Μπορεί ο Αλ. Τσίπρας, ο Ευκλ. Τσακαλώτος και οι υπόλοιποι του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης να έχουν πραγματικά αφαιμάξει τη λεγόμενη μεσαία τάξη, αλλά από την άλλη πλευρά διατηρούν το δικαίωμα να ισχυρίζονται ότι τα πάνε μια χαρά στην οικονομία. Δεν παινεύτηκε άλλωστε ο ίδιος ο πρωθυπουργός πριν από μερικές εβδομάδες λέγοντας ότι η οικονομία είναι το μεγάλο ατού του; Με την έννοια προφανώς ότι μοιράζει χρήμα με διάφορους τρόπους, κάνει προσλήψεις με ακόμη περισσότερους (ικανοποιώντας διαχρονικά πάγιο αίτημα των Ελλήνων που σέβονται τις παραδόσεις και τον εαυτό τους), αυξάνει τις δαπάνες στο Δημόσιο, προσφέρει αφειδώς ευεργετικές ρυθμίσεις, ευεργετεί όσους χρωστούν, απαλύνει τα πρόστιμα, τα βρίσκει με τους εφοπλιστές –αυτός, ένας αγωνιστής της… ριζοσπαστικής Αριστεράς– και τις τράπεζες, βγαίνει στις αγορές για δεκαετές ομόλογο και έπεται συνέχεια ώς τις εκλογές…
Τι άλλο δηλαδή πρέπει να περιμένει ένας λαός που πριν από ελάχιστα χρόνια ψήφιζε ουσιαστικά στη συντριπτική πλειοψηφία του υπέρ ενός Grexit σε δημοψήφισμα, άλλο αν το «όχι» έγινε «ναι» ύστερα από μία μεγαλειώδη και ζηλευτή κωλοτούμπα του κυβερνήτη του; Και ταυτόχρονα, τι θέλει εκείνη η Κομισιόν που τις προάλλες έκανε «ντα» την ελληνική κυβέρνηση σε έκθεσή της; Πώς είναι δυνατόν αυτοί των Βρυξελλών, που μέχρι πριν από λίγο καιρό σιγοντάριζαν τον Ελληνα πρωθυπουργό, να εκφράζουν τώρα αμφιβολίες για το succes story; Μήπως άραγε βλέπουν κάτι κακό να έρχεται πάλι, και θέλουν να έχουν άλλοθι αυτή τη φορά, ή νιώθουν εκτεθειμένοι με την προκλητικότητα και αγαρμποσύνη που ασκεί τη χωρίς όρια ψηφοθηρική πολιτική του το Μαξίμου;
Οποιες και να είναι οι απαντήσεις και όπως και να εξελιχθούν τα πράγματα, το πρόβλημα πιθανότατα θα το φορτωθεί η επόμενη κυβέρνηση, και οι ξένοι δανειστές θα προλάβουν να κάνουν ευρωεκλογές χωρίς να ασχολούνται με την Ελλάδα. Οι τελευταίοι διαθέτουν επιπλέον τους κατάλληλους μηχανισμούς για να δικαιολογούν τις όποιες ευθύνες τους, μέχρι σημείου να τοποθετούν τον τρομερό Αλμούνια αξιολογητή του προγράμματος βοήθειας στη χώρα μας, δίχως να επηρεάζονται από τις επιδόσεις του τότε που η Ελλάδα έπεφτε στα βράχια με τον ίδιο απλά να παρατηρεί, αν και αρμόδιος επίτροπος! Ολα αυτά φυσικά λειτουργούν υπέρ των συριζαίων, καθώς ο Αλ. Τσίπρας νιώθει άνετα, αφού δεν υπάρχει πίεση από την πλευρά τους και έχει απέναντί του μια αντιπολίτευση που φαίνεται ότι δεν ξέρει να διαβάζει τον προϋπολογισμό του κράτους και επομένως της ξεφεύγουν 650 εκατομμύρια που βρίσκονται εκεί για τη χρηματοδότηση ρουσφετολογικών και ψηφοθηρικών δράσεων.
Ακόμη και έτσι όμως, υπάρχει αξιοσέβαστη αντίδραση, σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις μέχρι σήμερα. Υπάρχει εκείνο το ποσοστό του λαού που αισθάνεται βαθιά προσβεβλημένο από τη συμπεριφορά και διαχειριστική ανικανότητα του Αλ. Τσίπρα και των υπουργών του. Ακόμη περισσότερο, είναι εξαιρετικά δυσαρεστημένο από τον αχρείο κυνισμό τους και την συστηματική υποβάθμιση σημαντικών τομέων, όπως η Παιδεία π.χ., που κρατούν μια κοινωνία όρθια. Η «απεύθυνση» πάντως του Αλ. Τσίπρα δεν περιλαμβάνει αυτούς.