Δύο γυναίκες

3' 51" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Παρακολουθώ με δέος την Οδύσσεια της πρωθυπουργού της Βρετανίας κ. Μέι στο Brexit. Απορώ όχι μόνο πώς καταφέρνει να συνεχίζει, αλλά και μόνο που καταφέρνει να στέκεται ακόμη στα πόδια της, έπειτα από τόσες αλλεπάλληλες ήττες, υποχωρήσεις και εξευτελισμούς. Οι απόπειρές της να πείσει τη Βουλή να δεχθεί ένα σχέδιο εξόδου ναυαγούν η μία μετά την άλλη, ενώ ο χρόνος λιγοστεύει και ο ευρωπαϊκός Τύπος, ιδίως ο γερμανικός, με τον γαλλικό να ακολουθεί, σκίζουν καθημερινά την προσπάθεια της κ. Μέι να πλοηγήσει το σκάφος μέσα από ταραγμένα και αχαρτογράφητα νερά. Εκείνη όμως συνεχίζει, με το πείσμα της αμείωτο.

Τη θαυμάζω, οφείλω να το παραδεχθώ, για το ηθικό σθένος της. Επειδή υφίσταται όλο αυτό το μαρτύριο λόγω του υψηλού αισθήματος ευθύνης και καθήκοντος που έχει αυτή η γυναίκα. Ακόμη και αν η Βρετανία τελικά οπισθοχωρήσει προσωρινά στο Brexit, ζητώντας παράταση της διαδικασίας, την οποία η Ευρώπη δεν θα της αρνηθεί, αυτό οφείλει να το κάνει η κ. Μέι με την κυβέρνησή της. Σε αντίθετη περίπτωση, αν λ.χ. παραιτηθεί προτού καταλήξει κάπου η διαδικασία, οι επιπτώσεις μιας τέτοιας ήττας θα γίνουν αισθητές και στο πολιτικό σύστημα της χώρας, όχι μόνο στο πρότζεκτ του Brexit.

Με ανάλογο δέος παρακολουθώ και την κ. Δούρου όχι μόνο να γαντζώνεται στην καρέκλα της, αλλά να συνεχίζει και την προεκλογική εκστρατεία της, ενώ το πόρισμα, βάσει του οποίου παραπέμπεται μαζί με άλλους ανευθυνοϋπεύθυνους για την τραγωδία στο Μάτι με τους 100 νεκρούς, της καταλογίζει ευθύνες και της απαγγέλλει κατηγορίες. Πώς μπορεί να συνεχίζει όταν η ανικανότητά της έχει κοστίσει 124 ζωές; (Προσθέτω και τους νεκρούς της Μάνδρας.) Αυτό, όμως, δεν είναι επιμονή ούτε σθένος, όπως στην περίπτωση της κ. Μέι· είναι θράσος με περικεφαλαία και λοφίο, είναι ανευθυνότητα και, εν τέλει, γαϊδουριά, που δεν είναι παρά η άλλη όψη του ναρκισσισμού της δήθεν ηθικής ανωτερότητας…

Για φαντάσου!

Η έκπληξη για τις αποδείξεις είναι κατανοητή – τόσο ψύχραιμες και σαφείς μαρτυρίες από θύματα παιδεραστίας τουλάχιστον εγώ δεν θυμάμαι. Αν όμως η έκπληξη αφορά αυτό που αποκαλύπτουν οι μαρτυρίες, τότε πρόκειται είτε για υποκρισία είτε για ευήθεια. Διότι ένας σαραντάρης, ο οποίος συμπεριφέρεται σαν δεκατετράχρονο, σείεται και λυγιέται σαν σπαστική νεράιδα, ντύνεται σαν να έχει βγει από παιδικό καρτούν και κάνει παρέα με οκτάχρονα, δεν μπορεί παρά να είναι ανώμαλος, με την ευρύτερη έννοια του όρου πέραν της ιδιορρυθμίας. (Η διάκριση είναι ότι η μεν ανωμαλία μπορεί να είναι κοινωνικά επιβλαβής, η δε ιδιορρυθμία συνήθως δεν είναι.)

Αυτό που προστάτευε τον Μάικλ Τζάκσον δεν ήταν μόνο η διασημότητά του, αλλά και η γοητεία που ασκούσε η μουσική του. Και, επειδή ακριβώς τη μουσική του χρησιμοποιούσε για να δελεάζει τα θύματά του, τίθεται τώρα το ερώτημα μήπως δεν πρέπει να ακούμε τη μουσική του. Προσωπικώς δεν άντεχα την υστερία της μουσικής του ποτέ, όμως το ερώτημα είναι τελείως εσφαλμένο. Πώς μπορεί να ευθύνεται η μουσική, για τον τρόπο που τη χρησιμοποίησε ο Μάικλ Τζάκσον; Το μόνο, κατά τη γνώμη μου, σοβαρό ερώτημα στην υπόθεση αφορά τους γονείς που εμπιστεύθηκαν τα παιδιά τους σε έναν επικίνδυνα θεοπάλαβο, επειδή τους κολάκευσε η διασημότητά του. Θα άξιζε να μετρηθεί η νοημοσύνη τους ή, έστω, να δούμε τις φωτογραφίες με τις φάτσες τους. Νομίζω ότι θα καταλάβουμε πολλά…

Για γέλια

Είναι από τα περιστατικά που θα μπορούσαν να έχουν βγει από τις κωμωδίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Ο Τάκης Μπαλτάκος πηγαίνει να αποπλανήσει τον Πάνο Καμμένο για λογαριασμό του Δημήτρη Καμμένου. Ομως, ο Π. Καμμένος αποπλανεί τον Μπαλτάκο, που αφήνει μπουκάλα τον Δ. Καμμένο, ο οποίος και διαγράφει, κατόπιν εορτής βέβαια, τον Μπαλτάκο. Σαν κωμωδία παρεξηγήσεων, μόνο που είναι αληθινό και λέγεται πολιτική ζωή πέρα από τις άκρες της Δεξιάς. Αν ο Ατένμπορο ήταν νεότερος, ιδού ωραίο θέμα για να φτιάξει ένα από εκείνα τα καταπληκτικά ντοκιμαντέρ του BBC για τον φυσικό κόσμο. Τώρα που το σκέπτομαι, θα μπορούσε επίσης να ήταν πρώτης τάξεως πλοκή για μια ερωτική κωμωδία στο κλίμα της εποχής της παλινόρθωσης των Στιούαρτ στον αγγλικό θρόνο.

Εύγε και στον Δ. Καμμένο, όμως, ο οποίος αν και τυπικά είναι ο εξαπατηθείς, συνέχισε πολύ ωραία το αστείο, βεβαιώνοντάς μας ότι η «Δύναμη Ελληνισμού», το κόμμα του οποίου ηγείται ο ίδιος και γραμματέας ήταν ο Τ. Μπαλτάκος, «συνεχίζει ακάθεκτη τον αγώνα της ένωσης όλων των πατριωτικών δεξιών κινημάτων». (Πάλι καλά, γιατί ανησυχούσαμε τι θα απογίνει…) Μαζί του έχει, όπως είπε, «όλους τους περήφανους Ελληνες με τη μεγάλη καρδιά», παρότι ο γραμματέας του προτίμησε τους Ανεξάρτητους Ελληνες.

Εν πάση περιπτώσει, είτε με τους περήφανους του Δημήτρη είτε με τους ανεξάρτητους του Πάνου, μιλούμε απλώς για διαφορετικό τρόπο αυτοκτονίας. Και, πάντως, ο εξευτελισμός για τον Δ. Καμμένο δεν είναι μικρός. Εικάζω, επομένως, ότι η υπόθεση Μπαλτάκου προσθέτει νέο βάθος στο μίσος του Δ. Καμμένου για τον εξάδελφό του…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή