια, βάζω μουσική, μπαίνω για ντους. Κάθομαι και ετοιμάζω αυτή τη στήλη. Είναι περίεργο να πρέπει να σκεφθείς, να περιγράψεις και να καταγράψεις την καθημερινότητά σου. Βλέπω τώρα μαζεμένα στην οθόνη όσα έχω γράψει και νομίζω ότι μοιάζουν βαρετά όλα. Μήπως είναι χάλια η ζωή μου τελικά; Ή είμαι αχάριστος; Μήπως είναι όλα καλά και δεν το έχω καταλάβει; Ή το αντίστροφο; Ετοιμάζομαι για την πρόβα της επόμενης μέρας, διαβάζω έργα, κείμενα που έχουν μαζευτεί στο γραφείο.
01.30
Χώνομαι κάτω από το πάπλωμα. Με το λάπτοπ στα χέρια και την Νταίζη δίπλα μου στο κρεβάτι. Χαζεύω λίγο τις ζωές των άλλων στο Ιντερνετ. Πολλοί ξενυχτάνε. Τα σόσιαλ αρχίζουν να με κουράζουν, αργά και σταθερά απομακρύνομαι όλο και περισσότερο από αυτά.
02.15
Τα κλείνω όλα πρέπει να κοιμηθώ. Ξέρω ότι στις 05.45 κάτι μέσα μου θα με ξυπνήσει και πάλι. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που με κάνει να πετάγομαι απ τον ύπνο μου. Ή μήπως ξέρω;
Ο Γιώργος Νανούρης έχει κάνει τη μετάφραση – προσαρμογή -σκηνοθεσία του έργου «Η Κουζίνα» του διακεκριμένου Αγγλου συγγραφέα Αρνολντ Βέσκερ, που παίζεται στο θέατρο Αποθήκη. Ο θίασος αποτελείται από έντεκα νέους, πρωτοεμφανιζόμενους ηθοποιούς.