Τι κοινά έχει η φετινή ευρωπαϊκή πορεία των ελληνικών ομάδων ποδοσφαίρου και βόλεϊ; Ολοκληρώθηκε με τον αποκλεισμό του Ολυμπιακού στους «32» του Γιουρόπα Λιγκ και στους ημιτελικούς του Κυπέλλου Συνομοσπονδίας ανδρών, αντιστοίχως. Και επιβεβαίωσε το χάσμα που μας χωρίζει από το υψηλό ευρωπαϊκό επίπεδο. Και στα δύο αθλήματα.
Θεωρήθηκε επιτυχία η πρόκριση του Ολυμπιακού σε αυτές τις φάσεις των, αξιολογικά, δεύτερων διοργανώσεων. Χρειάζεται να θυμίσουμε πόσες φορές ομάδες μας προκρίθηκαν στους νοκ άουτ αγώνες του ποδοσφαιρικού Τσάμπιονς Λιγκ (όταν πέρυσι και φέτος οι εκπρόσωποί μας στους ομίλους συνολικά πήραν… 1 βαθμό σε 12 αναμετρήσεις) ή τις πέντε παρουσίες σε τελικό του αντίστοιχου του βόλεϊ και τις, αθροιστικά, 12 σε «φάιναλ 4»;
Η οικονομική κρίση χτύπησε πολύ το βόλεϊ. Είναι τυχαίο το ότι η τελευταία παρουσία της Εθνικής μας σε τελικούς πρωταθλήματος Ευρώπης ανδρών ήταν το 2009, όταν, επίσης για τελευταία φορά, ελληνική ομάδα έφθασε στο «φάιναλ 4» του Τσάμπιονς Λιγκ; Οταν, δηλαδή, άρχισε τυπικά η κρίση στην Ελλάδα.
Πανηγυρίζουμε την πρόκριση των εθνικών ομάδων ανδρών και γυναικών στους τελικούς των πρωταθλημάτων Ευρώπης. Και ξεχνάμε ότι από φέτος μετέχουν 24 χώρες. Οχι 12, όπως παλαιότερα. Ούτε καν 16, όπως το 2009, όταν οι άνδρες είχαν αναδειχθεί 8οι.
Πρέπει, συνεπώς, να τοποθετήσουμε ψηλότερα τον πήχυ των απαιτήσεων. Και να επιμείνουμε κι ελληνικά. Οπως αποδείχθηκε, ταλέντα υπάρχουν. Ας τους δώσουμε χώρο και χρόνο για να αξιοποιηθούν. Προς όφελος των εθνικών ομάδων. Κυρίως. Μπορούν, όμως, οι διοικήσεις των συλλόγων να θέσουν πάνω από το σωματειακό συμφέρον αυτό των εθνικών ομάδων; Δύσκολο το βλέπω…