Οσο περνάει ο καιρός και εμπεδώνεται η παράσταση νίκης της Ν.Δ. στις εκλογές, όποτε κι αν γίνουν, ενισχύεται η πεποίθησή μου πως το μεγαλύτερο στοίχημα του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν θα είναι να πείσει τους Ευρωπαίους να του δώσουν τον δημοσιονομικό χώρο που χρειάζεται για να μειώσει τους φόρους. Το δύσκολο στοίχημα θα είναι να συγκρατήσει τον κομματικό στρατό του, ο οποίος ετοιμάζεται ήδη για το ρεσάλτο ανακατάληψης του κράτους. Μου περιέγραφαν την περίπτωση ενός υπαλλήλου στην ΕΡΤ, ο οποίος είναι… διευθυντής εν αναμονή. Στο ανεπίσημο βιογραφικό του (αυτού του είδους τα βιογραφικά έχουν μεγάλο ειδικό βάρος στο Δημόσιο) περιλαμβάνεται η φήμη περί πολιτικής σχέσης με κάποιο βουλευτή της Ν.Δ.
Καθώς η ώρα του ρεσάλτου πλησιάζει και τα στρατεύματα συντάσσονται, μετρούν δυνάμεις, μοιράζουν θέσεις και αξιώματα για την επαύριο της νίκης, έχει διαμηνύσει προς πάσα κατεύθυνση ότι η μόνη θέση που του αρμόζει είναι αυτή του διευθυντή. Και αφού οι διευθυντικές θέσεις είναι κατειλημμένες, είτε από στελέχη του αντίπαλου κομματικού στρατού είτε από άξιους, αυτούς που οι στρατοί αντιμετωπίζουν διαχρονικά ως «αναγκαίο κακό» για να λειτουργήσει η εταιρεία, το εν αναμονή στέλεχος έθεσε εαυτόν σε λειτουργία safe mode. Λίγη δουλειά, πολλά επιτελικά σχέδια για την επόμενη μέρα σε διαδρόμους και σε γραφεία. Δύσκολα θα τον πιέσει υπερβολικά κάποιος. Κι αν αύριο ο βουλευτής του επανεκλεγεί, αυτή τη φορά με σταυρό προτίμησης; Αν γίνει υπουργός; Αν τον κάνει, πράγματι, διευθυντή; Ας ασχοληθεί, λοιπόν, όσο τελεί εν αναμονή, με όποιο αντικείμενο προτιμά, στην ανάγκη κι απ’ όποιο γραφείο θέλει. Και μετά βλέπουμε… Στο κάτω κάτω, στην ουδέτερη ζώνη μεταξύ των αντίπαλων στρατευμάτων υπάρχει πάντα, σε κάθε δημόσιο φορέα, σε όλα τα επίπεδα της διοίκησης, μια κρίσιμη μάζα στελεχών και υπαλλήλων που διασφαλίζει τη στοιχειώδη λειτουργία του.
Υποψιάζομαι πως αυτήν τη στιγμή υπάρχουν χιλιάδες διευθυντές εν αναμονή, σε όλη την Ελλάδα, σε όλον το δημόσιο τομέα, στενό και ευρύτερο. Στέλεχος επιχείρησης στην οποία το Δημόσιο έχει μεγάλη συμμετοχή και προβλέπεται να αποκρατικοποιηθεί, μου έλεγε πως κατά την εκτίμησή του η διαδικασία θα καθυστερήσει για πολλούς μήνες μετά τις εκλογές. «Μα ο Μητσοτάκης είναι υπέρ των επιθετικών αποκρατικοποιήσεων», του αντέτεινα. «Ο Μητσοτάκης μπορεί να είναι, αλλά όλοι οι άλλοι νομίζεις ότι δεν θα θέλουν να αρμέξουν λίγο την εταιρεία, να βάλουν τους δικούς τους σε διευθυντικές θέσεις, να κάνουν μερικές προσλήψεις πριν την αποκρατικοποιήσουν;» μου απάντησε.
Οι διευθυντές εν αναμονή δεν είναι εξοργιστικοί γι’ αυτά που –δεν– κάνουν σήμερα, αλλά γι’ αυτά που θα κάνουν αύριο. Είναι αυτοί που θα μπλοκάρουν ή θα απαξιώσουν την αξιολόγηση στο Δημόσιο, προκειμένου να τη φέρουν στα δικά τους, στενά μέτρα. Είναι αυτοί που θα καθυστερήσουν ή θα ματαιώσουν αποκρατικοποιήσεις. Είναι αυτοί που θα προσπαθήσουν να ακυρώσουν τη μεταρρύθμιση που χρειάζεται η χώρα και ευαγγελίζεται ο Μητσοτάκης. Γι’ αυτό θα είναι μεγάλο στοίχημα για τον ίδιο να τους ακυρώσει πριν γίνουν πραγματικοί διευθυντές.