«Δεν είναι ώρα για διάλογο, είναι ώρα για δράση». Η προτροπή του Αμερικανού αντιπροέδρου Μάικ Πενς συνοψίζει την αμερικανική επιδίωξη για πλήρη ανασχεδιασμό του πολιτικού χάρτη της Βενεζουέλας και εξαφάνιση της πολιτικής δύναμης που κυβερνάει από το 1999.
Οι κίνδυνοι της επιλογής αυτής είναι ορατοί από τις χώρες-συμμάχους των ΗΠΑ, παρότι οι περισσότερες αναγνώρισαν τον Χουάν Γκουαϊδό ως μεταβατικό πρόεδρο μέχρι να διεξαχθούν νέες εκλογές. Για τον λόγο αυτό, η Ευρωπαϊκή Ενωση, από κοινού με την Ουρουγουάη, τη Βολιβία και άλλες χώρες (Ομάδα Επαφής), επιχείρησε να βρει λύση κοινά αποδεκτή από τον Μαδούρο και την αντιπολίτευση. Ωστόσο, παρά τις καλές προθέσεις της συνόδου της Ομάδας Επαφής στο Μοντεβιδέο, η πρόταση για αλλαγή της εκλογικής επιτροπής και διενέργεια νέων εκλογών εντός τριμήνου απορρίφθηκε αμέσως από τον Μαδούρο, ενώ αναμενόταν και η απόρριψη της αντιπολίτευσης. Κατ’ αντιστοιχία με την αντιπολίτευση, που θεωρεί ότι ήρθε η ώρα να κυριαρχήσει στη χώρα, ο Μαδούρο εξακολουθεί να πιστεύει ότι πρόκειται για κρίση που θα περάσει, όπως συνέβη με όλες τις μέχρι τώρα απόπειρες ανατροπής του Ούγκο Τσάβες και του ιδίου.
Οι διαδηλώσεις
Οι δύο αντίπαλες διαδηλώσεις που οργανώθηκαν στο Καράκας το περασμένο Σάββατο ήταν επίδειξη της αποφασιστικότητας των δύο στρατοπέδων – αλλά και πρόγευση μελλοντικών συγκρούσεων. Το βασικό στην υπόθεση αυτή δεν είναι αν πρέπει ή όχι να λάβει τέλος η εποχή Μαδούρο, αλλά πώς θα γίνει αυτό με κοινά αποδεκτό τρόπο, χωρίς να βυθιστεί η χώρα σε εμφύλιο πόλεμο, με τα δύο στρατόπεδα να αποφεύγουν την αιματηρή πολυετή σύγκρουση. Οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν δικαιολογούν τις αμφιβολίες της διεθνούς κοινότητας και τις απόπειρες να καταπολεμηθεί η λογική του «όλα ή τίποτα».
Στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η διστακτικότητα έγινε σαφής όταν επιχειρήθηκε να υιοθετηθεί κοινή θέση των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων. Η Ιταλία μπλόκαρε τη διατύπωση κοινής θέσης υπέρ του Γκουαϊδό, η Ελλάδα εξέφρασε αντιρρήσεις, ενώ η Βουλγαρία διχάστηκε ανάμεσα στη στάση της κυβέρνησης υπέρ της κοινής δήλωσης και στη στάση του προέδρου, που ήταν αρνητικός. Η εκτός Ε.Ε. Νορβηγία αρνήθηκε επίσης να αναγνωρίσει τον Γκουαϊδό, ενώ η Ρωσία, σημαντική υποστηρίκτρια του Μαδούρο, ζήτησε λύση με διάλογο «για να μη δούμε μία ακόμη τυπική επιχείρηση αλλαγής καθεστώτος».
Ωστόσο, οι προοπτικές είναι σκοτεινές. Ολες οι απόπειρες διαμεσολάβησης των τελευταίων ετών (από το Βατικανό, από τον πρώην πρωθυπουργό της Ισπανίας Χοσέ Λουίς Θαπατέρο και άλλους) συνάντησαν τείχος από την πλευρά των ΗΠΑ, που επηρεάζουν το μεγαλύτερο κομμάτι της αντιπολίτευσης. Επί χρόνια, η Ουάσιγκτον προσπαθούσε να ενώσει την αντιπολίτευση πίσω από ένα πρόσωπο της εμπιστοσύνης της. Τώρα που το κατόρθωσε, μεσολαβώντας ώστε οι επικεφαλής της αντιπολίτευσης να συμφωνήσουν στο πρόσωπο του 35χρονου Γκουαϊδό, το πιθανότερο είναι ότι θα επιχειρήσει να προχωρήσει μέχρι τέλους, διερευνώντας τους διάφορους τρόπους με τους οποίους μπορεί να φέρει το οριστικό τέλος της κληρονομιάς του Ούγκο Τσάβες.