«Εδώ και αρκετές μέρες πάλλεται το δεξί μου μάτι», λέει η αφηγήτρια και πηγαίνει στον γιατρό να το κοιτάξει. Στον προθάλαμο βλέπει έναν πίνακα του Ρόθκο (φωτογραφία) κι έτσι η δική της ιστορία αρχίζει να μπερδεύεται με εκείνη του διάσημου ζωγράφου και η επίσκεψή της στον οφθαλμίατρο μετατρέπεται σε ένα ταξίδι στο «κόκκινο του διαβόλου πάνω σε ένα κόκκινο του κρασιού, που σβήνει μέσα στο μαύρο».
Είναι ένα από τα κεφάλαια του «Οπτικού νεύρου» (εκδ. Opera) της Μαρία Γκάινσα από την Αργεντινή, η οποία υπογράφει ένα από τα πιο ενδιαφέροντα βιβλία (από άποψη πρωτοτυπίας και καλής γραφής) που μεταφράστηκαν φέτος στη γλώσσα μας. Η Γκάινσα χωρίζει την αφήγησή της σε έντεκα μέρη, που διαβάζονται και αυτοτελώς και μέσα από τα οποία ξεπηδούν ιστορίες για καλλιτέχνες, για τη ζωή και τη ζωγραφική τους και για όσους τη θαυμάζουν.
Για τον Αουγκούστο Σκιαβόνι λέει ότι προσφέρει το «είδος ζωγραφικής που απορρίπτει τα πυροτεχνήματα», ότι ο Ελ Γκρέκο σε αναγκάζει «να παλεύεις με τον εαυτό σου», ότι η ζωγραφική του Κουμπρέ προκαλεί σε κάποιον να «θέλει να φύγει τρέχοντας, να ξεσηκώσει ανταρσία, να κάνει σεξ ή να φάει ένα μήλο». Μικρά κεφάλαια της ιστορίας της τέχνης, επιλεγμένα αυθαίρετα και προσαρμοσμένα στις ανάγκες της μυθοπλασίας της, επιβεβαιώνουν αυτό που της θύμισε κάποτε ένας πίνακας του Ντρε, ότι δηλαδή «στην τέχνη όλα παίζονται στην απόσταση ανάμεσα σε κάτι που σου φαίνεται όμορφο και σε κάτι που σε αιχμαλωτίζει, και ότι οι παράγοντες που μεταβάλλουν αυτή την αντίληψη μπορούν να είναι –και συνήθως είναι– ασήμαντοι». ■