Η μείζων και ανεπανόρθωτη απώλεια που υπέστη –μέχρις στιγμής– το Ηνωμένο Βασίλειο είναι ότι το Συντηρητικό Κόμμα προσμετράει πλέον τον βίο του. Το σπέρμα του διχασμού εισήγαγε και καλλιέργησε η Μάργκαρετ Θάτσερ, αλλά η βόμβα αναμένεται να σκάσει στα χέρια της σημερινής πρωθυπουργού Τερέζα Μέι.
Η υπαρξιακή κρίση ενός μεγάλου κόμματος, που εμφανίσθηκε στη Βρετανία το 1678, για να υποστεί δημιουργικές μεταλλάξεις, σε διάρκεια μεγαλύτερη από τρεις αιώνες, δεν είναι παρεμπίπτον θέμα. Το αντιπροσωπευτικό σύστημα προϋποθέτει την ύπαρξη δύο κομμάτων, που εναλλάσσονται στην εξουσία, διότι άλλως αυτοϋπονομεύεται.
Είναι επίσης αναγκαίο τα δύο κόμματα εξουσίας να εκφράζουν τις δύο βασικές ροπές που κυριαρχούν σε κάθε κοινωνία, σε κάθε εποχή – με άλλα λόγια, τους πολίτες των παραδόσεων και τους πολίτες των αλλαγών. Διότι τα έθνη, και κατ’ επέκταση τα κόμματα, δεν είναι απλώς μια σύμπραξη «εταιρική», αλλά διαχειρίζονται πρωτίστως αξίες άυλες των πολιτών, που τα ψηφίζουν.
Οι αντισυντηρητικές πολιτικές δυνάμεις, ως αβαθείς διαμορφώσεις, φαίνεται ότι διαθέτουν μεγαλύτερες δυνατότητες προσαρμογής. Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται περί αυτού. Τα κόμματα των αλλαγών είναι οι πολιτικοί σχηματισμοί των μεγάλων ψευδαισθήσεων και αντιμετωπίζουν τα έθνη ωσάν να μην έχουν διακριτά χαρακτηριστικά ιδιοσυστασίας. Μια χαβούζα, δηλαδή, η ανθρωπότης, με κάποιες εκδηλώσεις «έθνικ», επί θεατρικής σκηνής.
Η νόσος εξεδηλώθη με ιδιαιτέρα ένταση στη Βρετανία, καθώς η έκφραση της κυριάρχου πολιτικής ροπής των παραδόσεων –είτε υπό την επωνυμία των Τόρις είτε των Συντηρητικών, όπως και αυτοαποκλήθηκαν από το 1834 και εξής– διχάστηκε στο μείζον θέμα της ταυτότητος και του ιστορικού τους ρόλου. Από διαμορφωτές της Ιστορίας έγιναν μέρος του προβλήματος.
Αλλά η νόσος έχει επεκταθεί ήδη σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, και η κρίση ταυτότητος έχει εισπηδήσει στα συντηρητικά κόμματα. Αναμενόμενο, ωστόσο, καθώς οι αγορές δεν έχουν την αντίληψη εθνών και παραδόσεων, αλλά ούτε ενδιαφέρονται για τις διακρίσεις μεταξύ των Συντηρητικών και των άλλων.